Ήθελαν να το κάνουν εδώ και καιρό και μπράβο τους που το κυνήγησαν και το πέτυχαν! Οι Disillusive Play γιορτάζουν και παρουσιάζουν το δεύτερο full length τους, με τίτλο “Songs For The Non-Existent”. Όντας παρών στην προ-ακρόαση ακόμα (εξαιρετική βραδιά τότε, παίδες) και δηλώνοντας οπαδός των παιδιών, πήγα στο συγκεκριμένο LiVE με τρελό ενθουσιασμό και εννοείται ότι πέρασα καλά. Και γι’ αυτό «ευθύνονται» και οι τρεις μπάντες.

Οι No Name Dogs ανοίγουν τη γιορτή. Ροκάρουν, σουπεροκάρουν και φλερτάρουν με διάφορα υβρίδια. Το προσωπικό ύφος είναι διάχυτο, η ιδιαίτερη χροιά είναι απόλυτα πειστική και οι ίδιοι έχουν έναν τρόπο να σε κάνουν να θέλεις να ασχοληθείς μαζί τους από το πρώτο δευτερόλεπτο. Πέφτει και ξύλο στις μελωδίες, κατά συνέπεια όλα τείνουν στο να σε κάνουν να το κουνήσεις και μάλιστα με «μένος». Κάποια στιγμή παίζουν και όταν ξεκινάει να αρθρώνει η φωνή… Μεγάλε, παίζουν το “Gimme Shelter”; Και το έχουν κάνει να ακούγεται εντελώς δικό τους; Αυτά είναι!

Έχεις δύο παιδιά και περιμένεις το τρίτο, αγαπάς την οικογένειά σου και τους φίλους σου, ένα πολύ αγαπημένο σου πρόσωπο βρίσκεται στην εντατική και εσύ κοιτάς μπροστά και χαμογελάς. Θα τα βάλεις με όλους και με όλα, γιατί προασπίζεσαι όλα όσα αγαπάς. Με συγκίνησαν πολύ τα παιδιά. Έχουν τσαγανό, έχουν δύναμη και παίζουν για τα γούστα. Και έκαναν εξαιρετική ζημιά εκείνο το βράδυ.

Dealer, Unholy, I Am, Gimme Shelter (The Rolling Stones), God Of Misery, Against You, Dream On, Wanted Dead Or Alive (Bon Jovi), Don’t Look At Me, Diamonds

Έπονται οι Slow Burning Car, οι οποίοι μας ήλθαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες και συγκεκριμένα από την Πόλη των Αγγέλων. Ο Troy Spiropoulos, o οποίος παίζει μπάσο και τραγουδά, είναι ο κονφερασιέ των παιδιών και ο συνδετικός κρίκος, αφού μιλά και ελληνικά και μεταφέρει το κλίμα προς εμάς, όπως και προς τους μουσικούς συντρόφους του φυσικά. Και η μπλεδούρα μπασάρα είναι #ΜΟΝΟ ένδειξη καλών μελλούμενων. Με μία τραγουδίστρια πραγματική αγριόγατα και ένα θεόρατο κτήνος πίσω από τα τύμπανα, η μπάντα παίζει Πανκ-αριστό Ροκ με διάφορες εξάρσεις και περνάει καταπληκτικά. Τα παιδιά έχουν ήδη κυκλοφορήσει έξι δίσκους και μάλιστα μέσα σε δεκαέξι χρόνια.

Κοπανιούνται, μας απευθύνονται, τα σπάνε και ξανά από την αρχή. Είναι ευτυχές το ότι γυρίζουν τον κόσμο και παίζουν όπου τους βγάλουν τα ταξίδια τους και είναι πάντα ευχάριστο να βλέπεις μία μπάντα που ξέρεις ότι θα είναι πολύ δύσκολο να ξαναδείς, αφού μένει μισό πλανήτη μακριά. Μακάρι να έρχονται κάθε χρόνο.

Όσο για τον επίλογό τους… Τα έκανε όλα χαλάσματα η διασκευή τους στο “Rebel Yell”, ενώ στο “I Wanna Be Your Dog”, το οποίο το λύσσαξα ουρλιάζοντας σε κάθε ρεφρέν “I wanna be your goD”, ανέβηκε στη σκηνή και ο Χάρης Κονταξής των No Name Dogs και αυτό σηματοδότησε αυτόματη και επικίνδυνη άνοδο του θερμομέτρου.

Soul Crimes, Dimples, In The Trees, I Saw The Mountain, Public Cynic, Devil In The Room, Hardtime Walking, You Cant Stay Here, Clouds, Ladish Man, The Ghetto And The Sea, Rebel Yell (Billy Idol), I Wanna Be Your Dog (The Stooges)

Οι Disillusive Play καταλαμβάνουν θέσεις. Όλο το δεύτερο άλμπουμ τους θα παιχτεί ζωντανά απόψε. Είναι σε κέφια, έχουν την καλύτερη των διαθέσεων και αυτό το διαπίστωσα νωρίς, μιλώντας τους λίγο πριν ξεκινήσει η γιορτή, που λέγαμε και πιο πάνω.

Ακούγονται παρά πολύ καλά, έχουν παντρέψει με τον καλύτερο τρόπο την τεχνολογία με τις μουσικές προτάσεις τους και όλα τα τραγούδια φτάνουν σε μας στην καλύτερη μορφή τους. Ιδίως στο “Queen Of The Night”, που το έχω ξεχωρίσει και το αγαπώ ιδιαίτερα, η μπάντα τσάκισε ραχοκοκαλιές και διάφορους μύες, αφού μπαλάνσαρε θαυμαστά ανάμεσα στο Ροκ, το Prog και το Μέταλ φυσικά. H Αντιγόνη φρόντιζε να προλογίζει κάθε τραγούδι και κάπως έτσι μάθαμε μία ιστορία για όλα τους και ένα-ένα ξεχωριστά.

Enough, Why, Sisyphus, Life’s Scars, The Dreamer, Make Them All Feel Good, Love Or Fear, Parallel Lives (A Song For The Non-Existent), Queen Of The Night, Demon’s Glove, We Will Rise (Any Day Now)

H σκηνή του Holy Wood είναι πολύ ζεστή, ο ήχος ακούγεται ικανοποιητικότατος και πραγματικά απολαμβάνεις τις συναυλίες, καθισμένος ή όρθιος και όπως αγαπάς. Μου άρεσε πολύ το κλίμα, μου άρεσε το πώς γέμισε το μαγαζί και το πώς έμεινε ο κόσμος για όλα τα συγκροτήματα, δείχνοντας ωριμότητα και πρέπουσα συμπεριφορά. Θα έλεγα πως πρόκειται για ένα LiVE, στο οποίο όλα πήγαν καλά. Και ένα τελευταίο. Για τα μέλη συγκροτημάτων που φέρνουν τους γονείς τους να παρακολουθήσουν τις ζωντανές εμφανίσεις τους. Πολλά μπράβο και πολλά συγχαρητήρια! Πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι. Και η πιστοποίηση, κάθε φορά, μας γεμίζει περηφάνια. Κάθε φορά.

Κώστας Κούλης

Φωτογραφίες: Stiver Graunne, wPITw agency