Για τα παιδιά: Ο Τρομάρας @ Altera Pars

Οι μπόμπιρες και οι μπομπιρίνες που έχουν καθίσει στις θέσεις τους, έρχονται «αντιμέτωποι» με τις τρεις πρωταγωνίστριες της παράστασης. Ζητείται από κάθε παιδί να πει τον τίτλο ενός παραμυθιού. Βλέπετε, οι τρεις τους ψάχνουν να πάρουν στοιχεία για να «κατασκευάσουν» μία πρωτότυπη ιστορία. Τώρα, πώς κόλλησε ο Μπέκαμ, πώς κόλλησαν ο Ρονάλντο και ο Μέσσι με τις «εισηγήσεις». Καλά, για παραμύθι δεν ψάχναμε; Θα σας γελάσω, γιατί όλη την ώρα γελούσα με τη διάδραση. Πήραν σβάρνα όλες τις σειρές, ρώτησαν δεξά και ζερβά και το τρίτο κουδούνι μόλις τις πρόλαβε, πριν επιστρέψουν στη σχεδία… στηηηηη σκηνή ήθελα να πω. Α, δεν σποϊλάρω άλλο.

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Σήμερα θα μάθουμε την ιστορία ενός αγοριού που φοβόταν. Και άφησε να γίνει ο φόβος η ζωή του. Μέχρι που η Ζωή του πήρε μακριά τον φόβο. Και κάπως έτσι ο Θανάσης έγινε γενναίος. Όχι γιατί έπαψε να φοβάται. Αλλά επειδή αποφάσισε να αντιμετωπίσει τους φόβους του. Και να προχωρήσει. Ένα βηματάκι παραπέρα.

Το κείμενο του Γεώργιου Βιζυηνού, του 1884, από τη «Διάπλαση των παίδων», διασκεύασε και σκηνοθέτησε η κυρία Άννα Παπαμάρκου, η οποία έχει αναλάβει και τα σκηνικά. Στη σκηνή οι κυρίες Νεφέλη Μαριάμ Πιτσή, Μαρία Πιπιλιού και Ειρήνη Μιχαηλίδη. Μαζί τους ο μουσικός Αθανάσιος Ψέλτουρας, ο οποίος παίζει σαντούρι και βιολί, ο οποίος έχει γράψει τη μουσική και ο οποίος και περνά ένα σωρό μελωδίες κατά τη διάρκεια του έργου, από Βιβάλντι μέχρι παραδοσιακά, μέχρι ό,τι βάνει ο νους.

Ο Τρομάρας… Μάλλον όχι… Ο Θανάσης, λοιπόν, θέλει να κάνει ένα βήμα παραπέρα. Και ένα βήμα τη φορά είναι ό,τι χρειάζεται. Θα έλθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον φόβο, θα νικήσει – παιδική παράσταση είναι, εννοείται – και η Ζωή θα είναι δική του. Και τα παιδιά θα ξεσπάσουν σε δυνατό χειροκρότημα, ομοίως και οι γονείς. Η σκηνοθέτις έχει επεξεργαστεί το κείμενο με αγάπη, οι ηθοποιοί στέκονται άψογα και με πολύ κέφι και το έργο κυλάει γάργαρο νεράκι. Κουκί και ρεβίθι και κόκκινη κλωστή δεμένη και όλα τα μηνύματα του κόσμου. Για τη γενναιότητα, για την αλήθεια, για τους πολιτικάντηδες που πάντα είναι εκεί για να δρέψουν δάφνες, ενώ άλλος έχει κάνει τη δουλειά και άλλος έχει κάνει το καλό. Μηνύματα για τον άνθρωπο, την αγάπη, το τότε, το τώρα και το αύριο.

Τα όμορφα κοστούμια υπογράφει η κυρία Ντομινίκ Ντελκόζ και την επιμέλεια κίνησης η κυρία Εριφύλη Στεφανίδου. Ο τρόπος που κινούνται οι τρεις τους είναι υπόδειγμα χορογραφίας. Πανέξυπνη κίνηση, σκηνοθετικά, η τοποθέτηση του πανιού και εν είδη θεάτρου σκιών επιμέρους παρουσίαση. Τα παιδιά ευχαριστήθηκαν ένα ολοκληρωμένο θέαμα. Ξέρετε, το παιδί – το έχω ξαναγράψει και θα το γράψω πολλές φορές ακόμα – είναι δύσκολος θεατής. Αν δεν του αρέσει κάτι, θα στραφεί να βρει τη μαμά και τον μπαμπά, θα κάνει μία βιαστική κίνηση και θα πει «Φεύγουμε;» και δεν θα δώσει την παραμικρή σημασία. Εδώ είχαμε ένα τσούρμο παιδάκια που συμμετείχαν, που πέταγαν ατάκες, που ήλθαν πολύ στο θέαμα και μέσα από αυτό, στον κάματο των τριών ηθοποιών και του μουσικού. Πόσο καιρό έχετε να έλθετε στο Altera Pars; Μήπως να το φροντίσετε για το επόμενο Σάββατο; Η σχεδία μας είναι έτοιμη να σαλπάρει ξανά.

Κώστας Κούλης