Καμένα λουλούδια στο παρτέρι @ Θέατρο Αλκμήνη

O Giovanni ήταν ήρωας μεταξύ ηρώων, ήταν πρώτος μεταξύ ίσων. Ο κόσμος τον αγαπούσε και τον θεωρούσε μεγάλο και τρανό. Στη συνέχεια ο ίδιος αποφάσισε να αποσυρθεί σε ένα σπίτι μακριά από τη φασαρία. Κάπου στα σύνορα, μαζί με τη σύζυγό του. Οι δυο τους υποφέρουν από την απώλεια του μονάκριβου γιου τους, ο οποίος χάθηκε σε ατύχημα όταν ήταν δεκαπέντε χρονών, πέντε χρόνια πριν. Προσπαθούν να το ξεπεράσουν, αλλά δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Μάλλον ακριβώς το αντίθετο. Κάποια στιγμή θα τους χτυπήσουν την πόρτα. Είναι ένας από τους πρώην συνεργάτες του. Τον θέλουν πίσω. Του ζητούν να επιστρέψει…

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Ψυχολογικό θρίλερ, με μπόλικη αγωνία και καταστάσεις που συνεχώς ανατρέπονται. Το κείμενο του Ugo Betti, βαρύ και γεμάτο, μεταφέρει στο σανίδι η κυρία Francesca Minutoli, η οποία υπογράφει και τη μετάφραση-διασκευή, μαζί με τον κύριο Τάσο Αντωνίου. Και το μεταφέρει με την αρωγή τεσσάρων ηθοποιών. Το αγαπημένο Secret Room γέμισε και ο κόσμος μπόρεσε να γίνει κομμάτι της ιστορίας. Η μαγεία και η μαγιά αυτών των ζεστών αιθουσών, βλέπετε.

Τον Giovanni υποδύεται ο κύριος Μιχάλης Κολιότσος. Κλινικός σε αντιδράσεις και ατάκες. Είναι ήπιος και όταν ξεσπά… Εκεί πλέον θέλουμε η σκηνή εκείνη να κρατήσει ώρες. Πολύ όμορφη χροιά και εξαιρετική εκφορά. Παρουσιάζει έναν χαρακτήρα που κρύβει έπαρση μέσα του, που προσπαθεί να μην τη φέρει στην επιφάνεια, ο σκοτεινός – έτερος – εαυτός του όμως καραδοκεί. Στον ρόλο της Luiza, της συζύγου, συναντάμε την κυρία Μαρία Μαλταμπέ. Είναι αξιοπρεπέστατη η ερμηνεία της, είναι πολύ πειστική σε αυτό που κάνει και οι συσπάσεις του προσώπου της, οι γκριμάτσες και ο τρόπος που βγάζει το χαμόγελο-λεμόνι είναι άξιος αναφοράς.

Πολύ καλός ο κύριος Τάσος Αντωνίου σαν Tomaso, πρώην συνεργάτης του Giovanni. Δίνει στον χαρακτήρα του μία επίγευση αντιπάθειας. Καταφέρνει να μας κάνει να τον μισήσουμε εκείνον τον άνθρωπο. Είναι ψαρωτικός στον λόγο, είναι καλοκουμπωμένος στον ρόλο. Και στον ρόλο του Rosario, ο κύριος Αλέξανδρος Μαράκης – Μπούρκας. Πείθει με άνεση, είναι «εκεί», όσον αφορά τις ερμηνευτικές του ικανότητες και τον βοηθά η φωνή του, η οποία βγάζει ένα κούφιο γρέζι, το οποίο της προσθέτει πολύ. Πρέπει να είστε εκεί για να με καταλάβετε. Ήταν και εκείνος συγκινητικός, όπως και οι άλλοι τρεις συμπρωταγωνιστές του, οι οποίοι μας έδωσαν ένα έργο γεμάτο εντάσεις, γεμάτο κορυφώσεις και με κάθαρση που απλά θέλησε να εντυπώσει τον χρόνο και τον τόπο και να πάει παρακάτω.

Το κοινό χειροκρότησε τόσο πολύ που στην ουσία εκείνο προκάλεσε την τρίτη υπόκλιση. Είναι μια παράσταση – γροθιά στο στομάχι. Ο άνθρωπος πού μπορεί να φτάσει; Το μυαλό του σε πόσο ανίερες πράξεις μπορεί να τον οδηγήσει;

Στο σημείωμά της η σκηνοθέτιδα αναγράφει ότι είναι «Η ατμόσφαιρα κλειστοφοβική. Η κατάσταση δύσκολη». Και αυτά ακριβώς περνάει με τον τρόπο που δίδει το έργο σε εμάς τους θεατές. Αντιλαμβανόμαστε κάθε λεπτό αυτής της δυσκολίας, αυτής της κλειστοφοβίας. Οι χαρακτήρες θα ήταν ευτυχείς αν ζούσαν διαφορετικά, αλλά μάλλον δεν το θέλουν. Είναι σεμινάριο αυτό το κείμενο, αυτή η παράσταση. Για τον σύγχρονο άνθρωπο, που ίσως να θέλει να αισθάνεται αθάνατος και αγέραστος, ενώ δεν είναι και απέχει πολύ απ’ το να είναι. Που θεωρεί τους άλλους απλά μαύρα στίγματα σε λευκό χαρτί. Που αυταπατάται για το τι σημαίνει πρόοδος.

Κώστας Κούλης