6949256666 press@keysmash.gr

Jim Rouvell – 5ENTE

keysmash powered by dycode

Παίζει τύμπανα για τους Jaded Star, τους Ascending Olympus, τους Verdict Denied και η λίστα συνεχάει, τον είδαμε πρόσφατα στη σκηνή με τους Aherusia και έπεται πεδίο δόξης λαμπρόν. Κουβεντιάσαμε με τον Jim Rouvell για αρκετή ώρα σε κείνο το LiVE – δεν θα σας πω σε ποιο – και του φάνηκε καλή η ιδέα να γράψει για πέντε αγαπημένους του δίσκους. Τσεκάρετε, εστιάστε, θυμηθείτε τα δικά σας. Και φτιάξτε ανάλογα τη λίστα σας. «Χωρίς βαθμολογική σειρά»… Όπως έγραψε και ο ίδιος ο Δημήτρης, αποτίνοντας φόρο τιμής στον μικρό Δημητράκη, που τον έμπασε σε όλες αυτές τις θαυμαστές μουσικές.

Flogging Molly – Drunken Lullabies

Πριν είκοσι χρόνια, η πολυτέλεια των YouTube, Spotify, Bandcamp κτλ. κτλ., όχι απλά δεν υπήρχε, αλλά δεν ήταν καν σαν ιδέα στο μυαλό μας! Για όσους θυμούνται, η τότε μορφή preview μιας μπάντας ή ενός δίσκου, ήταν τα Kazaa, Limewire και άλλα, τέτοιου τύπου «μπλιμπλικια». Όταν λοιπόν ο μικρός Δημητράκης, το 2002, έψαχνε να ακούσει μια καινούργια μπάντα, καθόταν με τις ώρες ψαχουλεύοντας αυτές τις μηχανές. Σε κάποια από αυτές τις φορές λοιπόν, γράφοντας το όνομα μιας άλλης μπάντας, κατέβασα ένα αρχείο, το οποίο ναι μεν είχε το όνομα το οποίο είχα γράψει, δεν ήταν το κομμάτι που θα έπρεπε να ήταν δε! Κάπως έτσι λοιπόν άκουσα για πρώτη φορά αυτό το συγκρότημα. Έρωτας από την πρώτη ακρόαση! Irish Punk στα καλύτερά του, που μέχρι σήμερα νιώθω πως δεν πέρασε μέρα από πάνω του.

Θες λίγο η ηλικία που έκανε το αίμα μας να βράζει, λίγο η περιέργεια για νέα ακούσματα και τώρα πια η νοσταλγία για εκείνες τις εποχές, αυτό το album έχει μείνει ακόμα χαραγμένο στην καρδιά μου ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι εκείνης της εποχής.

Fan Fact: Ο κύριος πίσω από το μικρόφωνο είναι ο Dave King, γνωστός στους Heavy Metal κύκλους από τη συμμετοχή του στους Fastway του πρώην κιθαρίστα των Motorhead, Fast Eddie Clark!

The Offspring – Smash

1997 και ο μικρός Δημητράκης μεγαλώνει σε μια κωμόπολη στη νότια Λακωνία ονόματι Μολάοι, όπου οι ροκάδες μετριούνται στα δάχτυλα των δύο χεριών! Στο τοπικό καφέ μπαρ της πόλης, το “Black & White”, ο Ηλίας (ο DJ του μαγαζιού) βάζει το “Self Esteem” κάποιο μεσημερι και το λίγο μυαλό του μικρού Δημητράκη παίρνει φωτιά! Αφού το μαγαζί άδειασε, ο δανεισμός του βινυλίου από τον Ηλία ήταν μονόδρομος! Θυμάμαι πως εκείνη η “πειρατική” κασέτα έπαιζε όλη μέρα, κάθε μέρα στο Walkman μου (ρωτήστε τον μπαμπά σας όσοι δεν γνωρίζετε τι είναι αυτό το μαραφέτι). Η ενέργειά του, η παραγωγή του, οι συνθέσεις, τα νεύρα του έφηβου (τα οποία με ακολουθούν ακόμα), έκαναν αυτό το album ένα κομμάτι της ζωής μου και μάλιστα, μετά από τόσα χρόνια, ακόμα μου προκαλεί τον σβέρκο να κουνηθεί με ατέλειωτη ένταση στον ρυθμό του!

Lamb Of God – Ashes Of The Wake

Όταν ο μικρός Δημητράκης το 2001 μετακομίζει στην Αθήνα, εντάσσεται αμέσως στις τάξεις των Verdict (μετέπειτα Verdict Denied) και ο κόσμος του Thrash ξετυλίγεται μπροστά του! Εποχή που το Nu-Metal είναι στο pick του και οι νέες μόδες έρχονταν η μια μετά την άλλη, εμείς οι «Old school-αδες», ήμασταν απόλυτα σνομπ σε ΚΑΘΕ νέα μπάντα που εμφανιζόταν στο προσκήνιο – πιο κλειστόμυαλοι δεν πάει! Όταν λοιπόν αυτό το album έφτασε στ’ αυτιά μου και άκουσα τις πρώτες νότες, κατάλαβα πως ήταν κάτι διαφορετικό! Μόλις όμως άκουσα τα τύμπανα, ανατινάχτηκα εντελώς! Δεν μπορούσα να πιστέψω πως υπάρχει άνθρωπος που μπορούσε να σκεφτεί με αυτόν τον τρόπο και να συνθέσει τέτοια θέματα σε αυτό το όργανο. Ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Με έχει επηρεάσει όσο κανένα άλλο album στο metal drumming μου και με έμαθε πώς να προσεγγίζω σαν συνθέτης το εκάστοτε κομμάτι στα τυμπανα και όχι σαν συνοδός των κιθαριστών! Ακόμα θεωρώ τον Chris Adler μια ντραμμιστική διάνοια, του οποίου το έργο θα μου δίνει πάντα έμπνευση.

Jesus Christ Superstar

superstar22

Ο Δημητράκης αποφασίζει κάποια στιγμή της ζωής του να σπουδάσει μουσική (ναι, δεν είμαστε όλοι οι drummer ούγκανοι κανίβαλοι, που βαράμε δέρματα για να ζήσουμε). Μέσα από αυτή τη διαδικασία των σπουδών γνωρίζεσαι με έργα, τα οποία δεν είχες ποτέ πριν την ευκαιρία να μελετήσεις de profundis! Μέσω της ενασχόλησης της ωδειακής μπάντας του τότε λοιπόν, με αυτό το έργο, για μια live εκτέλεση ενός medley, ήρθα σε επαφή με το μεγαλείο του Andrew Lloyd Webber! Concept, σύνθεση, ενορχήστρωση, ερμηνείες, στίχοι από τον αξεπέραστο Tim Rice… Απ’ οπού και να το πιάσεις αυτό το έργο, δεν σου αφήνει περιθώρια για την παραμικρή αμφισβήτηση του μεγαλείου του! Διαλέγω βέβαια την έκδοση του 1970 και όχι το OST του 1973, μια και ο Ian Gillan είναι από τους αγαπημένους μου rock singers όλων των εποχών. Όχι βέβαια πως ο Ted Neeley στερείται ανάλογων ικανοτήτων!

Fan Fact: O Andrew Lloyd Webber ήταν μόλις είκοσι δύο χρονών όταν κυκλοφόρησε αυτό το αριστούργημα και ήταν το τρίτο του έργο! ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟ!

Guns N’ Roses – Appetite For Destruction

apetite22

AC/DC (που αγαπώ δίχως αύριο), Sex Pistols (Never mind the bullocs και τα μυαλά στο blender), Aerosmith, Led Zeppelin και όλο το μέχρι τότε Hard Rock στα χεριά πέντε θρασύτατων αληταράδων, οι οποίοι ήταν διψασμένοι για άγρια μεταμεσονύκτια ζωή, γεμάτη καταχρήσεις, τσακωμούς, party, sex… Τι άλλο θα μπορούσε να θέλει ο Δημητράκης; Άμεση ταύτιση με αυτό το αριστούργημα και μέχρι σήμερα (κάποιες νύχτες) το επισκέπτομαι, όταν έρχεται η ώρα για την προετοιμασία της βραδινής εξόδου! Δεν πιστεύω πως θα μπορέσει ποτέ άλλος δίσκος να αποτυπώσει με τέτοια ακρίβεια τη νεανική rock ενέργειά!

Κώστας Κούλης

Please follow and like us:
Facebook
Twitter
Youtube
Instagram
LinkedIn

0 Comments