“Γιατί η τέχνη δεν είναι για τους πολλούς. Ούτε είναι για τους λίγους. Είναι πάντα για τον καθένα χωριστά”

Ο Δημήτρης Καμαρωτός ανεβαίνει στη σκηνή. Οι πρώτες νότες αντηχούν αβέβαιες, σαν ανάσα που κρατήθηκε πολύ. Τα φώτα σταδιακά χαμηλώνουν, σαν να κλείνει η αυλαία του κόσμου πριν καν ανοίξει.

Μπαίνει στη σκηνή ο Άμλετ (Αιμίλιος Χειλάκης) με βήματα αβέβαια, σαν να ψάχνει να πατήσει σε σταθερό έδαφος, ενώ συνεχώς νοιώθει τη γη να χάνεται από τα πόδια του.

Οι σκέψεις του συγκρούονται. Πώς να χωρέσει ο νους του τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του, του βασιλιά της Δανίας; Πώς μπορεί η ηθική του να χωνέψει ότι ο αδερφός του νεκρού πατέρα του, παντρεύτηκε τη μητέρα του για να σφετεριστεί τον θρόνο;

Το πιο οδυνηρό πλήγμα έρχεται όταν το πνεύμα του πατέρα του αποκαλύπτει την αλήθεια: ο θάνατός του δεν ήταν φυσικός. Δηλητηριάστηκε από τον ίδιο του τον αδερφό, τον Κλαύδιο. Πώς να μην τσακιστεί η ψυχή του;

Πώς να σταθεί όρθιος, όταν όλα γύρω του γκρεμίζονται; Πώς να σταθεί λογικός στην τρέλα των όσων βιώνει;

Πώς να συμβιβάσει η ψυχή του την προδοσία με την αγάπη, το καθήκον με την αμφιβολία;

Η εκδίκηση είναι μονόδρομος για τον ήρωα και τη λύτρωσή του.

Το σκηνικό της Αλεξίας Θεοδωράκη είναι λιτό, γήινο και λειτουργικό. Ένα σεντούκι, ένας παλιάτσος, μεγάλες πόρτες με τζάμι, που λειτουργούν και ως πίνακας, μια κούνια που κλείνει και ανοίγει ανάλογα με τον ρόλο που θέλει να υποδυθεί ο Αιμίλιος Χειλάκης.

Αντιλαμβάνεσαι όλη την ενέργεια των ρόλων που υποδύεται μέσα από την κινησιολογία της Φαίδρας Νταϊόγλου. Από κάποιο σημείο και μετά, ακόμα και ο τρόπος που κινείται, που στέκεται και που μιλά, σκιαγραφεί με ένταση τον κάθε χαρακτήρα. Γίνεται ένα πολυεπίπεδο θέαμα, με στόχο να σε συνταράξει συθέμελα. Βλέπεις, αφουγκράζεσαι την οδύνη, την πίκρα, την οργή. Νοιώθεις να αναβλύζουν τα συναισθήματα όταν η φωνή του σπάει, τεντώνει, αλλάζει, ουρλιάζει βουβά. Συμπορεύεσαι στα αβέβαια βήματά του. Ένα γιατί φτερουγίζει από το στόμα σου δειλά. Βλέπεις κάτι γνώριμο, βλέπεις ότι όσα χρόνια και αν περάσουν, χειρότεροι γινόμαστε παρά καλύτεροι. Δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Δεν εναντιωνόμαστε στο άδικο. Στατικοί αναμένουμε… Τι;

Ο Δημήτρης Καμαρωτός συνθέτει μοναδικά με ήχους και νότες την εσωτερική πάλη του ήρωα. Ευαισθητοποιεί την αίσθηση και ορίζει τη σημασία των σκηνών. Δομεί το περιβάλλον και αφήνει τον χώρο στον ηθοποιό να αναδείξει τα πολλαπλά ερωτήματα που αναβλύζουν από το έργο.

Ο Αιμίλιος Χειλάκης είναι συγκλονιστικός, γεμίζει τον χώρο με το ταλέντο του. Σε κεντρίζει, σε παγώνει, σε ταλανίζει. Γίνεται η Οφηλία, η Γερτρούδη, ο Κλαύδιος, ο Πολώνιος και φυσικά γίνεται ο Άμλετ του τότε και του τώρα. Καταφέρνει να δώσει μια γερή μπουνιά στο στομάχι μας. Να αφυπνίσει, να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά του σήμερα, παίζοντας ένα έργο που γράφτηκε τετρακόσια χρόνια πριν. Πόσο δυσοίωνο ακούγεται… Πόσο θλιβερό…

Συνειδητοποιείς απόλυτα την φράση του έργου:

«Ο φόβος ταράζει τη θέληση και θέλεις να είναι ο εχθρός σου γνώριμος, παρά να δεις να έρχεται καταπάνω σου το αγνώριστο».

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Συντελεστές
Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς
Σκηνοθεσία – Διασκευή: Μανώλης Δούνιας, Αιμίλιος Χειλάκης
Πρωτότυπη μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός
Σκηνικά – Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη
Κίνηση: Φαίδρα Νταϊόγλου
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Φωτογραφίες: Άρης Καμαρωτός
Designer: Μαρία Παναγιωτονάκου
Υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων: Αναστασία Καμβύση
Υπεύθυνη Επικοινωνίας Β. Ελλάδας: Ρίτα Σίσιου
Υπεύθυνη Περιοδείας: Μαρία Κουλούρη
Διαφήμιση-social media: Renegade Media, Βασίλης Ζαρκαδούλας

Παραγωγή: ARTIVITIES