Τρίτη συνέντευξη για το τρίτο βιβλίο του. Η γνωριμία με τον John Emmans κρατά εδώ και μερικά χρόνια, η εκτίμηση για ό,τι κάνει είναι μεγάλη και το «Μόνο Εκείνη Ξέρει» φιλοξενήθηκε πρόσφατα στις σελίδες μας. Ένα βιβλίο γραμμένο με φως και σκοτάδι, με το δεύτερο να περιγελά το πρώτο και το πρώτο να υπομένει καρτερικά, αφού στο τέλος κάθε σκοταδιού περιμένουμε εναγωνίως το φως. Μιλήσαμε με τον Γιάννη για το πλέον πρόσφατο πόνημά του, για τα επόμενα βιβλία, για τη μουσική και… και βγάλαμε και είδηση! Με το καλό και το άλμπουμ λοιπόν!

Αυτό το βιβλίο σου είναι το καλύτερό σου, μέχρι το επόμενο; Μήπως μας κακομαθαίνεις σαν αναγνώστες;
Καταρχάς, ευχαριστώ θερμά το Keysmash για τη φιλοξενία. Είναι μεγάλη μου χαρά που βρίσκομαι εδώ και μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου.
Δεν μπορώ να πω αν το «Μόνο Εκείνη Ξέρει» είναι το καλύτερο βιβλίο μου, μπορώ όμως να πω με σιγουριά ότι με δυσκόλεψε πιο πολύ απ’ όλα όσα έχω ολοκληρώσει μέχρι σήμερα, επειδή το θέμα του ήταν τόσο έντονο που έπεφτα συχνά σε αδιέξοδο. Σε κάθε βιβλίο μου, είτε κοινωνικό είτε ψυχολογικό θρίλερ είτε τρόμου, αφήνω το συναίσθημα να οδηγεί και όπου με πάει…

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το συγκεκριμένο θέμα; Τι πυροδότησε τη σκέψη;
Η έμπνευση έρχεται πραγματικά από εκεί που δεν το περιμένεις και πολλές φορές δεν μπορείς να προσδιορίσεις με ακρίβεια πώς γεννήθηκε η ιδέα ή τι ήταν αυτό που πυροδότησε τη σκέψη. Επί παραδείγματι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, επέστρεφα ένα βράδυ από τη Χαλκιδική και έκανα μια στάση στη Νικήτη. Εκεί, σε γνωστή αλυσίδα καφέ της χώρας, είδα μια άγνωστη γυναίκα να κάθεται μόνη σε ένα τραπέζι και να κλαίει απαρηγόρητη, κοιτάζοντας στα χαμένα. Δεν πρόλαβα να αντιδράσω και ένα ασθενοφόρο πέρασε από μπροστά μας με τις σειρήνες να στριγγλίζουν σαν δαιμονισμένες. Το βλέμμα της, μόλις συνειδητοποίησε τι είχε συμβεί, με έκανε να καταλάβω πως κάποια σύνδεση υπήρχε με εκείνη και το ασθενοφόρο. Τούτη η ιστορία (του «Μόνο Εκείνη Ξέρει») υπήρχε μέσα μου θαμμένη πολύ πριν συναντήσω αυτή τη γυναίκα, ωστόσο εκείνη έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα, με οδήγησε προς το στήσιμο των χαρακτήρων (οι οποίοι κι αυτοί προϋπήρχαν στις σκέψεις μου), το μέρος που θα διαδραματιζόταν η ιστορία και τελικά το βιβλίο ολοκληρώθηκε χωρίς να το καταλάβω…

Μου έκανε εντύπωση που οι χαρακτήρες στο βιβλίο σου δεν είναι ούτε «καλοί» ούτε «κακοί». Έχουν όλα τα στοιχεία, έχουν όλες τις αδυναμίες και τις όμορφες στιγμές τους. Είναι κάτι που το σκεφτόσουν από καιρό;

Αρχικά ήθελα τούτο το βιβλίο να είναι βίαιο και έντονο. Όταν ολοκληρώθηκε και το διάβασα, πριν το στείλω στον εκδότη μου, ένιωσα ότι το είχα παρακάνει. Οι σκληρές περιγραφές, το αίμα, η λαγνεία και το έρεβος, άφηναν μια τραχιά υφή, μια περίεργη γεύση. Αναγκάστηκα να κάνω διορθώσεις και περαιτέρω επεξεργασία, αφήνοντας όμως ακέραιους τους χαρακτήρες των κεντρικών ηρώων, όχι μόνο επειδή δεν μπορούσαν πλέον να αλλάξουν αλλά κι επειδή αν τους πείραζα, θα καρατομούσα το ίδιο το βιβλίο. Η Ανδριάνα και ο Λευτέρης λοιπόν, είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, με τα πάνω και τα κάτω τους. Θυμώνουν, ζηλεύουν, φοβούνται, νιώθουν… Προσπάθησα να σκιαγραφήσω με ρεαλισμό τις προσωπικότητές τους μέσα σε έναν ανθυγιεινό κόσμο, βορά του εγωισμού…

Πόσο καιρό σου πήρε να το γράψεις; Πόσο καιρό χρειάστηκες για διορθώσεις και περαιτέρω επεξεργασία;

Μου πήρε περίπου δεκαπέντε μήνες να το ολοκληρώσω και τέσσερις μήνες για διορθώσεις και περαιτέρω επεξεργασία. Ήταν πραγματικά δύσκολη και κουραστική εμπειρία, αφαίρεσα υλικό και επαναπροσδιόρισα αρκετά πράγματα. Αρχικά το βιβλίο είχε πιο σκοτεινή υφή – πιο έντονα στοιχεία τρόμου – και χαρακτήρες που έπρεπε να εξαφανίσω από την ιστορία.

Ευχαριστημένος με τον εκδοτικό σου οίκο;

Απολύτως! Οι Εκδόσεις Γράφημα είναι πλέον οικογένεια και τιμούν τη συνεργασία μας. Γνώρισα υπέροχους ανθρώπους και έζησα μαζί τους έντονες στιγμές. Μακάρι να είμαστε όλοι καλά, γεροί δυνατοί μέχρι τις επόμενες περιπέτειές μας…

Θα κάνεις παρουσίαση στην Αθήνα; Υπάρχει σαν πλάνο;

Έχει γίνει παρουσίαση του βιβλίου σε Θεσσαλονίκη, Λάρισα και Καρδίτσα, ενώ ετοιμάζουμε ακόμη μια προς τα βόρεια. Προς το παρόν δεν υπάρχει πλάνο για την πρωτεύουσα, όμως είναι κάτι που θα ήθελα πολύ. Μακάρι!

Πώς αισθάνθηκες όταν πληροφορήθηκες το “περίφημο” προεδρικό διάταγμα, που κάνει κακό στα πτυχία και τα όνειρα των καλλιτεχνών;

Αυτό είναι μεγάλη και πονεμένη ιστορία… Ο πολιτισμός θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερο σεβασμό. Δυστυχώς έχω δει τόσα πολλά σε τούτο τον κόσμο, που πλέον δεν εκπλήσσομαι εύκολα.

Ο Έλληνας τιμά τον Έλληνα συγγραφέα; Αγοράζει δουλειές του;

Πιστεύω πως η διστακτικότητα προς τους Έλληνες συγγραφείς έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια. Εύχομαι πραγματικά να έρθει μια γενικότερη αύρα αισιοδοξίας στο χώρο του βιβλίου και οι αναγνώστες να διαβάζουμε περισσότερα βιβλία ξένων ή Ελλήνων συγγραφέων…

Να υποθέσω ότι μπορεί και να τελειώνεις το τέταρτο βιβλίο σου;

Έχω έτοιμα αρκετά πράγματα αλλά περιμένω την κατάλληλη στιγμή για το επόμενο ταξίδι, το οποίο με έχει μπερδέψει τελευταία. Παρότι σκεφτόμουν να είναι ένα βιβλίο τρόμου, κάτι μέσα μου μού λέει να επιλέξω μια τρυφερή και συγκινητική συλλογή διηγημάτων. Θα δούμε… Αυτό το διάστημα γράφω πυρετωδώς, προσπαθώντας να ολοκληρώσω δυο διαφορετικά βιβλία, μια νουβέλα κι ένα μυθιστόρημα.

Η μουσική; Η δημιουργία ενός άλμπουμ; Το σκέφτεσαι καθόλου;

Το σάουντρακ του βιβλίου «Μόνο Εκείνη Ξέρει» είναι έτοιμο! Ολοκλήρωσα το άλμπουμ πριν από λίγο καιρό. Περίπου εκατό λεπτά μουσικής χωρισμένα σε ενότητες. Χρησιμοποίησα ακουστική κιθάρα για τη μελαγχολία της Ανδριάνας, βιολί για την αδικοχαμένη Ναταλία και πιάνο για την απόγνωση του Λευτέρη. Ωστόσο, αυτό που πραγματικά απόλαυσα ήταν τα πιο σκοτεινά θέματα, για τις σκηνές με τους εφιάλτες, στα οποία έδωσα έναν άγριο ερωτισμό. Γλυκόπικροι Ambient ήχοι, χαμένοι κάπου ανάμεσα στην Κόλαση και τον Παράδεισο… Το κομμάτι «Στον Kόσμο Tων Nεκρών» είναι το αγαπημένο μου. Σύντομα θα δημοσιεύσω στο προσωπικό μου ιστολόγιο τη λίστα κομματιών και δείγματα της μουσικής.

Κώστας Κούλης