Η σκιά του Μαρτ @ Θέατρο Αργώ

Ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας χάθηκε στον πόλεμο. Είναι για όλους ένας ήρωας αφού αντιστάθηκε στους κατακτητές και πολέμησε για την πατρίδα. Ο Γκάμπριελ (Φώτης Καράλης) πάντα ζούσε στη σκιά του μεγάλου του αδερφού. Ακόμα και μετά από τον θάνατο του Μαρτ, η ζωή για τον Γκάμπριελ είναι ακριβώς η ίδια. Η μητέρα του, η κυρία Αγγέλικα (Αιμιλία Υψηλάντη), συνεχώς εκθειάζει τον νεκρό της γιό, ενώ σε εκείνον φέρεται σκληρά. Τον θεωρεί αδύναμο και συνεχώς τον συγκρίνει με τον Μαρτ.

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Τον κατακρίνει για τις επιλογές του, τον υπονομεύει. Ίσως προσπαθεί να ξυπνήσει μέσα του την οργή, ίσως να προσπαθεί με τον δικό της τρόπο να τον κάνει… άνδρα. Ο Γκάμπριελ είναι ευαίσθητος, έχει υποστεί οικογενειακό bullying, δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά, αφού ο τρόπος συμπεριφοράς της μητέρας του, να τον ακυρώνει σε όλα, θυμίζει ακριβώς αυτό. Ο δεσμός μεταξύ τους είναι εκρηκτικός και ασφυκτικός.

Ο Γκάμπριελ είναι ερωτευμένος με την πρώην κοπέλα του αδερφού του Τερέζ (Εμμανουέλα Κοντογιώργου). Παίρνει την απόφαση να της μιλήσει. Εκείνη γοητεύεται, αλλά αναζητά έναν άνδρα να θαυμάζει, αναζητά ένα σύντροφο που να μπορεί να της δώσει πολλά περισσότερα από αυτά που ο ευαίσθητος Γκάμπριελ μπορεί να της δώσει.

Η κυρία Αγγέλικα, η μητέρα του Γκάμπριελ, στήνει ένα συνοικέσιο για την Τερέζ με έναν συμπολεμιστή του Μαρτ, τον Βίκτωρ (Θεόφιλος Μανόλογλου). Ο κόσμος του Γκάμπριελ θρυμματίζεται σε χίλια κομμάτια. Η συνέχεια; Θα σας αφήσει άφωνους!

Η κυρία Αιμιλία Υψηλάντη μας θάμπωσε με τον τρόπο που χειρίστηκε τον ρόλο της. Έγινε ένα με την ηρωίδα της. Προκαλούσε συνεχώς την αγάπη και το μίσος μας. Ακροβατούσε τόσο επικίνδυνα πάνω στην ιδιοσυγκρασία της Αγγέλικα. Πολλές στιγμές ένοιωσα να τη μισώ και άλλες τόσες να θέλω να την πάρω μια ζεστή αγκαλιά. Γινόταν εύθραυστη αλλά και εριστική, όταν πρόσταζε ο ρόλος, με απίστευτη ευκολία.

Ο Φώτης Καράλης ενσάρκωσε με υπέροχο τρόπο τον Γκάμπριελ. Έφερε τον χαρακτήρα αυτού του ανθρώπου κοντά μας, πλησίασε σε απόσταση αναπνοής τις ψυχές μας. Μας συγκίνησε απίστευτα κρατώντας τον ήρωά του τόσο γήινο. Η Εμμανουέλα Κοντογιώργου πέρασε όμορφα τον ψυχισμό της ηρωίδας που υποδυόταν και ο Θεόφιλος Μανόλογλου, ο Βίκτωρ της παράστασης, ο γενναίος άνδρας που ουσιαστικά ήταν το ying στο yang του Γκάμπριελ, μας εξέπληξε με την ερμηνεία του. Η σκηνοθεσία της Χρύσας Καψούλη, ο χώρος, τα φώτα και τα σκηνικά, έδεσαν απόλυτα με το ύφος του βιβλίου του Στιγκ Ντάγκερμαν.

Το έργο σε χτυπά ασφυκτικά, σε ταλαντεύει, σου πριονίζει τις αισθήσεις. Βιώνεις τον φόβο, τη δειλία, την ευαισθησία του κεντρικού ήρωα. Δεν ξέρω αν το τέλος είναι η λύτρωσή του ή το αποτέλεσμα μιας συνεχούς κακοποιητικής συμπεριφοράς ή μια επανάσταση για τον ήρωα. Είναι έντονο, είναι καταλυτικό, είναι μια παράσταση που πραγματικά θα σας καθηλώσει.

Μαίρη Ζαρακοβίτη