Ο Μάριος Λεβέντης έχει φτάσει πλέον στο ιδανικό σημείο ενός αναγνωρισμένου καλλιτέχνη: δεν χρειάζεται συστάσεις. Απλώς υποκλίνεσαι μπροστά στο χάρισμα, το ήθος και την καλλιτεχνική του συνέπεια. Τα βιβλία του αποτελούν κόσμημα για κάθε βιβλιοθήκη! Έχει κατακτήσει την εκτίμηση του κοινού και τον σεβασμό των κριτικών, ενώ διακρίνεται ήδη ως ο νέος μεγάλος του πολιτιστικού στερεώματος!

Με αφορμή το όγδοο βιβλίο του «Κρουασάν», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Οδός Πανός, ο γνωστός συγγραφέας συζητά μαζί μας για τον ανθρωπισμό, τις καλές πράξεις, το μεγαλείο της τέχνης, τη σημερινή κοινωνία και την εικονική πραγματικότητα.

Μιλήστε μας για το πρόσφατο θεατρικό σας έργο «Κρουασάν», που γεύτηκε φέτος το κοινό από εσάς.
Το έργο μιλάει για τη δοκιμασία της πραγματικής στέρησης αγαθών σ’ έναν κόσμο που πεινάει κυριολεκτικά, την ίδια ώρα που ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού χορταίνει εις βάρος των αδυνάτων. Είναι ένα έργο που βάζει στο στόχαστρο την ανθρώπινη κουταμάρα και την άπληστη αποβλάκωση για να την μετατρέψει σε φιλαλληλία. Οι αληθινά καλές πράξεις δεν έχουν σκοπιμότητα, αλλά την ανωτερότητα μιας προσφοράς που ξεκινάει πάντα από την αγάπη για τον άνθρωπο.

Μπορεί ένα ανθρωπιστικό έργο να μας αλλάξει τη ζωή;
Αν δεν το θέλουμε πραγματικά, όχι. Ένα έργο που θέτει τον ανθρωπισμό στο επίκεντρο, μας φέρνει, θέλοντας και μη, αντιμέτωπους με τις παραλήψεις μας. Πρόκειται για μια σειρά αξιών που εξετάζονται, επαναδιατυπώνονται, υπενθυμίζονται και μόνο αν έχουμε τη διάθεση ξαναγεννιούνται.

Πιστεύετε ότι διαβάζει το ελληνικό κοινό;
Πιστεύω ότι δεν είμαι αρμόδιος γι’ αυτή τη διαπίστωση. Το κοινό είναι ελεύθερο να αποφασίσει τι το εκφράζει καλύτερα. Υπάρχει κοινό που ακολουθεί, κοινό που ανακαλύπτει και κοινό που απορρίπτει. Ακόμα και το κοινό που απορρίπτει, οφείλω να το πείσω με το έργο μου και μόνο. Μην ξεχνάμε ότι η τέχνη οφείλει να κατακτά το ευρύ κοινό. Το ευρύ κοινό δεν συνδέεται πάντα με το εμπορικό, όπως πολλοί καταδικάζουν, αλλά με το ποσοτικό. Δηλαδή με περισσότερους κοινωνούς στα μεγάλα νοήματα.

Ποιο θα λέγατε ότι είναι το μεγαλείο της τέχνης;
Το γεγονός ότι δεν μας λέει πως να ζήσουμε, αλλά απλώς να ζήσουμε.

Ο καθωσπρεπισμός είναι ένα από τα βασικά θέματα που θίγει το έργο σας.
Είναι ένα από τα βασικά θέματα που θίγω στο έργο μου, όπως λέτε, αλλά είναι και μόνιμο θέμα της κοινωνίας μας. Έχουμε την αίσθηση ότι το να δείχνουμε ευπρέπεια, αναπληρώνει αυτόματα την αξιοπρέπεια ή την ευαισθησία που μας λείπει. Βεβαίως, μαζί με τους άλλους, κοροϊδεύουμε και τους εαυτούς μας.

Μας απαλλάσσει, αλήθεια, τόσο πολύ το εικονικό από το πραγματικό;
Δεν μας απαλλάσσει, μας ισχυροποιεί. Ηχηρό παράδειγμα ο πολιτισμός της εικόνας που ζούμε. Μετράμε τους ανθρώπους σε followers και τα γούστα κάθε λογής σε like. Είναι ανακουφιστικό ένα κουμπί, ένα κλικ, αλλά όχι ένα ανθρώπινο βλέμμα. Σήμερα μπορείς να είσαι σούπερ επιτυχημένος, αρκεί να έχεις ένα καλό προφίλ στα κοινωνικά δίκτυα. Καλά τα προφίλ, αλλά μήπως να κοιτάξουμε τι γίνεται και με το ανφάς της ψυχής μας;

Υπάρχει κάτι που σας λυπεί μέσα σε όλο αυτό;
Με λυπεί η αδυναμία μας να συνυπάρξουμε με τον άλλο. Που μπορεί να είναι συγγενής, φίλος ή συνεργάτης μας. Υστερούμε δηλαδή στο να επικοινωνήσουμε με το άμεσα δικό μας περιβάλλον. Εκτός από στενάχωρο, είναι και αποκαλυπτικά τρομακτικό.

Δεν μπορεί να διορθωθεί η επικοινωνία μεταξύ μας;
Είναι δύσκολο να διορθωθεί όταν η διαρκής δικαιολογία προηγείται της αυτοκριτικής. Πλέον ακόμα κι αν δεν έχουμε λόγο να οργιστούμε με τον άλλο, θα τον εφεύρουμε μόνο και μόνο για να ισχύσει η παρεξήγηση.

Αν μπορούσατε ν’ αλλάξετε κάτι στον κόσμο, τι θα ήταν αυτό;
Τη μανία να κρίνουμε και να συγκρίνουμε τα πάντα. Η κριτική στους άλλους πάει πίσω τον ίδιο τον άνθρωπο ενώ η σύγκριση πάει πίσω την τέχνη.

Πώς εξηγείτε ότι δεν υπάρχει πια καλή είδηση;
Και να υπάρχει καλή είδηση, θάβεται. Είμαι πεπεισμένος ότι είναι συστημική και συστηματική αυτή η απόκρυψη. Ακόμα και να συμβεί κάτι καλό, δεν το μοιραζόμαστε πια. Πάει καιρός που ενοχοποίησαν την χαρά των ανθρώπων και προκαθόρισαν τη θλίψη τους. Ένας καταθλιπτικός λαός διεκδικεί λιγότερο και βυθίζεται περισσότερο. Ένας χαρούμενος λαός δεν πλανεύεται εύκολα. Διεκδικεί το δικαίωμά του να ζει ως πολίτης με υποχρεώσεις αλλά και δικαιώματα.

Μια ευχή για τα Χριστούγεννα και το νέο έτος που έρχεται;
Εύχομαι μαζί με τη Γέννηση του Χριστού, να ξαναγεννηθεί η πίστη μας στον Ζωοδότη, η καθαρόαιμη εμπιστοσύνη στον άνθρωπο, η υγεία σε όλο τον κόσμο και το νέο έτος να ξυπνήσει πάλι τα κίνητρά μας. Αγάπη παντού και πάντα!

Ο Μάριος Λεβέντης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1997. Θεατρικός συγγραφέας, Ποιητής και Δοκιμιογράφος. Έγραψε τα θεατρικά: «Μωβ με γκρι» (Διάνυσμα, 2015), «Τελευταία απόστροφος» (Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2017), «Μετρητά» (Εκδόσεις Οδός Πανός, 2019) «Φοβισμένη επαρχία» (Εκδόσεις Οδός Πανός, 2021) και «Κρουασάν» (Εκδόσεις Οδός Πανός, 2022). Καθώς και τα ποιητικά: «Η δεύτερη άνοιξη» (Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2016) «Αυτόγραφο» (Εκδόσεις Οδός Πανός, 2018) και «Πόστερ» (Εκδόσεις Οδός Πανός, 2020). Παράλληλα, δημοσιεύτηκαν πάμπολλα δοκίμιά του στον ηλεκτρονικό Τύπο. Συμπεριλήφθηκε σε τόμους ποιητικής ανθολογίας και μελοποιήθηκαν στίχοι του. Δραστηριοποιείται και ως Θεατρολόγος και κριτικός του θεάτρου. Αποφοίτησε από το τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Κώστας Κούλης