Φοβάμαι πως πριν αρχίσω να γράφω οτιδήποτε για τη ζωηρή, πολύχρωμη, χορταστική performance, θα πρέπει να ξεσκονίσω λίγο τον μύθο καθώς και τον ρόλο της Μέδουσας στην αρχαία μυθολογία, ώστε να μην εκτεθώ ανεπανόρθωτα. Η Μέδουσα λοιπόν, μία όμορφη θνητή γοργόνα, με άλλες δύο αδελφές, αθάνατες αυτές, των οποίων η ιστορία δεν παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον, τιμωρήθηκε από την Αθηνά αφού αποπλανήθηκε από τον Ποσειδώνα (σ.α.π.τ.γ.ο.: βιάζουν ένα κορίτσι και τελικά αυτός που τιμωρείται είναι το ίδιο το θύμα. Και μετά απορείτε…) και τελικά θανατώθηκε από τον Περσέα. Από μόνος του ο μύθος και μόνο που τον ανακαλείς στη μνήμη σου, εγείρει συναισθήματα, φόβου, παγωμάρας, όπως ακριβώς η Μέδουσα πάγωνε και πέτρωνε τους ανθρώπους που τολμούσαν να την αντικρύσουν. Σε δεύτερη ανάγνωση ωστόσο, έτσι όπως εκφράζεται μέσα από το πρωτότυπο κείμενο και τα συνοδευτικά τραγούδια της παράστασης, μετατρέπεται σε σύμβολο δύναμης, εκδίκησης και αντίστασης, διότι, αν το καλοσκεφτούμε, είναι η ενσάρκωση της οργής της καταπιεσμένης γυναίκας απέναντι στα πατριαρχικά στερεότυπα και την κατάφωρη αδικία ως προς την απόδοση ευθυνών.

Οι θεματικές αλλαγές πραγματοποιούνταν με αναφορά στα τέσσερα στοιχεία της Φύσης, τα οποία εντέχνως χωρίσανε την παράσταση σε μέρη με σκηνές που γυρίζονταν κατόπιν εντολής του AI σκηνοθέτη (η διεθνούς φήμης σκηνοθέτις της παράστασης  Έλλη Παπακωνσταντίνου, μακράν πιο ταλαντούχα και ευρηματική από την AI εκδοχή που, υποτίθεται, σκηνοθετούσε το έργο των κοριτσιών). Καθόλου τυχαία λοιπόν η ένωση των στοιχείων, τα οποία συμβολίζουν τις πτυχές της γυναικείας φύσης, για όποιον διερωτάται και θέλει πάντα να συνδέει εικόνες και νοήματα. Ωστόσο, μία ίσως απελευθερωτική φιλική συμβουλή, πριν τη θέαση μίας performance, είναι να μην υπάρχουν προσδοκίες για αρχή-μέση και τέλος μίας ιστορίας, ούτε για ένα ξεκάθαρο μήνυμα γραμμένο με τα πιο ακριβή λόγια. Η παράδοση βασίζεται στην ατμόσφαιρα και στις αισθήσεις, ώστε να σε παρασύρουν οι έντονες κινηματογραφικές εικόνες, με τη βοήθεια Video Art και τις φωνές των τεσσάρων γυναικών.

Ένας μαέστρος, σχεδόν μόνιμα εγκατεστημένος στη θέση του πιανίστα (Πέτρος Μπούρας), που πολλές φορές δεχόταν εντολές να παίξει, μία γυναίκα με υπέροχη φωνή (Μαρία Παπαγεωργίου) και ηλεκτρική κιθάρα και άλλες τρεις γυναίκες (Αναστασία Κατσιναβάκη, Ελεάνα Γεωργούλη, Francesca Diprima), που ακούστηκαν υπέροχα στα αυτιά μας, τραγουδώντας από άριες μέχρι ποπ, χρωματίστηκαν επί σκηνής (στην κυριολεξία), χόρεψαν, αγκαλιάστηκαν και φυσικά αυτοσαρκάστηκαν.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, τώρα στο τέλος. Όλα διαδραματίζονται σε έναν φούρνο, στη συνοικία Μίτε του Βερολίνου, όπου τα κορίτσια «ζυμώνουν». Μπορεί και για μία πατριαρχική κοινωνία αυτή να είναι μία από τις βασικότερες δουλειές που γνωρίζουν να κάνουν καλά οι γυναίκες ή απλώς θέλουν να κάψουν στους φούρνους τους, μαζί με τα ψωμιά, παλιά στερεότυπα, μύθους και προκαταλήψεις άραγε; Αλλά το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτού του αρτοποιείου είναι ότι μετατρέπεται και σε καμπαρέ, με τον μαέστρο και τη μουσικό Μαρία Παπαγεωργίου να δίνουν τον ρυθμό και τα κορίτσια να πρέπει να μας διασκεδάσουν όπως τις προστάζουν πολλοί, στο πλαίσιο της δεδομένης κοινωνικής συγκυρίας. Άραγε είναι το να είναι εύθυμες και διασκεδαστικές η δεύτερή τους δουλειά, την οποία γνωρίζουν ίσως ακόμα καλύτερα από το ζύμωμα, σύμφωνα με πολλούς; Διάχυτη σε όλη τη διάρκεια της παράστασης αιωρείται η έννοια του νέου κόσμου, όπως μας τον «έφτιαξαν» και μας τον φόρεσαν  ο Τραμπ και ο Μασκ και άλλοι καλοί φίλοι τους, της επιστήμης και των νέων τεχνολογιών, πάντως σίγουρα όχι των τεχνών. Εκεί μεταφερόμαστε επί σκηνής, στο αρτοποιείο – καμπαρέ, όπου πράγματα ανταλλάσσονται με πράγματα ίσης αξίας… Και πόσο να κοστολογείται σαν έκθεμα τελικά ένα δάχτυλο; Και αν είναι το μεσαίο που προτάσσεται προς τον νέο αυτό κόσμο που διαμορφώνεται, έχει μήπως μεγαλύτερη ανταλλακτική αξία;

Τατιάνα Μπεβεράτου

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Έλλη Παπακωνσταντίνου
Κείμενο: Έλλη Παπακωνσταντίνου, Bernhard Glocksin, Νεφέλη Παπαναστασοπούλου
Μουσική σύνθεση: Πέτρος Μπούρας
Τα τραγούδια που εκτελεί η Μαρία Παπαγεωργίου είναι δικές της συνθέσεις
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Σκηνικά: Μαρία Πανουργιά
Video Art-Live Video Performance: Κατερίνα Σαββόγλου
Σχεδιασμός Φωτισμού: Στέβη Κουτσοθανάση
Ηχοληψία: Γιώτης Παρασκευαΐδης 

Σύμβουλος sound design: Φάνης Σακελλαρίου
Βοηθός σκηνοθέτριας: Χαρίκλεια Πετράκη
Συνεργασία στη δραματουργία: Νεφέλη Παπαναστασοπούλου, Ελένη Γκίνη
Διεύθυνση Παραγωγής: Τσαμπίκα Κωτούλα
Προβολή και Επικοινωνία: Giovanni Rumma
Φωτογραφία: Alex Kat

Διανομή
Στην Αθήνα:
Μαρία Παπαγεωργίου, Αναστασία Κατσιναβάκη, Ελεάνα Γεωργούλη, Francesca Diprima
Στο Βερολίνο:
Merve Akyildiz, Lisa Mader, Ελεάνα Γεωργούλη, Μαρία Παπαγεωργίου

Οργάνωση παραγωγής περιοδείας: Laurent Langlois
Συνεργασία παραγωγής περιοδείας: Αναστασία Αμανατίδου, Ζωή Δρακοπούλου
Βοηθός Βερολίνου: Cara Freitag
Παραγωγή: ODC Ensemble
Συμπαραγωγή: Neuköllner Oper Berlin (NKO) και La Filature, Scène Nationale Mulhouse (FR).

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

Πέμ.8/5-Κυρ.11/5, 9.15 μ.μ.

Παρ.16/5-Κυρ.18/5, 9.15 μ.μ.

Πέμ.22/5-Κυρ.25/5, 9.15 μ.μ.

Πέμ.29/5-Παρ.30/5, 9.15 μ.μ.

Χώρος: Πορεία at Victoria, Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

€ 18, 16. Ισχύουν ειδικές τιμές. Πληροφορίες για εισιτήρια ΑμΕΑ στο ταμείο του θεάτρου.

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:

https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/holy-bitch