6949256666 press@keysmash.gr

LiVE! Glenn Hughes @ Floyd

keysmash powered by dycode

Κυρίες και κύριοι, καλώς ορίσατε στη δεκαετία του ’70! Καλώς ορίσατε στο περίφημο Athens Jam, πενήντα χρόνια μετά το έπος του Οντάριο της πολιτείας της Καλιφόρνια. Εδώ στην Ελλάδα την κάναμε αυτή την τελευταία στάση λεωφορείου, αλλά απόψε δεν έχει καμία σημασία. Απόψε η δεκαετία του ’70 θα μας κλείσει με νάζι το μάτι και θα μας πει πως δεν έφυγε ποτέ από κοντά μας. Βασικός αίτιος ο άνθρωπος που φέρει με υπερηφάνεια το προσωνύμιο «Η Φωνή του Ροκ».

Ο Glenn Hughes, παρέα με τους υπέρ-μουσικούς του, ανέβηκε στη σκηνή του Floyd λίγα λεπτά μετά τις δέκα. Τέσσερις άνθρωποι, τα όργανά τους και μια, οπτικά μεγάλων διαστάσεων, καλλιτεχνική αποτύπωση του μεγάλου μουσικού από εκείνη την εποχή. Ειρήνη, αγάπη και είμαστε κοντά σας. Πρώτο τραγούδι στη λίστα το “Stormbringer”. Ναι, ξέρω ότι πολύς κόσμος μπαίνει στο διαδίκτυο και βλέπει τα setlist από προηγούμενες συναυλίες και ξέρει ακριβώς τι να περιμένει, αλλά εγώ δεν λειτουργώ έτσι. Δεν μου αρέσει, δεν το κάνω και έχω την αίσθηση ότι χαλάει και λίγο τη γεύση. Και η συναυλία του κυρίου Hughes δεν θέλω να επηρεαστεί από τίποτα και κανέναν. Θέλω τη γεύση αναλλοίωτη.

Ο ήχος μπροστά-μπροστά δεν είναι ο καλύτερος του σύμπαντος, αλλά πίσω και όσο πας προς το μπαρ, είναι τόσο αρεστός και τόσο γεμάτος, που απλά απολαμβάνεις. Το απύθμενο βάθος στη φωνή του Glenn εξυπηρετεί διάφορα κόλπα που έχει κατά νου και κάνει, κατά τη διάρκεια του show. Ο Soren Andersen, στα δεξιά της σκηνής, όπως την κοιτάμε πάντα, είναι ντυμένος και καλοβαλμένος, από τον λαιμό και κάτω, ως άλλος Doug Aldrich και ο ήχος στην κιθάρα του είναι πιο μαυροπερισσότερος και από αυτόν του ίδιου του Ριχάρδου! Επίσης, πρόκειται για τεράστιο παίχτη, ο οποίος το έχει ΚΑΙ στον τρόπο που κινείται στη σκηνή. Είναι τίγκα στην πόζα το στήσιμό του, είναι ο ίδιος αεικίνητος, δεν σταματά λεπτό να διαδρά με το κοινό και γενικά, αποτελεί εγγύηση για αποδοσάρα και άρτιο παίξιμο. O άνθρωπος περιοδεύει εδώ και τριάντα χρόνια και έχει παίξει με τα θεριά τα ίδια. Τι να μασήσει ο Δανός; Δουλευόμαστε;

Ο Hughes και η ορχηστράρα του δεν χαμπαριάζουν. Setlist; Τι setlist δηλαδή; Τιμάμε τα πενήντα χρόνια του “Burn”, τιμάμε το Mark III, όπως και το IV, δεν ξεχνάμε ούτε δευτερόλεπτο ότι βρισκόμαστε ΠΑΝΤΑ στη δεκαετία του ’70 και δράμε ανάλογα. Θα το τζαμάρουμε και όπου βγει! Το “You Fool No One”, ένα “Still I’m Sad” ΠΡΙΝ απ’ το “Still I’m Sad”, το έπαιξαν για κάνα μισάωρο, κόλλησαν σόλο κιθάρας και σόλο τυμπάνων, κότσαραν το “High Ball Shooter”, κότσαραν μια μπλουζιά, έβαλαν κάπαρη, άνηθο, κόκκινο πιπέρι, λεμονανθούς και πράσο και αντιγράφω ξεδιάντροπα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Και ο κόσμος δεν προλάβαινε να παραγγέλνει. Φεύγω από το photopit, χαζεύω λίγο εκεί μπροστά και την κάνω για την «πλάτη» του μαγαζιού. Βρίσκεται ένα εξαίσιο τσούρμο εκεί και απολαμβάνει, όπως κι εγώ. «Το drum solo… Τι έκανε, μωρέ, ο τύπος; Έπαθες»; Αν έπαθα λέει… Ο Ash Sheehan παίζει χίλια τριακόσια διαφορετικά πράγματα, έχει εντρυφήσει σε ρυθμούς σάμπα και ακόμα παραπέρα και έχει μετατρέψει το kit σε πύραυλο. Ο ίδιος ο Glenn προτρέπει για μπιζάρισμα και αναφέρει πως ο drummer του παίζει διαφορετικό σόλο ΚΑΘΕ βράδυ! Αναφέρει επίσης πως παίζει ακόμα πλήκτρα, κιθάρα, μπάσο, τρομπέτα… Άι παράτα μας, αγόρι!  

Ο Glenn είναι μεγάλη γάτα. Είναι πλέον εβδομήντα τριών ετών και ξέρει πως όσο και να θέλει, ο οργανισμός δεν είναι αυτός που διέθετε είκοσι χρόνια πριν, πόσο μάλλον πενήντα. «Κλέβει» λοιπόν στιγμές, ξεκουράζεται, φορτίζει και στο καπάκι μας στέλνει ΟΛΟΥΣ για τσάι. Οι θείες τσιρίδες, οι υψηλές σαν ουρανοξύστες συχνότητες και ο τρόπος που κάνει τα τραγούδια δικά του… Δάκρυσαν πολλά παιδιά και έχουν όλο τον θαυμασμό και την συμπαράστασή μου. Κάποια στιγμή χαμήλωσα το κεφάλι και αφέθηκα και κάποια στιγμή το σήκωσα στον ουρανό και ευχήθηκα να ήταν εκεί ο Lord. Και να είχε πείσει ο Hughes τον Coverdale. Και να περνούσε μια βόλτα και ο Paice. Αναφέρθηκε και ο ίδιος ο Glenn στους εν λόγω και το έκανε με όλη την αγάπη του και κάτι από το φλέγμα που του χάρισε η ιδιαίτερη πατρίδα του.

Στα πλήκτρα βρίσκεται ένας ακόμα μουσικαράς, ο κύριος Bob Fridzema. Χαμηλών τόνων, πίσω από το «έπιπλο» και προσηλωμένος σε έναν μοναδικά κουμπωμένο ρόλο και χαρακτήρα, παίζει με άνεση, δείχνει πόσο καλός είναι και μας κάνει να χειροκροτήσουμε με ενθουσιασμό. Ένας ιδανικός ρολίστας, που θέλει όλοι δίπλα του να νιώθουν πρωταγωνιστές.

Ο Hughes μιλά σαν να βρισκόμαστε παρέα, σε ένα τραπέζι, κάπου. Μαζεμένοι πρώην συμφοιτητές ή συμμαθητές από το λύκειο ακόμα. Μας ανεβάζει ψυχολογικά, μας χτυπά φιλικά στον ώμο, μας τσιμπά το μαγουλάκι και παράλληλα αφηγείται. Το California Jam του ’74, η ιδέα του Blackmore να κάνει τρελό σαματά και το τεράστιο κοινό (διακόσιες πενήντα χιλιάδες λένε τα βιβλία και οι οθόνες), παρέλασαν από μπροστά μας, κάνοντάς μας να ξαναπέσουμε με τα μούτρα στο διάβασμα. Τι μας είχε ξεφύγει; Τι δεν θυμόμαστε;

Επίλογος; Δεν θέλω επίλογο! Γιατί να τελειώσει; Καλά, μην γκρινιάζω. Έτσι κι αλλιώς, ο επίλογος είναι βγαλμένος από ιστορία σαν παραμύθι. Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος.

– Λοιπόν… Εδώ στο κουπλέ, πίσω από τη φωνή, θα βάλουμε σόλο τύμπανα.

– Είσαι τρελός; Δεν έχει γίνει ποτέ κάτι τέτοιο.

– Θα βάλουμε και θα είναι τέλειο.

– Δεν υπάρχει περίπτωση! Θα γελάνε μαζί μας.

– Θα πάθουν όλοι πλάκα.

Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά δεν θυμάμαι να υπάρχει άλλο τραγούδι στην ιστορία της μουσικής, Ροκ ή ό,τι άλλο και διαφορετικό, που να παίζει παπάδες ο ντραμίστας πίσω από τη φωνή. Και εγένετο “Burn”. Riffάρα, τυμπανάρες, φωνάρες, μπασάρα, πληκτράρες και αντίος εμβρύος! Και η απόδοση ήταν τέλεια! Ο Hughes πετάει τις κραυγές και όλοι μένουν παγωτό. Ρε, τι εβδομήντα τρία; Αυτός μας τρολάρει. Αυτός έχει κάνει Μπογκομόλετς και τον έχει πιάσει μάλιστα.

Stormbringer, Might Just Take Your Life, Sail Away, You Fool No One / Guitar Solo / Blues / High Ball Shooter / You Fool No One / Drum Solo / You Fool No One, Mistreated, Gettin’ Tighter, You Keep On Moving, Burn

Ειρήνη, αγάπη και εμείς θα ξαναγυρίσουμε. Και εμείς πάλι θα είμαστε εδώ, Glenn. Και θα περάσουμε ένα διωράκι μούρλια. Και θα μετράμε ανάποδα για να μπει η νέα χρονιά. Καλώς μας ήλθες, 1975!

Κώστας Κούλης

Φωτό: Stiver Graunne, wPITw agency

Please follow and like us:
Facebook
Twitter
Youtube
Instagram
LinkedIn

0 Comments