Και τα κλασικά. Ημέρα Σάββατο, χαμός στη δουλειά και καπάκι συναυλία! Ναι, σιγά μη δεν πήγαινα… (σ.Κ.Κ.: ναι, σιγά αν πήγαινες, αν δεν ήθελα εγώ)

Ο Sivert για άλλη μια φορά στην αγαπημένη του χώρα, για δύο συναυλίες. Η μία στην Αθήνα, Σάββατο 27 Απριλίου, στο Floyd και την επόμενη στη Σαλονικάρα.

Δέκα παρά κι έχω φτάσει στο πραγματικά κατάμεστο μαγαζί. Είναι ένα φαινόμενο… σαν τους Scorpions ένα πράγμα. Τους «χλευάζουμε» που έρχονται τόσο συχνά στην Ελλάδα, αλλά πάντα πάμε να τους δούμε. Έτσι και στον Sivert. Λέμε πάλι θα έρθει, πάλι ήρθε, αλλά, φίλε μου, γέμισε πάλι το μαγαζάκι που εμφανίστηκε. Δεν θα ξεχάσω βέβαια τον κόσμο στο Καλλιμάρμαρο, που εκεί έβλεπες πραγματικά πόσο κόσμο είχε. Αλλά εκεί ήταν Magrugada.

Χτες λοιπόν ήταν σόλο, όπου σόλο βλέπε με τους δικούς του μουσικούς και όχι με το συγκρότημα, για να παρουσιάσει τον καινούριο προσωπικό του δίσκο με μία περιοδεία που την ονομάζει “On my island Tour ‘24”.

Ο άνθρωπος είναι κατσίκι! Στιγμή δεν σταμάτησε να χοροπηδάει, να λικνίζεται, να πάλλεται με κάθε μελωδία, με κάθε στίχο που έβγαινε από το στόμα του. Όπως το ίδιο έκανε και ο κόσμος μαζί του.

Αυτό το ψιλόλιγνο παλικάρι με τη μπάσα την φωνή, το ντροπαλό ύφος, είναι από τα αγαπημένα του ελληνικού κοινού, αν κι ανάμεσα στο κοινό είδα αρκετούς Νορβηγούς, που ήλθαν (και) για να απολαύσουν τον συμπατριώτη τους.

Σημείο αναφοράς ο πρόλογος για το τραγούδι “Prisoner Of The road”. Το οποίο, όπως μας εξιστόρησε, το εμπνεύστηκε από έναν πρόσφυγα, κάπου στο ’90, που προσπάθησε κιόλας να τον βοηθήσει. Εκεί πάνω αναφέρθηκε και στις πολιτικές του πεποιθήσεις, αλλά με έμφαση στο ανεξάρτητα από το τi πιστεύεις, το καλύτερο είναι να βοηθάς όπως μπορείς, μέσα από την καρδιά σου, τον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη. Εκεί κάπου – τον είχα που τον είχα ψηλά (και λόγω ύψους εννοείται) – αυτός ο Άνθρωπος έγινε ακόμα πιο μεγάλος στα μάτια μου!

ΤΟ σημείο της συναυλίας, που για μένα ήταν τέλεια, ήταν όταν τραγούδησε το “Honey Bee”, από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια, το οποίο δεν είναι και στο setlist της συναυλίας, αλλά επειδή το κάναν πρόβα το απόγευμα, αποφάσισε να το παίξουν. Και τι χαρά για μένα!

Θα ήθελα να ευχαριστήσω απο μεριάς μου την κυρία Ηρώ Παστρικού, γιατί και στην press conference για το Καλλιμάρμαρο αλλά και χτες, μας ρώταγε συνέχεια είτε αν είχαμε photo pass είτε αν θέλαμε κάτι. Η κυρία αυτή είναι αξιοπρεπέστατη επαγγελματίας και θα πω ένα μεγάλο μπράβο!

On An Island, Two Green Feathers, Blown Away, Lioness, Black & Gold, Long Slow Distance, Devotional, My Thieving Heart, Honey Bee (Madrugada), Into The Sea, Prisoner Of The Road, Now You See Me/Now You Don’t, Give It A Whirl, The Boss Bossa Nova, Some Miserable Morning (unreleased), Not Enough Light, The Rust, Sleepwalking Man, Majesty (Madrugada), Run Away, Don’t Pass Me By

Θα ήθελα να γράψω κι άλλα για τον Ψηλό, αλλά ο κυρ συντάκτης θα πατήσει delete στα υπόλοιπα γιατί θα εκθειάζω άλλον έναν μουσικό που μου αρέσει εμένα και δεν θα είμαι αντικειμενική στα γραπτά μου. Οπότε until next time…

See ya round mates,

Εβελίνα “Red” Γερακίτη

Εκ της διευθύνσεως: delete δεν πατάμε ποτέ, ΠΟΤΕ όμως, στα κείμενα που μας στέλνουν οι συντάκτες του περιοδικού, εκτός και αν προσβάλουν ή εμπεριέχουν ακραίες θέσεις. Στην περίπτωσή σας, κυρία Γερακίτη, μπορείτε να γράψετε τόσα κι άλλα τόσα για τον Ψηλό κι εμείς θα τα δημοσιεύσουμε όλα. Και ας μην είστε αντικειμενική. Φτάνει που αγαπάτε τον καλλιτέχνη. Σας περιμένουμε.