Skeptical Minds

Kh​á​r​ô​n

2023 – F.Y.B. Records

The Awakening
Desert
The Old Man
Compass
Cocoon
Reunion
The Key
Rebels
The Training
War Is Coming
The Path

To 2015 είχαν κυκλοφορήσει το πρώτο επεισόδιο της τριλογίας. Λίγους μήνες πριν, στα τέλη του 2023, βγήκε στην αγορά αυτό εδώ. Το δεύτερο μέρος. Θυμάμαι ότι είχαμε μιλήσει με τον Μιχαλιό – Michel Stiakakis, κιθάρες – και μου είχε πει να περάσω μια βόλτα από τα Devasoundz, μια και εκεί ηχογραφούσαν το άλμπουμ. Εννοείται ότι πέταξα τη σκούφια μου με το πέρας της τηλεφωνικής συνομιλίας, αφού ήταν ευκαιρία να ξαναδώ τον Μιχάλη και την Καρολίνα – Karolina Pacan, φωνή – καθώς και ίσως τον πιο ολοκληρωμένο μουσικό στο Μέταλ στη χώρα μας, τον Φώτη Μπενάρντο. Ωραίο παρεάκι εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ και εννοείται ότι ακόμα χαζεύω τις φωτογραφίες.

Η συνέχεια του “Omega Thanatos” ξεκινά με το “The Awakening”. Καθαρές κιθάρες, πανικός που ασφυκτιά να ξεπροβάλλει, η φωνή της Κάρολ και ένας λυρικός ποταμός σε 6/8. Κάποια στιγμή θα γκαζώσει όλο αυτό, κάποια στιγμή θα ξαναγίνει λυρικό και μπορείτε άνετα να βυθιστείτε σε ύπνο βαθύ. Ο εφιάλτης μόλις άρχισε. Συνέχεια με το “Desert” και το κινηματογραφικό μοτίβο καλά κρατεί. Ηλεκτρονική μουσική ένεση και αργόσυρτο κιθαριστικό θέμα, μία folk αντανάκλαση σε μαύρο καθρέφτη, με τους Paradise Lost να συμμαχούν με τους Theatre Of Tragedy, ελέω Celtic Woman.

To “The Old Man” διαθέτει μία απίστευτα πωρωτική εισαγωγή, ενώ στη συνέχεια γίνεται μυστηριακό μονοπάτι, στο οποίο βαδίζει η σαγηνευτική φωνή της Κάρολ. Δεύτερα φωνητικά από χρυσάφι και riff που διπλοδένουν με τα πλήκτρα και τις electro καταβολές της έμπνευσης. Στον ίδιο δρόμο το “Compass”, με την έναρθρη κιθαριστική εισαγωγή και τα αθώα φωνητικά να καταλαμβάνουν τον χώρο. Αυτό που θα παρατηρήσετε είναι πως όσο άνετα και χαλαρά ακούγονται αυτά  τα φωνητικά, άλλο τόσο αποτελούν τρενάκι του τρόμου για όσα ανυποψίαστα αυτιά εξερευνούν το περιεχόμενο του άλμπουμ. Η μπάντα το έχει για πλάκα να φτιάχνει ακουστικά θρίλερ. Ομοίως όμοια το “Cocoon”, με τον πανικό ζωγραφισμένο στο riff και τη λοιπή ενορχήστρωση, η οποία αγκαλιάζει το κομμάτι και το κάνει ηχητικό χαλί μίας νουάρ καταδίωξης.

Σινεμά Μέταλ στα καλύτερά του λοιπόν και μήπως να έκαναν ένα ταινιάκι με το περιεχόμενο του δίσκου; Κάτι σαν το “Ad Lucem” των Ryche ας πούμε;

Οι καθαρές κιθάρες και οι τρυφερές συγχορδίες μας καλούν να φύγουμε για άλλους τόπους. Ο ρυθμός είναι γλυκύς και η μουσική έχει κάτι από αλατισμένη καραμέλα. Τα ομαδικά φωνητικά που έχει γράψει η Κάρολ είναι βάλσαμο στα αυτιά μας. Πολλές φορές διπλογράφει και καλά κάνει, αφού το ηχητικό αποτέλεσμα είναι εξαίρετο. Σας αρέσει το tutti που ακολουθεί; Το μπάσιμο των ηλεκτρικών βαβουριάρηδων ίσως; Και στο καπάκι επαναφορά στα «τρυφερά»… Ο Φώτης, όσον αφορά την ηχογράφηση, την παραγωγή και τη μίξη, έχει κάνει πάλι πολύ όμορφα πράγματα, ο Γιώργος Νεράντζης έχει επιμεληθεί ενός θαυμάσιου mastering και το όλο ηχητικό ντοκουμέντο είναι απλά μία ηλεκτρική ελεγεία.

Μπάσιμο με τύμπανα και πλήκτρα. Οι κιθάρες εισέρχονται. Ειρωνικές, γκαζάτες… Η φωνή αρχίζει να αφηγείται μελωδικά. Αυτό είναι το “The Key”. Ένα αυτοματοποιημένο δυναμό, το οποίο θα μπορούσε να γίνει άνετα βίντεο και να ξετρελάνει κόσμο. Το αμέσως επόμενο, “Rebels”, διαθέτει και αυτό κινηματογραφική εισαγωγή και το μπάσιμο μας βρίσκει να ακούμε το hi-hat στην κόντρα και κάτι σαν Pop meets ElectroDisco meet Ska και πολύ περισσότερα. Τα ανακάτεμα της τράπουλας είναι νοστιμότατο και… μισό, μισό… Τι riffάρα είναι αυτή που έσκασε μύτη; Άλλαξε όλο το τραγούδι η κιθάρα και μαζί της παίρνουν αμπάριζα τα υπόλοιπα όργανα και πατάνε μια βαρβάτη ορθοΜεταλλιά, μέσα στη μούρη μας.

“The Training” και οι κοφτές κιθάρες οριοθετούν ένα ευγενές κτηνάκι που αδημονεί να κεράσει μέταλλο τους συνδαιτημόνες. Η φωνή στέκει απίστευτα ήρεμη, σχεδόν ουράνια. Αυτή η αντίθεση, η οποία βρίσκεται παντού στο άλμπουμ, δείχνει τον δρόμο για μία ετερόκλητη μεν, πολύ φιλική στο αυτί δε, ισορροπία δυνάμεων και το F ολικό παραμένει η συνισταμένη του οίστρου των μελών της μπάντας. Το “War Is Coming” είναι… Εδώ τρελάθηκα! Έχουν καλέσει τον Paul Speer τα παιδιά; Τι έξοχο δείγμα instrumental ευλογίας είναι πάλι αυτό; Για όση ώρα τα φωνητικά περιμένουν καρτερικά να εισέλθουν, χαζεύουμε μία χωρίς προηγούμενο επίθεση των οργάνων, που συμβάλλουν στην ιδανική κτίση του τραγουδιού.

Το ”The Path” αποτελεί τον ευαίσθητο επίλογο του άλμπουμ, που έβαλε σκοπό του να μας κάνει να το ακούμε συνέχεια για όλη την υπόλοιπη χρονιά. Διαθέτοντας μία Pop αισθητική και ένα γκάζι που παραπέμπει στα θηρία του παρελθόντος, είναι ένα τελείωμα που θα παρομοιάζαμε με ζωγραφικό πίνακα. Μία ελαιογραφία γεμάτη νότες. Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από τα παιδιά μας και είμαστε υπερήφανοι που πραγματοποιούν τέτοιες κυκλοφορίες. Το υπέροχο εξώφυλλο έχει φιλοτεχνήσει για ακόμα μια φορά ο τεράστιος Alain Poncelet, ο οποίος πλέον λογίζεται ως μέλος της μπάντας και από τώρα περιμένουμε το τελευταίο μέρος της τριλογίας. Πάντα άξιοι, υπέροχοι άνθρωποι!

Κώστας Κούλης