Σε κάποιο τεύχος του περιοδικού «Αγόρι», μία χιλιετία πίσω… Διαβάζοντας, έπεσα πάνω σε κείνη τη σελίδα με τα μουσικά νέα, που επιμελούταν ο Γιάννης Κουτουβός, ο οποίος – δυστυχώς – έφυγε νωρίς. Έγραφε τότε λοιπόν πως στην πίσω πλευρά του single των Maiden “Wasted Years”, υπήρχαν δύο ακυκλοφόρητα τραγούδια, το ένα εκ των οποίων ήταν το “Reach Out”, το οποίο τραγουδούσε ο Adrian Smith! Μερικά χρόνια αργότερα, στο παλιό Rock City στη Σωκράτους, είχα πετύχει το δισκάκι. Το αγόρασα όλος χαρά και με το που έφτασα σπίτι, το έβαλα να παίξει. Τι πανδαισία ηχητική – και όχι μόνο – ήταν αυτή! Η γνωριμία με την πόζα και το AOR στα καλύτερά της. Η ζεστή και γρεζάτη φωνή του “H” ήταν τρελή σφαλιάρα και κλωτσιά και με έμπαζε με τον καλύτερο τρόπο στις Αμερικανιές – οποία χρήση λέξεων για έναν Άγγλο μουσικό. Από τότε ο Smith κυκλοφόρησε ένα σωρό δουλειές. Το ένα και μοναδικό (μεταφορικά και κυριολεκτικά) άλμπουμ των A.S.a.P., τις δουλειές με τους Psycho Motel, με τον Bruce Dickinson φυσικά, το άλμπουμ με τους Primal Rock Rebellion (αυτό, με την άδειά σας, θα προτιμούσα να το ξεχάσω) και φυσικά τον δίσκο με τον τεράστιο Richie Kotzen.

Ο Αδριανός λοιπόν, πέρα από την αγάπη του για τη μουσική, πέρα από το αριστοτεχνικό παίξιμό του, πέρα από τις αδιαμφισβήτητες συνθετικές του ικανότητες και τη λατρεία του για το ψάρεμα, παραμένει ένας υπέροχα ήσυχος άνθρωπος και ένας ήσυχα υπέροχος τυπάς. Παρέα πάντα με τον άνθρωπο της ζωής του, τη σύζυγό του εδώ και τριάντα πέντε χρόνια, Nathalie. Η Καναδέζα και ο (κάποτε) οπαδός της Manchester United από το Hackney, αγαπούν τα ταξίδια, τα παιδιά τους και την ίδια τη ζωή. Ο Smith είναι ο μουσικός-πολυεργαλείο, που ο Μέταλ κόσμος λατρεύει για τις ικανότητες και το ήθος του, όπως και για το λεπτό χιούμορ του. Γλυκύς, «τούλτης» όπως θα ‘λεγε και το φιλαράκι μου και μεγάλος οπαδός του, ο Νεκτάριος, εύστροφος και ευγενής, ο ΑFrederickS αποτελεί εξαιρετική περίπτωση βιρτουόζου και κολλητού για παρέα και ιστορίες. Και μόνο η αφήγησή του σε εκείνο το φοβερό σκηνικό, που ο Tom Jones έσκασε μύτη στο δωμάτιό του ξημερώματα και ζήτησε να ακούσει «τα καινούργια κομμάτια Maiden», είναι κάτι που θα θυμόμαστε για πάντα με συμπάθεια.

Μετά από πολύ καιρό, μου ήλθε επιτέλους το βιβλίο του Adrian Smith για το ψάρεμα. Κάθομαι, διαβάζω και κάποια στιγμή θα δημοσιεύσω. Καλά, αυτό το λέω εδώ και δύο χρόνια. Με έχει βαρεθεί πλέον και η ίδια η βαρεμάρα. Αντί για επίλογο πάντως, μια και δεν τα πολυκαταφέρνω σε δαύτους, λέω να σας αφήσω με μια ιστορία. Για κείνο το παλιό Rock City στη Σωκράτους. Μόλις έχει έλθει ο δίσκος των A.S.a.P. “Silver And Gold” και ανεβαίνω στο πατάρι, για να βρω, να τσιμπήσω, να πληρώσω και να φύγω. «Βάρδια» εκείνο το πρωινό Σαββάτου έχει ένας σωστότατος τυπάς, πολύ εξυπηρετικός και φιλικός, με τον οποίο γνωριστήκαμε στη συνέχεια και τα λέγαμε μια φορά στο τόσο. Τώρα, συγχωρήστε με, αλλά δεν έχω ιδέα αν εκείνο το πρωί ήταν πηγμένος ή όχι… Τον πλησιάζει ένας υποψήφιος αγοραστής, μάλλον πιο μικρός από μένα (τι λες μωρέ; ΟΛΟΙ είναι πιο μικροί από σένα) και τον ρωτά αν έχει παραλάβει το μαγαζί το καινούργιο Smith. Ο τυπάς κάτι γράφει και χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από τα γραπτά του, απαντά «Πολύ εμπορικό, φίλε μου, καμία σχέση με Maiden».

Ο ερωτών παγώνει. Κάνει μεταβολή, με κοιτά, χαμογελάει αμήχανα, κατεβάζει τα μάτια στο πάτωμα και τα ξανασηκώνει, δίνοντάς μου ένα βλέμμα, το οποίο κυριολεκτικά φωτογράφιζε τις λέξεις «Συγγνώμη, ρε φίλε… Αλλά… ΤΙ ρώτησα»;

Χαμογέλασα και κατέβηκα τις σκάλες. Πήγα μέχρι την Ακαδημίας, διέσχισα τον δρόμο και ανέβηκα τις σκάλες του Happening. Βρήκα τον δίσκο. Και μάλιστα gatefold. Και όταν απέκτησα τον Smith/Kotzen, έβαλα τα βινύλια δίπλα-δίπλα και τα φωτογράφισα. Έχουν κάτι δεκαετίες διαφορά, αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Αδελφάκια είναι. Ήτοι bloodbrotHers…

Κώστας Κούλης