Groove Therapist
Monologue
2024 – Self-release
The Announcement
Denial
Inner Turbulance
Morbid Alliance
A Second Chance
Broken Dreams
Time To Bow
The Touch Of Hades
Dive Into Nothing
Epekeina
– Πόσο χρόνο, γιατρέ; Γιατρέ!
– Φοβάμαι… λιγότερο από έναν χρόνο…
Ο Κάσσανδρος έχει την ίδια αρρώστια με τον πατέρα του. Σε βαρύτερη και πιο επιθετική μορφή. Δεν γλυτώνει. Και η ζωή του, η συνέχειά της, είναι κατ’ ουσίαν η «προετοιμασία» του θανάτου του. Από εκείνο το σημείο πιάνουν την ιστορία οι Groove Therapist και από εκεί αφηγούνται τα επόμενα βήματα, μέχρι την κατάληξη.
To “Denial” διαθέτει ένα κουπλέ σε επτά χρόνους, που ακολουθεί το αρχικό θέμα, το οποίο πηγάζει από ένα πανέμορφο ορχηστικό εισαγωγικό. Θα πρέπει εδώ να δώσουμε κάποιες βασικές οδηγίες προς ναυτιλομένους. Οι μουσικοί που αποτελούν αυτό το συγκρότημα είναι ΟΛΟΙ δάσκαλοι στα όργανά τους. Αυτά που παίζουν στο άλμπουμ, τα παίζουν χωρίς καν να ιδρώσουν, ενώ για εμάς, τους ακροατές, φαντάζουν εξωγήινα. Πολύ φιλικά στο αυτί, αλλά πανδύσκολα στο παίξιμο και – ιδίως – στην ενορχήστρωση. Η μελωδία του τραγουδιού είναι λυρικότατη και εντελώς θεατρική. Στο ρεφρέν μάλιστα, που ο τραγουδιστής ξεδιπλώνει την έκταση της φωνής του, εκεί πλέον αντιλαμβανόμαστε ότι… σβήστε, διαγράψτε και αγνοήστε ό,τι είπα προηγουμένως. Στο επόμενο κουπλέ ανεβαίνει από τη μία στιγμή στην άλλη μία ολόκληρη οκτάβα! Θα περάσουμε πολύ καλά κατά τη διάρκεια της ακρόασης.
Δεύτερο άλμπουμ, concept κι αυτό, για τη μπάντα των μουσικών διδακτόρων, με θέμα της τα βήματα ενός μελλοθάνατου. Η παραγωγή είναι αλφαδιά και τα όργανα ακούγονται λες και είναι δίπλα μας. Το σόλο στο συγκεκριμένο τραγούδι είναι εμπνευσμένο, τίποτα όμως δεν μας προϊδεάζει για το τι έπεται να ακολουθήσει. Τα πλήκτρα παίζουν ένα κινηματογραφικό μάμπο θέμα, που στη συνέχεια «ενσωματώνεται» στο μοτίβο του κομματιού. Καλά, θα μας τρελάνουν τούτοι εδώ.
Το ”Inner Turbulance” είναι μία μονόλεπτη σπουδή στα τύμπανα. Με παραγωγή για βραβείο και παίξιμο για βραβεία, οδηγούμαστε στο επόμενο «βήμα». “Morbid Alliance” και μετά το Heavy μπάσιμο, το ρεφρέν γίνεται αρτιστίκ, με αέρα μιούζικαλ και η φράση «Ροκ όπερα» καρφώνεται στον εγκεφαλονωτιαίο. Οι παύσεις είναι αψόγου και απαραμίλλου γωνία και η φωνή ανεβαίνει κλιμακωτά, προκαλώντας εκρήξεις ενθουσιασμού, ενώ τα τύμπανα καρφώνουν με διάφορους τρόπους. Όλα ισχυρά, παιχνίδια σε τέσσερις χρόνους, με τονισμούς που θα ζήλευαν και οι Dream Theater! Είναι το πρώτο βίντεο για το άλμπουμ, στο οποίο μάλιστα πρωταγωνιστεί ο Κωνσταντίνος Καζάκος!
Το ”A Second Chance”… μια στιγμή να το ξαναβάλω… Τι Ryche εισαγωγάρα είναι αυτή; Και μάλιστα με καταβολές στο “Rage For Order”. Το κουπλέ πάλι είναι αλλού… Fates Warning, OSI, αγνό καλό Progressive και ό,τι θα σας κάνει να νιώσετε γλυκιά ανατριχίλα. Και πάρτε το απίστευτο tutti, που το ακούς και δεν πιστεύεις ότι μπορεί να παιχτεί ζωντανά. Ναι, καλά, σε πίστεψα. Αυτό το σχήμα παίζει LiVE και το πέταγμα της μύγας. Και η γκρούβα στο σόλο; Από τις απίστευτες μπασογραμμές στο σόλο-σπουδή σε μπλε νότες.,, Εκτελεσμένο με συμφωνική ακρίβεια. Για να έλθει στη συνέχεια το ballaDream που ακούει στον τίτλο “Broken Dreams”. O λυρισμός στα καλύτερά του, η μελωδία που ακούγεται τόσο σπαραξικάρδια, ακούγεται όμως και τόσο λυτρωτική και ο επίλογος που έχει βγει από τα καλύτερα όνειρα του Jim Matheos.
To “Time To Bow” ανήκει σε αυτή την κινηματογραφική δομή τραγουδιών, που τόσο πολύ αρέσει στους GT (ακόμα και τα αρχικά των λέξεων μας κάνουν κάτι, νεσπά;). Σε μέτρο που θέλει να βαφτιστεί 6/8, αλλά παραμένει 3/4, το σχήμα περνάει ένα σωρό μουσικά τοπία, βασισμένα στην οξύνοια των συνθετών και τον εκτελεστικό οίστρο. Η φωνή κορυφώνει την αγωνία. Το γρέζι της είναι τόσο γλυκύ, που αυτομάτως θέλεις να την ακούς συνέχεια. Και αυτή η μιουζικάλε συνέχεια στο αυτό κομμάτι… Τι γίνεται, ρε παιδιά; Πόσες ιδέες πια; Όσες θέλουν! Τόσο απλό.
Το ”The Touch Of Hades” είναι instrumental και δείχνει, ακόμα μια φορά, το πόσο καταρτισμένοι, το πόσο τρομεροί παίχτες, το πόσο άνετα παίζουν τα «αγκάθια», το πόσο το κατέχουν οι πέντε τους. Το “Dive Into Nothing” κινείται γεμάτο ευαισθησία. Ηλεκτροακουστική νηνεμία, πιάνο, ήπια ροή, μπαγκέτα στη στεφάνη. Και η φωνή αφηγείται, με πλαστικότητα και τον πιο ήρεμο τρόπο που υπάρχει. Φαντάζομαι αυτούς τους υπέρ-μουσικάρες να παίζουν το “Bridge” ή το “Lady Jane” και πλάθω το δικό μου θεοπάλαβο σύμπαν. Επίλογος με το επίσης κρυστάλλινο “Epekeina” (το δικό μας «επέκεινα», που σημαίνει «μεταθανάτια ζωή» μεταφορικά), μία ακόμα σπουδή, αυτή τη φορά πάνω στην κλασσική κιθάρα, έναν μαρασμό με νότες, το κλάμα του «καινούργιου» βαρκάρη στον Αχέροντα, τον οποίο γέλασε ο προηγούμενος…
Μία δουλειά που μάλλον πραγματοποιήθηκε είκοσι χρόνια στο μέλλον και ευτυχώς, η DeLorean φρόντισε να απολαύσουμε τώρα. Είναι δυνατόν να υπάρχει τόσο ταλέντο και τόση γνώση και τόση έμπνευση; Το αρχικό ναι είναι στην πραγματικότητα η υπόσχεση για το μέλλον. Τότε που αυτό το συγκρότημα θα ανέβει στη σκηνή και θα ξαμολήσει αυτό το άλμπουμ κατά πάνω μας. Something majestic this way comes. Καλοτάξιδο, παιδιά μου!
Κώστας Κούλης
0 Comments