Παιδικό θέατρο: Τα Χριστούγεννα ενός σαλιγκαριού @ Θέατρο της Ημέρας

Η Αννούλα έχει κάνει μία τρομερή διαπίστωση. Ανάμεσα στα χόρτα που έχει στον νεροχύτη η μαμά της και τα οποία ετοιμάζεται να πλύνει, βρίσκεται ένα σαλιγκάρι, το οποίο περιφέρεται ανέμελα, πριν ανοίξει η μαμά τη βρύση. Αποστολή σωτηρίας λοιπόν και το κομάντο της ιστορίας μας φυγαδεύει το συμπαθέστατο πλάσμα κάπου αλλού, που θα είναι στεγνό και ασφαλές. Αν και η υγρασία του αρέσει. Το γαστερόποδο πνευμονοφόρο μαλάκιο (αντιγραφή Wikipedia κάργα) συνειδητοποιεί ότι έχει αλλάξει περιβάλλον. Εδώ δεν είναι Κυπαρισσία, εδώ δεν είναι το χωράφι το παππού. Μεγαλώνει λοιπόν σε μέγεθος, γίνεται σαν την Αννούλα και κάπου εδώ ξεκινά η περιπέτεια. Σημείωση, πολύ συμπαντική. Το σαλιγκάρι ΔΕΝ ακούει καλά. Ή μάλλον… Ακούει αυτά που θέλει. Και αυτά που πρέπει, προσθέτω εγώ.

Οι λιλιπούτειοι θεατές την καταβρήκαν! Μπορούσαν να συμμετάσχουν στην παράσταση, μιλώντας και φωνάζοντας, προσπαθώντας να βοηθήσουν το κοριτσάκι και το σαλιγκαράκι να βρουν το ένα το άλλο και να βιώσουν τη μαγεία των Χριστουγέννων. Είπαν τα κάλαντα, είπαν κι άλλα κάλαντα (της Πελοποννήσου), γέλασαν με την ψυχή τους και αφέθηκαν στη μαγεία του θεάτρου. Το κείμενο της κυρίας Μαρίας Χίου, μία ιστορία τρυφερή, καλογραμμένη και γεμάτη συμβολισμούς, μετέφερε στη σκηνή ο Σταμάτης Πακάκης, ένας από τους πλέον πολυτάλαντους και χαρισματικούς καλλιτέχνες των τελευταίων ετών. Κάρβουνο πιάνει και χρυσάφι γίνεται και φανταστείτε τι έχουμε σε αυτή την περίπτωση, που το χρυσάφι δίδεται εξ ορισμού.

Τη μουσική έχει αναλάβει η μόνιμη συνεργάτιδα της Μαρίας Χίου, η επίσης πολυτάλαντη και χαρισματική Σιμέλα Εμαννουηλίδου. Στη συνέχεια αναλαμβάνουν οι δύο εξαιρετικές ηθοποιοί, που πρωταγωνιστούν στην παράσταση. Η κυρία Έλενα Πούλιου στον ρόλο της Αννούλας, η οποία είναι γλυκύτατη, η οποία διαθέτει μία υπέροχη φωνή και η οποία λειτουργεί υποδειγματικά στη διάδραση με το κοινό και μάλιστα με ένα τόσο ιδιαίτερο κοινό, όπως είναι τα παιδιά. Τρέχει πάνω-κάτω, σκαρφίζεται ένα σωρό τρόπους να σώσει το σαλιγκάρι και είναι μία πραγματική γιορτή επί σκηνής. Η έτερη κυρία, Γιώτα Δημητρακοπούλου, στον ρόλο του σαλιγκαριού, είναι επίσης εντυπωσιακή. Άνεση στην κίνηση, άνεση στον λόγο, φοβερή χορευταρού (ακόμα και floss dance είδαμε – γενικά θα πρέπει σε αυτή τη δουλειά να εξάρουμε τη δουλειά του κυρίου Σταύρου – Αλέξανδρου Ικμπάλ, ο οποίος υπέγραψε με θαυμαστό τρόπο τις χορογραφίες και την κινησιολογία), με έφεση στη διάδραση και τρομερή μετάδοση γέλιου. Έχουν τρομερή χημεία μεταξύ τους και φαίνεται από χιλιόμετρα αυτή η χημεία. Η οποία συντείνει στο να απολαμβάνουμε μία πανέμορφη παράσταση.

Ο άνθρωπος και η Φύση μπορούν να συμμαχήσουν; Όλα τα πλάσματα είναι υπολογίσιμα, ανεξαρτήτως μεγέθους; Η φιλία είναι κάτι πάνω από στεγανά και δηθενισμούς; Μας διδάσκει πολλά αυτό το έργο. Και στο τέλος της ημέρας, αυτό που μένει είναι το γέλιο των παιδιών που παρακολούθησαν, το γέλιο των μεγάλων που τα συνόδευσαν και ίσως μία ωραία κουβέντα για μετά, για τον δρόμο για το σπίτι. Η αγάπη, η φροντίδα, η αλληλεγγύη, το πνεύμα των Χριστουγέννων, η ανόθευτη και αμόλυντη πλευρά κάθε ανθρώπου.

Το παιδικό θέατρο βρίσκει τον ορισμό του σε αυτό που είδαμε. Διασκέδαση και ψυχαγωγία. Τροφή για σκέψη. Το κάτι παραπάνω και το κάτι παραπέρα. Και η χωρίς όρια και περιορισμούς φαντασία και αγάπη των συντελεστών. Αυτό που κάνουν, θέλουν και το κάνουν. Είναι τέτοιες προσπάθειες που κάνουν τη διαφορά και που θα μας έχουν πάντα κοντά τους. Είναι τέτοιες παραστάσεις που πάντα θα ξεχωρίζουν και πάντα θα γράφουμε ότι ξεχωρίζουν.

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.