Η ισοπέδωση άρχεται με τους Euphrosyne. Νεανική μπάντα, φρέσκια, δυναμική, με make up και αστραφτερή θωριά. Θέλουμε και εκείνες οι μπάντες να γεύονται από νωρίς τα μεγάλα σανίδια. Απόψε γίνεται ακόμα ένα βήμα υπέρ. Τα παιδιά παίζουν, χτυπιούνται, διαδρούν, ευχαριστούν, συνεχίζουν το χτύπημα. Μας παροτρύνουν να χειροκροτήσουμε τις επόμενες μπάντες της βραδιάς.

Δείχνουν τα δόντια τους, τα νύχια τους, δείχνουν όμως και τους τρόπους τους. Ο κόσμος το έχει γεμίσει το Fuzz. Πάνω και κάτω. Και έχει πολύ νέο κόσμο. Θα τα πει και ο Σάκης μετά. Προς το παρόν, θαυμάζουμε αυτά τα παιδιά και αυτά τα τραγούδια.

Pale Days, When My Fears Conquered All, Rattus, Sister Of Violence, Within The Ages

Οι Meden Agan είναι μπαρουτοκαπνισμένοι. Τους είχα ξαναδεί εδώ, στο ίδιο venue, όταν έπαιζαν πριν τους Queensryche. Θαυμάσια βραδιά τότε, ακόμα πιο θαυμάσια τώρα. Μία μπάντα που βγαίνει με άνεση, έχει τον ήχο της, υποτάσσει με το δικό της μοτίβο και ανεβάζει το κέφι κατά βούληση. Θα παίξουν τραγούδια από τις προηγούμενες δουλειές τους, θα μοιραστούν μαζί μας και κάτι από την επόμενη.

Η Δήμητρα Παναρίτη χτυπιέται συνεχώς, προτρέπει για περισσότερο χαμό, ευχαριστεί και καλωσορίζει. Συνεχώς. Ο Ντιμάν στέκει αγέρωχος, ένας axemaster από τα παλιά, εκείνος που τα ξεκίνησε όλα για τούτη τη μπάντα. Στα πλήκτρα ο μαέστρος της μπάντας, Απόστολος Μικρούλης. Και ένα rhythm section βαρβάτο και τεχνικό, όσο πρέπει και ακόμα περισσότερο.

Awaken The Nightmare (intro), The Purge, Embrace The Sorrow, Cleanse Their Sins, Moth, No Escape, Rejection, Time Like Space, Lustful Desires

Λίγο πριν ανεβούν στη σκηνή οι τέσσερις και οι καλεσμένοι τους, ο διευθυντής του Metal Hammer ανεβαίνει στη σκηνή. Ο Κώστας Χρονόπουλος μιλάει για το παρόν και το μέλλον της ελληνικής σκηνής, που δίνουν τις συστάσεις το ίδιο βράδυ. Επαινεί όσους ήλθαν, ζητά το χειροκρότημά μας για τα παιδιά που παίζουν απόψε. Στην ουσία όμως αποζητά ένα διαρκές χειροκρότημα, το οποίο θα συνοδεύει πάντα τις ελληνικές μπάντες. Μακάρι να είναι όλες οι εκδηλώσεις sold out, σαν την αποψινή. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο καλό κάνει στις ψυχές των καλλιτεχνών. Γιατί το συντριπτικό ποσοστό εκείνων των ανθρώπων δεν ζει αποκλειστικά από αυτό το λειτούργημα. Έχει πονέσει επαγγελματικά όμως. Ματώνει και ιδρώνει καθημερινά για αυτή την αγάπη. Η συμμετοχή και το χειροκρότημα απαλύνουν τον πόνο. Και ένα τελευταίο. Για το Metal Hammer. Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε για το περιοδικό και τι πιστεύετε για τους συντελεστές του. Δεν με ενδιαφέρει κιόλας, ο καθένας έχει τη γνώμη του και την άποψη του και αυτό είναι τίμιο, εφόσον δεν προσπαθεί να την επιβάλει στον άλλο. Θυμηθείτε όμως αυτό. Από τούτο το περιοδικό ζουν οικογένειες. Βιοπορίζονται οικογένειες. Κάθε συντελεστής ισοδυναμεί με μία οικογένεια. Και καλό θα είναι όλες εκείνες οι οικογένειες να συνεχίζουν να ζουν με αξιοπρέπεια, με αυτή την πηγή εισοδήματος. Σεβασμός και αυτογνωσία ίσως;

Η ώρα έφτασε για τον Σάκη Τόλη και τα κομάντο του. Η αρμάδα καταλαμβάνει τη σκηνή, τα φώτα σβήνουν και η γιορτή ξεκινάει. Το νούμερο ένα Metal icon της χώρας μας και οι τέλειοι μουσικοί που συνοδεύουν, είναι εδώ, παρόντες και έτοιμοι. George Kapa, ένας κιθαρίστας-φωτιά, με εκρηκτική σκηνική παρουσία. Ηρακλής Μπουζιώτης στο μπάσο, ένας διαφεντευτής των χαμηλών συχνοτήτων, με απίστευτο κέφι. Και πίσω από τα τύμπανα, ίσως ο πιο ολοκληρωμένος και πλέον χαρισματικός μουσικός στη χώρα μας, στον ήχο που αγαπάμε. Φώτης Μπενάρντο, τελεία και παύλα! Απόψε την τιμητική του έχει το “Among The Fires Of Hell”, το πρώτο σόλο άλμπουμ του Σάκη. Απόψε έχουν την τιμητική τους οι καλεσμένοι του, από διάφορες δουλειές στο παρελθόν.

Ηχάρα για το κουαρτέτο, τρελή ανταπόκριση από κάτω και σκέφτομαι ότι θα ήταν καλό να φύγω από το photo-pit μετά το πέρας της συναυλίας. To άλμπουμ του Σάκη είναι η καλύτερη απόδειξη ότι το τάλαντο, η εμπειρία δεκαετιών και οι Paradise Lost, είναι πάντα καλοί παραπόταμοι για την «κύρια ροή». Η απόδοση των παιδιών είναι, όπως πάντα, εξωγήινη και οι καλεσμένοι την κάνουν ακόμα πιο ερωτεύσιμη. Καλείται στη σκηνή ο Magus και το “The Black Halo” των Thou Art Lord δονεί το Fuzz. Thrash, ρε μάγκα μου! Thrash με ατμοσφαιρικά από δίπλα και φωνή που θα ζήλευαν όλα τα Death σχήματα. Και φυσικά, ο Τόλης που γίνεται πειραχτήρι και προστάζει. «Πουτάνα όλα»!

Έχουν προηγηθεί οι κυρίες Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή, οι υπέρ-φωνάρες που δεν χορταίνουμε να απολαμβάνουμε. Το διαστημομεϊντενικό «Του Θανάτου» γίνεται folk ύμνος, με τη βοήθεια από τις γκάιντες ελέω Fysilates. Ο επίλογος μας βρίσκει να φωνάζουμε «Δεν θα υπηρετήσω», παρέα με τους Μάριο Ηλιόπουλο (Nightrage) και Βασίλη Μάζαρη (Daylight Misery). Ο καλύτερος των χαμών, με τους καλύτερους των φασαριοποιών.   

My Salvation, Among The Fires Of Hell, The Dawn Of A New Age, We The Fallen Angels, Ad Astra, Live With Passion – Die With Honour, Nocturnal Hekate (Daemonia Nymphe), Cine Iube?te ?i Las?, (Rotting Christ), Tou Thanatou (Rotting Christ), …Pir Threontai (Rotting Christ), Holy Mountain (Rotting Christ), Ira Incensus (Rotting Christ), The Black Halo (Thou Art Lord), Non Serviam (Rotting Christ)

Κλείνω με τα λόγια του ίδιου του Τόλη. «Χαίρομαι που υπάρχουν τόσα νέα παιδιά απόψε». Γιατί αυτά τα νέα παιδιά είναι η κληρονομιά για τη μουσική που προτιμάμε περισσότερο απ’ όλες τις άλλες. We are one, we are children of the light! Πάντα υγεία και επιτυχίες, παίδες! Υγεία, επιτυχίες και μακροημέρευση!

Λέξεις, Εικόνες, Κώστας, Κούλης