H ιστορία των Vio-lence είναι στην ουσία μία κινηματογραφική ταινία. Σχηματίστηκαν το 1985, πρόλαβαν να βγάλουν τρία full length και ένα ΕΡ μέχρι το 1993, διαλύθηκαν εκείνη τη χρονιά, ξαναφτιάχτηκαν, έκαναν ακόμα δύο δίσκους και δύο ΕΡ, με το πλέον πρόσφατο “Let The World Burn” να κυκλοφορεί το 2022 και έρχονται στην Ελλάδα μας.
Θυμάστε που διαβάζαμε για τούτους εδώ στα περιοδικά, που κάπου τους πετυχαίναμε στο MTV (“World In A World” από το “Oppressing The Masses”), που λέγαμε ένα σωρό ιστορίες στις παρέες μας, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80; Που κάποιον γνωστό θα πετυχαίναμε σε δισκάδικο στην Αθήνα και θα μας μιλούσε για το “Eternal Nightmare”, που κυκλοφόρησε την πιο μαγική χρονιά για το Μέταλ, την πιο μαγική χρονιά όλων των εποχών. Και που θα μιλούσαμε για το «βάρβαρο» και «ανίερο» Thrash των Αμερικανών. Τα δηλητηριώδη riff, το πλέξιμο των οργάνων, το ντούκα-ντούκα και τα φωνητικά του Killian. Σας θύμιζαν τότε τον Joey Belladonna; Καλά έκαναν, μαζί σας κι εγώ.
Ο Killian έχει περάσει από σαράντα κύματα, παραμένει όμως ο μπροστάρης και το μόνο μέλος από τότε, από την αρχή. Και οι Vio-lence, οι οποίοι ήταν παιχταράδες και το αποδείκνυαν με τον τρόπο και την τεχνική τους. Μια και η κουβέντα πήγε στο “Eternal Nightmare”, να πούμε εδώ πως στην κονσόλα, εκείνη την εποχή, καθόταν ο τεράστιος John Cuniberti, ο οποίος έχει δουλέψει με Joe Satriani, Steve Wonder και πεντακόσα-φεύγα ακόμα καλλιτεχνοσυγκροτήματα. Να πω επίσης που άκουσα τα τραγούδια LiVE από την εμφάνισή τους στο Bloodstock, δύο χρόνια πριν και έπαθα μεγάλη ζημιά! Ο Killian ακούγεται ακόμα πιο τσαμπουκαλεμένος – αν είναι δυνατόν! Και η μουσική αποδίδεται όπως πρέπει. Ακριβώς όπως πρέπει.
Το βράδυ της Κυριακής θα έχετε μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να ταξιδέψετε στον χρόνο. Δεν θα έχετε πολλές τέτοιες ευκαιρίες, να το ξέρετε. Ναι, αντιλαμβάνομαι πως υπάρχουν εκείνοι που θα γράψουν πάλι τη χαζομάρα τους, για μπάντες που είναι πέρα από τη Δύση τους και έρχονται για τα τελευταία ένσημα, για μπάντες που «έχουν τελειώσει και δεν το ξέρουν». Δεν είμαστε σοβαροί, έτσι; Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τα βασικά. Ούτε καν τα βασικά. Για ρωτήστε όλους αυτούς τους μουσικούς. Αντέχουν μακριά από τη σκηνή; Μπορούν μακριά της; Η απάντηση είναι πως όχι. Η απάντηση είναι πως δεν μπορούν. Η μουσική είναι τόσο γλυκιά, το LiVE είναι τόσο απαραίτητο για το ευ ζην των ανθρώπων που παίζουν, είτε βιοπορίζονται από αυτό είτε το κάνουν απλά για ευχαρίστηση. Η διάδραση, το πάρτι και η ευδαιμονία μίας LiVE εμφάνισης δεν αναπληρώνονται με τίποτα, δεν αντικαθίστανται από τίποτα. Δεν είναι καν δυνατό!
Το βράδυ της Κυριακής θα έχετε τη δυνατότητα να παρακολουθήσετε μία καυτή πεντάδα συγκροτημάτων, που σέβονται εαυτούς και κοινό. Ξέρετε τι; Είναι από τις περιπτώσεις που θυμώνω που δεν είμαι πια νέος. Να μην αρχίσει ο οργανισμός να παραπονιέται μετά από τρεις ώρες ορθοστασίας. Δεν έχει και τόση σημασία όμως. Αυτή την Κυριακή λέω εγώ να μην τον αφήσω να παραπονεθεί. Λέω να κάνω τον χαζό και τον κουφό, όσον αφορά τα παράπονα και λέω να κάνω τον βιονικό και τον ατσάλινο, όσον αφορά αντιδράσεις και χτύπημα, σαν αντίκτυπο της εμφάνισης των συγκροτημάτων. Θα έλθετε κι εσείς; Μια χαρά! Θα πετύχετε κι εμάς εκεί. Να κάνουμε τους χαζούς και τους κουφούς, μετά το πρώτο τρίωρο.
Κώστας Κούλης
Οι πόρτες ανοίγουν: 16:30
The Crucifier: 17:10
Exarsis: 18:10
Legion Of The Damned: 19:10
Vltimas: 20:40
Vio-lence: 22:30
0 Comments