Πολύχρωμο σκηνικό, αέρας αρσενικού και η φιλία σε πρώτο πλάνο. Η αντρική φιλία, για να είμαστε συγκεκριμένοι. Τρεις φίλοι ξεδιπλώνουν τη δική τους ιστορία. Οι δύο γνωρίστηκαν από το δημοτικό. Τον τρίτο τον πέτυχαν στον στρατό και από τότε είναι όλοι μαζί.

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Το κείμενο – και τη σκηνοθεσία – υπογράφει ο Γιώργος Ηλιόπουλος, που στην παράσταση υποδύεται τον Μάκη, τον υποχόνδριο και αλλεργικό σε όλα λογιστή. Όχι, φίλτατε, μήτε εγώ θα σε πω οικονομικό σύμβουλο. Οι φόβοι του και οι ανασφάλειές του χτυπούν πάντα κόκκινο. Ακόμα και στην πιο σοβαρή συζήτηση θα πετάξει κάτι που θα αγριέψει τους άλλους δυο.

Από την άλλη έχουμε τον Θεόφιλο ή αλλιώς τον Γιάννη Δρακόπουλο. Μεγαλωμένος σε μια εύπορη οικογένεια, δεινός βιβλιοφάγος και καθηγητής πανεπιστημίου παρακαλώ. Θεωρείται ο εγκέφαλος της παρέας, είναι αφοσιωμένος στη  συγγραφή ποιημάτων και αδημονεί να κυκλοφορήσει τη συλλογή του με όνομα… «Έπεφτα». Τώρα ποιος έπεφτε, γιατί έπεφτε και από πού… Δεν μας λέει, αλλά δεν θα του κρατήσω κακία.

Επόμενος στην παρέα είναι ο Στέλιος (Κωνσταντίνος Γαβαλάς), ο γόης, ο άνθρωπος που μπορεί να πουλήσει χιόνι σε Εσκιμώο, καθώς είναι διευθυντής δημιουργικού τουτέστιν διαφημιστής. Προσέχει την εμφάνισή του, είναι πάντα τρέντι και on fashion.

Τρεις διαφορετικοί άνθρωποι. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον και ο τρίτος ισορροπεί τους άλλους δυο. Έχουν τον δικό τους κώδικα επικοινωνίας και οι τρεις υποστηρίζουν ότι δεν είναι για μακροχρόνιες σχέσεις ή γάμο. Ο κάθε ένας για τους δικούς του λόγους. Πόσο δυνατή άραγε είναι η αντρική φιλία; Αυτοί πιστεύουν ότι τίποτα δεν θα μπορέσει να τη διαλύσει. Το σύμπαν όμως, που όλα τα ακούει και όλα τα βλέπει, τους φέρνει στο πιάτο μια δοκιμασία. Το όνομά της είναι Λένα. Η Λένα ταράζει τη φιλία των τριών ανδρών. Τη συνθλιβεί θα έλεγα. Η ιδανική γυναίκα και για τους τρεις γίνεται μήλο της έριδος, γίνεται η αρχή του τέλους. Και οι τρεις αποτυγχάνουν παταγωδώς στη δοκιμασία. Περισσότερα και με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες θα σας τα παρουσιάσουν οι ίδιοι, μέσα από μια χειμαρρώδη αφήγηση.

Η παράσταση δεν είναι μελό. Τουναντίον, σφύζει από ενέργεια, γέλιο και οι ατάκες των τριών είναι ανεκτίμητης αξίας. Η μουσικές τους επιλογές, διασκευές από αγαπημένα άσματα των Michael Jackson, KISS (να φανταστώ φόρο τιμής, καθώς σταματούν φέτος, κάνοντας την τελευταία τους παγκόσμια περιοδεία; Έτσι θέλω να πιστεύω – σ.υ.υ.: Κοπελιά; Οι KISS κάνουν farewell περιοδείες από το 2000), Madonna, Radiohead, Ben E. King και αρκετά άλλα που μου διαφεύγουν τώρα.

Το παρεάκι των τριών είναι δεμένο, κόβει ό ένας, ράβει ο άλλος και ο τρίτος μετρά την απόσταση των ραφών μεταξύ τους. Νομίζω ότι το ανδρικό κοινό ταυτίστηκε μαζί τους, ενώ το γυναικείο βρήκε φως και μπήκε για να μάθει όλα όσα δεν ήξερε ή όλα όσα φανταζόταν ότι μπορεί να συμβαίνουν. Το σημαντικό είναι ότι η κωμωδία αυτή δεν περνά απαρατήρητη, έχει παλμό, έχει πολλά να πει και τα λέει με χιούμορ. Έχει στιγμές συγκίνησης και βοηθά στην αυτοβελτίωση, παίδες.

Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα; Εσείς θα μου πείτε! Ναι, στους άνδρες απευθύνομαι, εγώ ως γυναίκα έβγαλα τα δικά μου συμπεράσματα, αλλά δεν σας τα ανακοινώνω.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Χαλάει ποτέ η αντρική φιλία; Το άβατο των σχέσεων είναι όντως απροσπέλαστο; Ή μήπως απειλείται από τον παράγοντα γυναίκα; Τρεις φίλοι, αυτοκόλλητοι εδώ και πολύ καιρό, «βάλλονται». Γνωρίζουν μία γυναίκα, την οποία ο κάθε ένας από αυτούς θεωρεί το πεπρωμένο του. Εννοείται ότι στην αρχή κανείς δεν θέλει να το παραδεχτεί, μπροστά στους άλλους φυσικά. Και εννοείται ότι, στη συνέχεια, πολεμά τους άλλους σαν να μην υπάρχει αύριο, για να μπορέσει να μείνει εκείνος μαζί της. Μόνος και δαφνοστεφανωμένος. Καλά, αν αυτό θεωρείται νίκη, τότε εγώ προτιμώ να χάνω, όπως λένε και εκείνοι οι Νεοϋορκέζοι.

Ο κύριος Γιώργος Ηλιόπουλος έγραψε ένα κείμενο, έτσι όπως μόνο ο ίδιος ξέρει. Παίρνει την ιστορία, πετάει διάφορα δεξιά και αριστερά και μας εμφανίζει μία ηθογραφία για τον σύγχρονο Έλληνα άνδρα και τα κολλήματά του. Τη ματαιοδοξία του, τους φόβους του, τις εμμονές του, τα ανούσια και ακόμα πιο ανούσια της σκοτεινής πλευράς του. Σε αυτό το έργο έχει για συμπρωταγωνιστές του τον κύριο Γιάννη Δρακόπουλο και τον κύριο Κωνσταντίνο Γαβαλά.

Το Κηποθέατρο Παπάγου έχει τη δική του λάμψη. Αποτελεί μέρος ενός πανέμορφου σημείου της περιοχής που μισεί τα περίπτερα και τα καφενεία (ας όψονται τα «πιλάφια»), ένα σημείο στο οποίο χαίρεσαι να περπατάς και να κάθεσαι, παρακολουθώντας παραστάσεις. Μας άργησαν ένα μισάωρο να ξεκινήσουν, αλλά το προσπεράσαμε με χαμόγελο και με νάτσος και μπόλικο τσένταρ. Ναι, είχαμε και στο χωριό μας από δαύτα.

Οι πρωταγωνιστές εμφανίζονται μπροστά μας μετά από μία μικρή μουσική εισαγωγή, μία acapella βερσιόν του “Stand By Me”. Γενικά τα μικρά μουσικά ιντερμέδια, με τις γκαζάτες διασκευάρες σε “La Isla Bonita”, “Creep” και μερικά ακόμα, που τα ξέχασα, σαν γνήσιος κωλόγερας, ήταν ταμάμ με την εξέλιξη και τα καταχάρηκα. Οι τρεις τους απευθύνονται στο κοινό, εξιστορώντας, ενώ κάποιες στιγμές παίζουν με τον κόσμο. Ο Ηλιόπουλος αναρωτιέται ποια από τις κυρίες των μπροστινών σειρών φοράει άρωμα Armani. Βλέπετε, ο χαρακτήρας του, ο Μάκης, έχει αλλεργία σε… όλα! Λογιστ… εεε, οικονομικός σύμβουλος ο ίδιος, είναι αυτό που λέμε… ο Μάκης. Ο Θεόφιλος, ο χαρακτήρας του Δρακόπουλου, είναι καθηγητής πανεπιστημίου και κάτι από ξινόπουλος, αν με αντιλαμβάνεστε. Και ο Στέλιος, ο χαρακτήρας του Γαβαλά, διαφημιστής στο επάγγελμα (διευθυντής δημιουργικού, παρακαλώ πολύ), είναι ολίγον Σ-Τέλειος, αν μπορείτε να με νιώσετε. Ναι, δεν έχει πάτο το βαρέλι. Η φιλία τους όμως είναι αληθινή. Η Λένα βέβαια δεν ξέρω κατά πόσον μπορεί να το πιστοποιήσει αυτό… Ποια είναι η Λένα, είπατε; Ε, να πάτε να δείτε την παράσταση!

Πολλοί άνετοι και οι τρεις ηθοποιοί. Ο καθένας με το δικό στυλ, τον δικό του τρόπο έκφρασης, τις δικές του προσλαμβάνουσες. Ένα «τελικό προϊόν» σερβιρισμένο με πολύ γέλιο, αλλά και συγκίνηση. Κάποια στιγμή, ο Γαβαλάς γυρίζει στους άλλους δύο. «Καλέ, ρε. Ποιος μάπας έγραψε το σενάριο»; Monty Python και βάλε και ο κόσμος γελάει χωρίς φειδώ. Ομοιόμορφο ντύσιμο, ατάκα στην ατάκα, πολλές εναλλαγές και φωτογραφία μίας περιόδου στη ζωή του άνδρα, που σίγουρα δεν θέλει να θυμάται. Και το ηθικό δίδαγμα; Ποτέ, ΠΟΤΕ όμως, δεν τσακώνεσαι με φίλους καρδιακούς για μία γυναίκα. Θα χάσετε όλοι οι σερνικοί. Υποβιβασμός στη Δ’ εθνική και βάλε…

Μιλάει στην ψυχή αυτό το κείμενο. Με μοχλό του το αβίαστο γέλιο – ατακάρα παρεμπιπτόντως: «Καλά, ρε! Τι τα θες κι εσύ τόσα τατουάζ; Για μάγειρας πας»; – και υπόβαθρο τη γνήσια συγκίνηση, η δυναμική τριπλέτα μας χαρίζει ενενήντα λεπτά καλής ψυχαγωγίας. Δεν νομίζω ότι χρειάζονται και άλλοι λόγοι για να πάτε. Να πάτε λοιπόν. Οι τρεις φίλοι σας περιμένουν.

Κώστας Κούλης

Κείμενο / Σκηνοθεσία

Γιώργος Ηλιόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη

Μαρία Πολυχρόνη

Φωτισμοί

Ιωάννα Ζέρβα

Σκηνικά

Τερέζα Καζιτόρη

Creative Designer

Κωνσταντίνος Παπαδάκης

Ενδυματολόγος

Σοφία Δριστέλα

Φωτογραφίες

Αντώνης Συμεωνάκης

Graphic Design

John Roumpanis

Επικοινωνία

Άντζυ Νομικού

Παίζουν

Κωνσταντίνος Γαβαλάς

Γιάννης Δρακόπουλος

Γιώργος Ηλιόπουλος

Παραγωγή

LifeWorks Productions – Ιωάννης Τρουλλινός – Τίνα Αλεξοπούλου