Οι Old Serpent ανεβαίνουν στη σκηνή. Το πρώτο riff που ακούω λειτουργεί εν είδη χρονομηχανής. Προσγειωθήκαμε στη δεκαετία του ’80. Και ξετρελαθήκαμε. Καρφωτές κιθάρες, βαρβάτο rhythm section και γυναικεία φωνή ΜΕΤΑΛ! Νομίζω ότι έχω να ακούσω τόσο Μέταλ φωνή από γυναίκα από την εποχή των Kobra And The Lotus. Μου θύμισε άνετα Sacrilege, ενώ η μουσική των παιδιών ήταν ένα αγνό μείγμα Ευρωπαϊκού και αμερικάνικου Μέταλ. Από Jag Panzer μέχρι Liege Lord και από μία καθαρή ματιά στους In Flames μέχρι NWOBHM revisited.

Ευχαριστούν ξανά και ξανά. Τις μπάντες που έπονται, το μαγαζί, τον κόσμο που ήλθε. Και πάλι riff. Διαφόρων ελικοειδών περιστροφών. Αφιερώνουν τραγούδια σε προηγούμενα μέλη του σχήματος. Υγεία και καλή αισθητική. Και οι δισολίες υφαίνουν. Πότε θα βγει το επόμενο άλμπουμ;

Intro, She Comes, Starting Point, Final Pain, Violent Fall, God, Illusions Prevail, Witches, Devil’s Island

Σειρά έχουν οι Desert Cream. Στους οποίους παίζει γιος πολύ αγαπημένου μου προσώπου. Και στους οποίους βρίσκουν στέγη το Hard Rock και το Heavy Metal και οτιδήποτε φύεται ανάμεσά τους. Μία πολύ ενδιαφέρουσα χροιά, που συνδυάζει το ένρινο με το τεχνικό και τη μελωδία με την αφήγηση. Παίζουν από το επερχόμενο άλμπουμ τους. Αυτό που διακρίνω, κατά τη διάρκεια εκτέλεσης των τραγουδιών, είναι πως κάπου, εκεί στο βάθος, υπάρχει και μία Pop αισθητική. Δεν θα περάσουν πάνω από πέντε λεπτά. Η μπάντα μας σερβίρει το “Smalltown Boy” των Bronski Beat, μέσα από την ερωτεύσιμη επανατοποθέτηση των Paradise Lost, είκοσι και τρία χρόνια μετά.

Το διασκεδάζουν οι τυπάδες. Οι κιθάρες συμμαχούν σε ένα Priestικό κούνημα και ο τεράστιος σε θωριά μπασίστας διαφεντεύει ήπια το μισό της σκηνής, αποδίδοντας δυναμικά, έχοντας παρέα του έναν drummer που παίζει με το παραδοσιακό grip, ορίζοντας αμφότεροι ένα σεισμικό ρυθμικό. Με το καλό το άλμπουμ, παιδιά!

Desert Cream, Life Will Find A Way, Ancient Future, Goodnighter, World Still Turns, Smalltown Boy, Cold Friend, No Salvation, Craving For Freedom

Μία παρά δέκα το πρωί λέει το ρολόι, αλλά ο κόσμος είναι εκεί. Δεν έχει ξεκουνηθεί κανένας. Οι NightKill λαμβάνουν και καταλαμβάνουν θέσεις και η γιορτή ξεκινάει. Δεκαέξι μήνες ενεργοί, όπως είπαν και από μικροφώνου και έχουν κάνει ήδη ένα σωρό πράγματα. Βγήκε το παρθενικό άλμπουμ, “Survive The Night”, έχουν κάνει μπόλικα LiVE και ετοιμάζονται και γι’ άλλα, πολύ περισσότερα. Συμπαγείς, δεμένοι, προβαρισμένοι, σοβαροί, ενθουσιώδεις, δείχνουν από το πρώτο λεπτό τα δόντια τους και πιστέψτε με, όταν τα δείτε, θα θελήσετε και εσείς να επισκεφθείτε αυτό τον οδοντίατρο.

Μέταλ που αγαπάει τη χρυσή δεκαετία του ’80, Μέταλ που σέβεται εαυτούς και κοινό. Η φωνή με το γλυκύτατο βιμπράτο, οι κιθάρες με τα θέματα και τα σόλο, οι ρυθμικοί με τις εκρήξεις και τις διάφορες διανθίσεις. And the band played on, με τον κόσμο να ακολουθεί τις δονήσεις και να ταλαντεύεται ανάλογα και αντίστοιχα. Παρουσιάζεται το άλμπουμ, κάποιες προσεγμένες επιλογές χαρίζουν εκείνο το τσικ που θα μας κάνει να πάμε σε “Wow mode” για μερικές στιγμές και ο επίλογος μας βρίσκει να αναρωτιόμαστε γιατί δεν συνεχίζεται η γιορτή μέχρι αύριο. Μάλλον γιατί είμαστε ήδη στο αύριο…

Survive The Night, Lost Heaven, The Only One, Don’t Talk To Strangers, Don’t Give Up, Never Surrender, Devil’s Heart, Do You Like It, Keeper Of Faith, Queen Of The Damned, Breaking The Law

Αυτό που μένει στο τέλος, η επίγευση – αν θέλετε – της βραδιάς, συνοψίζεται σε μία φράση. «Καλό λάιβ, φίλε». Παρά το γεγονός ότι το venue διαθέτει τραπεζάκια, σκαμπό και καναπέδες, όλο το vibe της συναυλίας δεν σε άφηνε να καθίσεις. Ήθελες απλά να ακούσεις, να κουνήσεις το κεφάλι σου, να χτυπήσεις το πόδι στον ρυθμό. Πολλά μπράβο στα παιδιά που έπαιξαν, πολλά μπράβο στα παιδιά που ήλθαν και στήριξαν. Πάμε δυναμικά για τα επόμενα, ναι;

Κώστας Κούλης  

Φωτογραφίες Desert Cream & Nightkill: Ηλίας Μιχαηλάκης – Ilias Michailakis Photography

Φωτογραφίες Old Serpent: Stiver Graunne, wPITw agency