Το καλό μίας «εργάσιμης» ημέρας. Ένα LiVE το βράδυ της. Χάλια πρόλογος, αλλά το κυρίως θέμα θα σας αποζημιώσει. Δύο σχήματα ενώνουν τις δυνάμεις τους και παίζουν ζωντανά στη σκηνή. Και το κάθε ένα από αυτά φροντίζει για τη διασκέδασή μας.

Αρχής γενομένης… Εξακολουθώ να ξεκινάω με άθλιο τρόπο τις ημιπεριόδους… Καλά, δεν φτιάχνεται αυτό. Ευτυχώς, οι μουσικοί που μας κράτησαν συντροφιά, είχαν πολύ καλύτερους τρόπους έκφανσης, έκφρασης και επικοινωνίας. Ξεκίνημα με την Ειρήνη Κετικίδη και την ιπτάμενη μπαντάρα της. Τέσσερις άνθρωποι στη σκηνή και όλοι ρωτούσαν πού είναι οι υπόλοιποι ενενήντα έξι που επίσης ακούγονται. Η βιρτουόζος κιθαρίστρια διαθέτει έναν μπασίστα φωτιά, ο οποίος πενταχορδεύει γκρουβάροντας χωρίς να υπάρχει αύριο. Έναν ντράμερ, ο οποίος ανακατεύεται με τον πιο όμορφο τρόπο με όλους τους χρόνους, μονούς και άλλους, που επιβάλλουν τα κομμάτια. Και έναν δεύτερο κιθαρίστα, ο οποίος παίζει με την ίδια άνεση τα απαιτητικά θέματα και κρατάει εξαιρετικές πλάτες, όταν η Κετικίδη πετάει λέξεις με τις χορδές της.

Η ίδια δείχνει ότι περνάει καταπληκτικά. Γελάει, απευθύνεται στο κοινό, βάζει διαγωνισμό από σκηνής, προλογίζει και ευχαριστεί. Παίζουν όλο το “A Sky For All”. Την παρατηρώ στα σόλο της, στα lead της, στο πώς κοπανιέται, στο πώς γυρίζει να κοιτάξει προς το drumkit, στο πώς λέει «Μπες». Διάφορα εφέ, γλυκύτατα θέματα, Vai και Satriani και Andy James και φέρτε κατά νου όποιον θέτε από τους flash ήρωες του σήμερα και του αύριο. Χτίζει και γκρεμίζει με ένα άγγιγμα στο axe και ξανά πάλι από την αρχή. Μήπως να κάνετε και κάνα δίωρο LiVE, να τους μουρλάνετε όλους; Α, μην το ξεχάσω; Αγαπάμε μετατροπία, ναι;

The Pill, Stardust, Hide And Shake, Brilliance, She-e Choose Dye, A Church For All, Snake Eyes

Οι Nux Monstro ακολουθούν. Κοινός παρονομαστής ο μπασίστας, ο οποίος εδώ θα παίξει και με πένα και θα ακολουθήσει τους υπόλοιπους δύο, οι οποίες με κιθάρες, φωνές και τύμπανα, θα επικοινωνήσουν τη μουσικής της μπάντας, η οποία αγαπάει μεν Jet City, αλλά σίγουρα έχει και ένα σημείο στην ψυχούλα της που συγκινείται με τα θηρία της Βρετανικής σκηνής. Τα γκάζια και οι τρελαμένες πενιές στην κιθάρα με πήγαν βόλτα στο Λονδίνο και το Manchester, τρεις δεκαετίες πίσω και η φωνή ήταν ένα αγνό μείγμα σκηνής Emerald με κάτι από Brit ξύλο, έτσι όπως το έθεσαν οι αυθάδεις της Γηραιάς. Αγνό χιούμορ, μπηχτή για τον ντράμερ για το όνομα της μπάντας, τραγούδια με πολύ τσαγανό και φανερή τάση για επικοινωνία μέσω κωδίκων που έχουν γίνει πλέον δικοί τους. Μου άρεσαν τα γκάζια, τα καθαρά, ο τρόπος που έδενε το τραγούδι μέσω του τάλαντου των παιδιών. Θα ξαναπάω να τους δω. Άνετα.

This Conversation, Just A Game, Sourbittertenderbroken, Whatever Takes You There, Doorstep, What Is Happening, The Only Thing That I’ve Been After, Carve Your Name Onto The Sun, Never Really There, Really Want To Know

Αρκετά παιδιά από άλλα συγκροτήματα ανάμεσα στους παρευρισκόμενους, από άλλα «είδη» και «υποείδη» και εξαιρετική ατμόσφαιρα, μέσα και έξω από το μαγαζί. Κουβέντα στην κουβέντα και αγκαλιά στην αγκαλιά, κάπου ξεχαστήκαμε. Πολύ καλός ο ήχος, καμπάνα τα όργανα και εκείνο το ταμπούρο… τουλάχιστον ερωτεύσιμο.

Κώστας Κούλης

Φωτό: Αλεξάνδρα Αλεξίου