Αντί προλόγου

Οι Maidenάδες (ή Maidenάκηδες – απαντάται και έτσι η έκφραση) είναι περίεργη συνομοταξία – για τους “απέξω” πάντα. Μέχρι που οι ίδιοι συνειδητοποίησαν την ιδιαιτερότητά τους! Οι Maiden είναι – έτσι ή αλλιώς – η μεγαλύτερη Μέταλ μπάντα του πλανήτη, από καταβολής του ιδιώματος και αυτό ισχύει όχι επειδή το γράφω εγώ, ένα χαζοχαρούμενο στρουμφάκι, αλλά επειδή όλος ο ρημαδιασμένος πλανήτης το παραδέχεται! Ο τρόπος που ο Lars Ulrich, βασικός μοχλός πίσω από το τέρας που ονομάζεται Metallica, το Μέταλ συγκρότημα με τις περισσότερες πωλήσεις παγκοσμίως, εκφέρεται όσον αφορά τους μικροκαμωμένους Εγγλέζους, είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα. Βέβαια, πολλοί φίλοι θα θυμούνται ότι κάτι δεκαετίες πριν ο Lars είχε πει για τους Maiden πως «Όλοι οι δίσκοι τους είναι ίδιοι μεταξύ τους», με λογικό επακόλουθο να τον βρίζει όλο το σύμπαν, ίσως και όλοι οι οπαδοί των Metallica και κάτι καβάτζες απ’ το πλάι! Ο Δανός βέβαια το μάζεψε και μάλιστα όσο πιο διπλωματικά μπορούσε, αλλά…

Αφήνω τα μπλαμπλίδια και ξαναγυρίζω στους Maidenάδες… Οι ίδιοι έχουν συμφωνήσει μυστικά ότι ΟΛΟΙ οι δίσκοι των Αυτοκρατόρων είναι οι καλύτεροι, οι υπέρτατοι, οι ό,τιθέτε! Μεταξύ μας λέμε διάφορα και χολώνουμε τα νερά (ναι, έτσι γράφεται, δεν υπάρχει λάθος στην ορθογραφία), όταν όμως βρεθούμε «κάπου εκεί έξω», τότε όλα είναι απλά. Δεν υπάρχει δουλειά των Maiden που να παίρνει κάτω από είκοσι δις, με άριστα το δέκα (χωρίς δις)!

Ο Γιώργος μου είχε πει ότι ετοίμαζε κάτι, δεν είχα όμως ιδέα τι. Βλέποντάς το κείμενό του, χαμογέλασα, αναστέναξα γεμάτος ευτυχία και θυμήθηκα τις κουβέντες που έχουμε κάνει κατά καιρούς, όταν για ώρες μιλάγαμε για το φαινόμενο της σιδηράς παρθένου. Και όχι, ο “Seventh Son…” ΔΕΝ είναι ο καλύτερος δίσκος στο Μέταλ, γιατί, πολύ απλά, η πρώτη θέση έχει καπαρωθεί εδώ και χιλιετίες από τον “Powerslave”. Παίρνει όμως χιλιάδες χιλιάδων, με άριστα το δέκα! Και κάτι που έχω ξαναγράψει και θα το ξαναγράψω…. Ο δίσκος αυτός φιλοξενεί έναν Dickinson που δεν ξανατραγούδησε ΠΟΤΕ έτσι! Δεν περιγράφεται αυτή η ερμηνεία, μόνο λατρεύεται! Γιώργο, Δόκτορα του «Π», αδελφέ μου… Σε ευχαριστώ πολύ προσωπικά! Up The Irons!

Κώστας Κούλης

Πριν από μερικές ημέρες συμπληρώθηκαν τριάντα πέντε χρόνια από την κυκλοφορία του ιστορικού “Seventh Son Of A Seventh Son” των Iron Maiden. Το album αυτό είναι για πολλούς (μεταξύ των οποίων και για τον γράφοντα) το κορυφαίο album όλων των εποχών στο heavy metal (και για μερικούς στη μουσική γενικότερα).

Σωστά τιτλοφορημένος, ο έβδομος στούντιο δίσκος των Βρετανών, αποτελεί και το μόνο album των Maiden στο οποίο οι στίχοι κινούνται στον ίδιο θεματικό άξονα (concept). Οι στίχοι αποτελούν ανάπτυξη μιας πλοκής, την οποία είχε αναπτύξει ο ίδιος ο «Καπετάνιος» Steve Harris. Σύμφωνα με τον Derek Riggs, τα περισσότερα σύμβολα που εμφανίζονται στο artwork του δίσκου ήταν επιλογές του Bruce Dickinson και δεν ήταν καν σχεδιασμένα από τον ίδιο το Derek Riggs, αλλά από την εταιρία The Complete Works. Το concept λοιπόν του συγκεκριμένου δίσκου βασίζεται στο βιβλίο του Αμερικανού συγγραφέα Oscar Scott Card, με τίτλο “Seventh Son” (1986), με κεντρικό χαρακτήρα ένα παιδί που φέρει την ιδιότητα και τα χαρίσματα του έβδομου γιου του εβδόμου γιου.

Και αυτό το μνημειώδες album έχει οκτώ κομμάτια, τα οποία είναι ένα προς ένα εξαιρετικά…

Moonchild (Dickinson/Smith)
«Ίσως η καλύτερη εισαγωγή που έχει γραφτεί στη μουσική», είπε ένας πολύ καλός φίλος κάποια στιγμή που έτυχε να το ακούσουμε παρέα. Όντως, η εισαγωγή με τα πλήκτρα και ο τρόπος που μπαίνει το κομμάτι είναι εξαιρετικός. Δυναμισμός, καταπληκτικά riff και solo και στο τέλος σου μένει η εντύπωση του «Τι άκουσα τώρα, ρε παιδιά»; Πράγμα που θυμάμαι ότι τριβέλιζε το μυαλό μου καθ’ όλη τη διάρκεια της πρώτης μου ακρόασης αυτού του δίσκου.

Infinite Dreams (Harris)
Ο λυρισμός σε όλο του το μεγαλείο. Ένα mid-tempo κομμάτι αρχικά που σου δίνει την εντύπωση ότι θα πάει ήρεμα, μέχρι τη στιγμή που στη μέση του κομματιού μπαίνουν δαιμονιώδη κιθαριστικά riff και τρομερά solo. Η ερμηνεία του Dickinson είναι ανεπανάληπτη σε αυτό το κομμάτι, όπως και σε όλο τον δίσκο. Το τελείωμα του κομματιού, με την ερμηνεία του Bruce να μην αφήνει τρίχα ασήκωτη είναι αποτελειωτικό!

Can I Play With Madness (Dickinson/Smith/Harris)
Ωχ! Οι Maiden ματζόρε κομμάτι; Κι όμως, το συγκεκριμένο είναι ματζόρε! Ένα «χαρούμενο» κομμάτι με – σχετικά – μικρή διάρκεια, και το πρώτο βίντεο κλιπ και single του δίσκου. Πολύ όμορφο τραγούδι, το οποίο έχει ένα καταπληκτικό break πριν και μετά το solo του Adrian Smith, το οποίο είναι το κερασάκι στην τούρτα για το εν λόγω.

The Evil That Men Do (Dickinson/Smith/Harris)
Single No. 2! Εισαγωγή από άλλο πλανήτη με ένα εξαιρετικό riff από τον Adrian. Galloping μέχρι θανάτου και ένα τρομερό «θεματικό» σόλο από τον Smith. Δεύτερο single και δεύτερο κλιπ από το συγκεκριμένο album. Ναι, το μπάσο του καπετάνιου είναι «κάγκελο», αλλά μας αρέσει και γουστάρουμε.

Seventh Son Of A Seventh Son (Harris)
ΕΠΟΣ! Τι έπος, ΚΑΡΑΕΠΟΣ! Με τεράστια διαφορά το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Εκπληκτικό! Απίστευτό! Τρομερό! Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουν το συγκεκριμένο τραγούδι. Τι να πρωτοπούμε… Για την καταπληκτική εισαγωγή με το φοβερό riff; Για τις μελωδικές γραμμές της φωνής; Για το σημείο στη μέση με τα πλήκτρα σε πρώτο ρόλο και τον Dickinson να απαγγέλει; Για τα εναλλάξ σόλο του Dave και του Adrian, που δεν ξέρεις ποιο σου πρωτοαρέσει; Τα συνεχόμενα riff, το ένα πίσω από το άλλο, στο φινάλε του κομματιού; Τι να πρωτοπείς; ΟΚ, ξέρω, θα μου πείτε «Τα είπες όλα, μάστορα και με το παραπάνω»… Έλα όμως που το συγκεκριμένο κομμάτι αξίζει όλο αυτό το παραπάνω! Και ίσως και λίγο περισσότερο…

The Prophecy (Harris/Murray)
Και έρχεται τούτο εδώ το τραγούδι να μας αποτελειώσει… μπα, έχει και συνέχεια! Πολύ ήρεμη εισαγωγή με ένα μικρό riff-solo από τον Dave και πολλές κιθάρες στο background… η συνέχεια καταιγιστική! Ένα riff από άλλο σύμπαν και φύγαμε. Εξαιρετική «γέφυρα» με ερωτοαπαντήσεις από τον Bruce, οι οποίες ακούγονται αριστερά – δεξιά στη μαεστρική μίξη του Martin Birch! Φινάλε επωδός στο “Heaven And Hell” των Black Sabbath, με ένα θέμα κλασσικής κιθάρας σε fade out… ισχύει, το έχουν αποδεχθεί και οι ίδιοι οι Maiden…

The Clairvoyant (Harris)
Κεραυνοβολισμός από μπάσο… Εισαγωγή που έρχεται με φόρα μετά τη χαλάρωση από το φινάλε του The Prophecy. Ένα απίστευτο κομμάτι που δεν έλλειπε από τις περισσότερες μετέπειτα live στιγμές των Βρετανών. Εξαιρετικά solo, εναλλαγές καθαρών και γκαζιών στις κιθάρες σε όλο το τραγούδι και φοβερές μελωδικές γραμμές… εδώ είναι που αναρωτιέσαι «Τι σκατά; Δεν έχει κανένα κομμάτι που να είναι έστω μέτριο»;

Only The Good Die Young (Dickinson/Harris)
Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου… χμ… με φόρα από το προηγούμενο. Εξαιρετικό riff και το μπάσο σε δαιμονιώδη παιξίματα… απίστευτη ερμηνεία από τον Bruce που δείχνει να έχει μπει στον ρόλο του εβδόμου γιου… και ναι, έχει σόλο μπάσου το κομμάτι… μετά τα κιθαριστικά solo ακολουθεί ο καταιγισμός του Καπετάνιου, που για ακόμα μια φορά αποδεικνύει ότι εκτός από εξαίρετος μπασίστας είναι και ένας εκ των κορυφαίων συνθετών της εποχής μας. «Ο Μότσαρτ του μέταλ», όπως έχει πει και ένας καταπληκτικός.

So until the next time… have a good sin!

Γιώργος “Dr. P” Παπαντώνης

Δύο πράγματα που πρέπει να σημειωθούν είναι ότι στην περιοδεία του δίσκου οι Maiden επισκεφθήκαν για πρώτη φορά τη χώρα μας (13 Σεπτεμβρίου 1988, Γήπεδο Νέας Φιλαδέλφειας) και ότι μετά την περιοδεία ο Adrian Smith εγκαταλείπει το σχήμα για να αντικατασταθεί από τον Janick Gers.