Οι Έλληνες λαχταράμε τις συναυλίες, αγκαλιάζουμε οτιδήποτε μη επιτηδευμένο, ό,τι μας προσφέρει απλόχερα υπέροχες μελωδίες, αληθινή αγάπη για τη μουσική και πείσμα, πείσμα για τη ζωή, τον κόσμο, πείσμα για να μένουμε άνθρωποι με όλα όσα κάθε φορά συμβαίνουν γύρω μας.
Όταν ένα μαγαζί γεμίζει σχεδόν ασφυκτικά και η αιτία είναι ελληνικές μπάντες, δεν μπορεί παρά να είναι γιορτή. Βρεθήκαμε λοιπόν το Σάββατο στο Piraeus Club Academy, λίγο μετά τις οκτώ το βράδυ, για μια τέτοια γιορτή της μουσικής. Στις επάλξεις οι Fortis Ventus με τη Νάνσυ να παραδίδει μαθήματα φωνητικών, τις μελωδίες να καλπάζουν και να μυρίζουν ζωή, όνειρα και εικόνες. Το άλμπουμ “Vertalia”, το ντεμπούτο των παιδιών, είναι εξαιρετικό, έχει πολλά να σου πει και χτυπάει στην καρδιά του ακροατή.
Η εμφάνισή τους καθηλωτική. Πέρασαν όλη τους την ενέργεια σε εμάς. Λίγο πριν το τέλος τα παιδιά μας είχαν και μια έκπληξη. Έπαιξαν το “Night Witches” των Sabaton. H οπερετική φωνή της Νάνσυ να πατά στη βαριά φωνή του Joakim Brod?n. Δόθηκε άλλη πνοή στο τραγούδι, άλλη υπόσταση!
Gothecia, My Death is my Devotion, Reflections of Myself, Shadows and the Soul, Cave of Glass, Night Witches (Sabaton cover), The Eagle’s Chase
Τώρα να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου, δεν γίνεται. Είμαι φαν, είμαι οπαδός των παιδιών πολλά χρόνια τώρα. Το τελευταίο τους άλμπουμ, “Ego Path”, απλά με θάμπωσε. Αυτές οι γλυκιές και μελαγχολικές μελωδίες της μπάντας, που κρύβουν μέσα τους μια τρομερή δύναμη αλλά και η φωνή του Μάριου, που κάθε φορά με μαγεύει, είναι η συνταγή τους.
Σαν δρυΐδες «μαγειρεύουν» αντί για ζωμό, ήχους και στίχους που μιλούν άμεσα σε σένα, σε όσα έχεις περάσει, σε όσα κρυφά σκέφτεσαι. Εναρμονίζεσαι μαζί τους και λυτρώνεσαι κάθε φορά, νοιώθοντας την ψυχή σου πιο δυνατή μετά το πέρας της εμφάνισής τους.
The Eternal Enigma, Time Of Darkness, The Sea Of Fate, Point Of No Return, Stealing The Sun, A Living Experiment, Shadows And Dust, Caught In The Web, Closer To The End, The Return (To Ithaca), Song Of The Dead, A Path To Nowhere
Άλλη μια σταθερή αγάπη για μένα είναι οι Illusory, είναι η μπάντα που δεν χορταίνω να ακούω. Στάνταρ έχουν βαρεθεί να με βλέπουν (είναι ευγενικοί και δεν μου το λένε κατάμουτρα), αλλά θα είμαι πάντα μπάστακας να παρακολουθώ το ταξίδι τους. Ο λυρισμός στους στίχους, οι δυναμικές μελωδίες αλλά και η τρομερή ένταση που έχουν στη σκηνή, είναι λίγα από αυτά που μπορώ να πω για εκείνους.
Έπαιξαν υπέροχα, ο κόσμος το ευχαριστήθηκε πολύ και επικοινώνησαν πλήρως με το κοινό. Προς το τέλος, ο Dee Θεοδώρου κατέβηκε και βόλταρε, τραγουδώντας δίπλα στον κόσμο. Ανέβηκε στον εξώστη, χαιρέτισε παλιά μέλη και κούρδισε τη μπάντα έτσι ώστε να επιχειρήσει να κάνει τους μουσικούς συντρόφους του να χάσουν τη ροή του “Pale Moonlight”. Δεν τα κατάφερε, έχω να σας πω, αλλά ήταν όμορφο να βλέπεις τα πειράγματα μέσα σε μια τέτοια όμορφη οικογένεια σαν αυτή των Illusory. Όταν σήμανε η ώρα να τελειώσει αυτή η γιορτή δεν ήμαστε έτοιμοι να φύγουμε. Όταν περνάς τόσο καλά, όταν γίνεσαι ένα πάνω και κάτω από τη σκηνή, είναι δύσκολο να αποχωριστείς ή να βάλεις τέλος σε μια τόσο έντονη στιγμή. Θέλεις να την παρατείνεις, θέλεις να συγχαρείς τους ανθρώπους που γέμισαν την ψυχή σου και είναι λογικό.
Acedia (intro), Besetting Sins, A Poem I Couldn’t Rhyme, Ashes to Dust, A Few Days Make Eternity, Crimson Wreath, Immortal No, S.T. Forsaken, Bleak, The Isle Of Shadows, Agony’s Last, All Blood Red, Insangel, Fortress Of Sadness, Pale Moonlight
Σας ευχαριστούμε όλους για την υπέρτατη βραδιά, θέλουμε και άλλο φυσικά και είμαι σίγουρη πως μας επιφυλάσσετε πολλές τέτοιες βραδιές στο μέλλον.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
0 Comments