Με αφορμή τη μια και μοναδική εμφάνισή της επί ελληνικού εδάφους, με το P-A-TΗ Trio, είχαμε τη χαρά να συνομιλήσουμε με την Kristin Berardi για την πορεία της, τις επιρροές της, τις προκλήσεις που αντιμετώπισε και την αγάπη της για τη μουσική. Η παρακάτω συνέντευξη είναι μια βαθιά και προσωπική ματιά στη ζωή και την καριέρα της, μιας καλλιτέχνιδας που έχει αφοσιωθεί στη jazz μουσική. Ευχαριστούμε τη Γεωργία Παπουχίδου για τη βοήθειά της στον συντονισμό της συνέντευξης.

Τι σας ενέπνευσε να ασχοληθείτε με τη jazz μουσική; Είχατε κάποιο συγκεκριμένο πρότυπο;

Αρχικά, ήταν η ενθάρρυνση του καθηγητή της big band του λυκείου μου – έπαιζα άλτο σαξόφωνο και τραγουδούσα και εκείνος μου έδινε πολλές κασέτες, με διάφορα τραγούδια, για να ακούσω. Όταν άκουσα τον Vince Jones, έναν Αυστραλό τραγουδιστή της jazz, που συνδυάζει jazz standards με φράσεις και διακοσμήσεις τύπου Donny Hathaway, ενθουσιάστηκα. Αυτό ήταν το «εισιτήριό» μου για το ρεπερτόριο των jazz standards και στη συνέχεια άρχισα να εξερευνώ την Ella Fitzgerald, τη Sarah Vaughan και την Carmen McRae.

Ποιοι καλλιτέχνες σας έχουν επηρεάσει περισσότερο κατά τη διάρκεια της καριέρας σας;

Θα έλεγα η Sarah Vaughan, η Carmen McRae, ο Pat Metheny, ο Brad Meldau, ο Keith Jarrett και ο Kurt Elling.

Μπορείτε να περιγράψετε την πρώτη σας εμπειρία ως επαγγελματίας τραγουδίστρια;

Ήταν όταν έπαιζα με καθηγητές από το πανεπιστήμιο, στο οποίο σπούδαζα στην Αυστραλία και ήμουν απίστευτα ντροπαλή. Δεν μπορούσα να μιλήσω στο κοινό ή καν να το κοιτάξω – η έκφραση μέσω της μουσικής ήταν ο ασφαλής μου χώρος, αλλά η σκηνή δεν ήταν ακόμη άνετη για μένα. Ευτυχώς, οι καθηγητές μου μιλούσαν εκείνοι για μένα στις πρώτες συναυλίες.

Υπάρχει κάποιο τραγούδι ή άλμπουμ που θεωρείτε ορόσημο στην καριέρα σας;

Όταν έκανα το ντουέτο άλμπουμ με τον μπασίστα και τραγουδοποιό Sam Anning, το “Our Songs, Not Songs”. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πως έβρισκα τον δρόμο μου συνδυάζοντας την αγάπη μου για τη σύνθεση τραγουδιών με τις jazz επιρροές μου. Το δεύτερο ορόσημο ήταν το “The Light And The Dark”, όπου πραγματοποίησα ένα όνειρο χρόνων να ηχογραφήσω με την Ingrid Jensen και να δημιουργήσω ένα άλμπουμ με αμερικανό-αυστραλιανή μπάντα.

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση όταν γράφετε μουσική;

Ο χρόνος. Η διαχείριση των υποχρεώσεων είναι μια συνεχής πρόκληση, ιδιαίτερα καθώς είμαι μητέρα από την ηλικία των είκοσι έξι. Προσπαθώ να διατηρώ την πειθαρχία μου, άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε όχι.

Πώς γνωρίσατε και συνεργαστήκατε με το δυναμικό τρίο P-A-TΗ;

Ο Άρης μου έγραψε στο Facebook και μου πρότεινε να έρθω στην Αθήνα για να δώσουμε μια συναυλία μαζί. Καθώς λατρεύω να γνωρίζω νέους τόπους, πολιτισμούς και ανθρώπους, συναντηθήκαμε πέρυσι και παίξαμε μαζί. Ήταν ευλογία να τον γνωρίσω, και έχουμε γίνει φίλοι έκτοτε.

Πώς προσεγγίζετε το κοινό κατά τη διάρκεια μιας ζωντανής εμφάνισης;

Προσπαθώ να θυμάμαι ότι όλοι είμαστε απλώς άνθρωποι που αγαπάμε τη μουσική και την έκφραση. Η πρόθεσή μου είναι να είμαι ειλικρινής, ανοιχτή και αυθεντική στη μουσική και στις αλληλεπιδράσεις μου.

Έχετε σκεφτεί να εξερευνήσετε άλλα είδη μουσικής πέρα από τη jazz;

Ναι, αρχικά σχεδίαζα να γίνω κλασική βιολίστρια. Έχω πάρει δύο πτυχία, στην κλασική μουσική και στο jazz τραγούδι, αλλά τελικά επικεντρώθηκα στη jazz. Εξερευνώ και άλλα είδη, όπως pop και R’n’B, κυρίως για διασκέδαση, ενώ μέσω TikTok μοιράζομαι διαφορετικά στυλ.

Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν νέο καλλιτέχνη που θέλει να ασχοληθεί με τη jazz;

Να ακούει πολύ, να δουλεύει σκληρά τόσο στη μουσική όσο και στον εαυτό του, και να είναι υπομονετικός. Να βρίσκει χρόνο να απολαμβάνει τη μουσική, κρατώντας ζωντανή τη μαγεία και τον ενθουσιασμό.

Μαίρη Ζαρακοβίτη