Μπορεί να είναι ακόμα κι ο καιρός χάλια, αλλά ευτυχώς υπάρχει η μουσική και τα φέρνει κάπως στα ίσια. Η Τεχνόπολη έβαλε τα καλά της και τα φασαριόζικά της και υποδέχτηκε τρεις μπάντες, που από το πρώτο λεπτό είχαν το ίδιο πράγμα κατά νου. Να μας κάνουν να περάσουμε καλά. Το πρόγραμμα τηρήθηκε στο ακέραιο, ο κόσμος τίμησε την εκδήλωση, το κουβαδάκι μας έλειψε – οι «μυημένοι» ξέρουν – και οι Bad Habits ξεκινάνε και βαράνε. Καλά. Πολύ καλά.

Τους είχαμε φιλοξενήσει σε συνέντευξη λίγες μέρες πριν. Μας είχαν μιλήσει για τον ενθουσιασμό τους όταν βρίσκονται πάνω στη σκηνή. Πάνω απ’ όλα είναι πάρτι. Και αυτό έγινε το βράδυ της Παρασκευής. Πέντε παιδιά που πάρταραν ατελείωτα. Από τη φωνή στις κιθάρες, από το μπάσο στα τύμπανα, από εκείνους σε εμάς. Προλόγιζαν τα τραγούδια, μας ρωτούσαν πώς περνάμε, έτρεχαν πάνω κάτω και αγαπούσαν με χίλια αυτό που έκαναν. Πότε θα βγει η αλμπουμάρα; Δεν θέλουμε να περιμένουμε άλλο!

Κάποια στιγμή σκάει και η διασκευάρα “Please Don’t Touch”. Σιγά μην σας πούμε ποιων! Να ψάξετε να το βρείτε, ορίστε μας! Μιλήσαμε λίγο μετά την εμφάνισή τους. «Και σαράντα δίσκους να βγάλετε, αυτό το τραγούδι μην σταματήσετε να το παίζετε»! Και σε κείνους αρέσει πολύ και είχαν καιρό να το παίξουν. Ωραίο σχήμα, φρέσκο, δυνατό, με τσαγανό και τρελή διάθεση. Το μέλλον τους ανήκει.

California, Bad Luck, I Want You (So Bad), Let It Roll, I Need, 1989, Till I Die, Please Don’t Touch (Motorhead & Girlschool), On The Run

Τι riffάρα είναι αυτή που σκίζει τον αέρα; Προσγειώθηκαν οι Slayer στο Γκάζι; Το “South Of Heaven” μας γονατίζει, μας ζεσταίνει τα σωθικά, μας προετοιμάζει για τα επόμενα. Οι Fundracar παίρνουν θέση στη σκηνή. Είναι επτά, είναι μουσικαράδες, είναι θεοπάλαβοι, είναι πανέτοιμοι. Παίζουν ό,τι γουστάρουν! Funkάρουν, παίζουν Reggae, ροκάρουν, τζαζίζουν, μπλουζίζουν, ανακατεύουν πνευστά και distortion, είναι μία αναρχική big band! Μετά από μερικά τραγούδια φωνάζουν στη σκηνή τον Γιώργο Κουκλάκη. Έχουν κυκλοφορήσει ένα τραγούδι παρέα και δεν μένουν μόνο εκεί. Άλλη τρελή φασαρία μας βρήκε. Παίζουν με το κοινό, προκαλούν συνέχεια για συμμετοχή, ζητούν να χωρίσει ο κόσμος στα δύο. «Θέλω να βλέπω τον ηχολήπτη». Τίμιο; Η μίξη φωνών και θεμάτων είναι υποδειγματική, ο τρόπος που παίζουν για πολλές ερωτήσεις. Τι διάολο επιρροές έχουν; Τι έχουν ακούσει ο καθένας και πώς τους βγαίνει στη σύνθεση και στο LiVE; Νομίζω ότι πρέπει να παίξει ένα τηλέφωνο, για να τους «εκθέσουμε» τούτους εδώ και μάλιστα σύντομα.

Πριν τα τηλεφωνήματα όμως, η σύμπραξη με τους Nightstalker. Τι, έβγαλαν τραγούδι μαζί και δεν θα το παίξουν; Και δεν θα τους ανεβάσουν στη σκηνή; “Ήρθε Η Ώρα / Say Your Prayer” και ο Αργύρης ενώνει δυνάμεις και παλάβρα με τους παλάβρες. Σαλπάρουμε!

Intro South Of Heaven, Alpha Frequency, Gomenes Funky, Obi One Kenobi, Νάτη Πάλι, Λέσι, Mazzik, Vasana, Amanitas, Σ6 Μέρες, Ήρθε Η Ώρα, Ακατάλληλοι, Μόνιμη Φούντα

Είναι εμπειρία να δεις αυτούς τους ανθρώπους στη σκηνή να γίνονται ένα με το κοινό. Να συνυπάρχει η τρέλα, η αγάπη για τη μουσική, το πάθος για τη ζωή και παρόλο που ο καιρός έκανε τσαλίμια, ξέρετε, τα γνωστά. Τώρα βρέχει, όχι, πιο μετά, τώρα θα ρίξω κεραυνούς και αστραπές για να σας φοβίσω και λοιπά, ο κόσμος δεν μάσησε και γέμισε ασφυκτικά την Τεχνόπολη.

Αυτή η μουσική προσελκύει μεγάλο φάσμα ακροατών και χάρηκα πραγματικά που είδα τόση πολύ νεολαία. Η νέα γενιά ξέρει τι θέλει να ακούσει και το στηρίζει, όπως και όλοι οι απανταχού λάτρες της μουσικής. Η ανάγκη του ανθρώπου να ακουστεί, να νοιώσει να βιώσει, να ονειρευτεί.

Όσο για τη διοργάνωση, εξαιρετική! Όλα στη ώρα τους, ευγενικά τα άτομα στην είσοδο, έτοιμα να απαντήσουν σε όποια απορία. Η μόνη παραφωνία ήταν κάτι ανεγκέφαλοι που είχαν καταλάβει τον χώρο των ΑΜΕΑ. Αλήθεια τώρα, αυτή είναι η παιδεία σας; Πολύ κρίμα.

Η βραδιά αφιερώθηκε στους αδικοχαμένους του ναυαγίου. Στους ανθρώπους που το όνειρό τους για ένα καλύτερο αύριο κόπηκε πριν καν αρχίσει.

Αυτό που έγινε δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο, πόσο μάλλον μια μπάντα που έχει δείξει εμπράκτως ότι δεν ανήκει πουθενά και εναντιώνεται με τον δικό της μοναδικό μουσικό τρόπο στη σαθρή κοινωνία μας.

Παρόλα αυτά, έφτασε η ώρα, η μέρα, η στιγμή και οι Nightstalker ανεβαίνουν να σαρώσουν τα πάντα στο πέρασμά τους.

Ο Αργύρης τρομερά ευδιάθετος, μέσα στην ενέργεια, ξεκλείδωσε τις αισθήσεις μας από τα πρώτα λεπτά. Ο Ανδρέας, δεσποτικός στο μπάσο, έδινε μορφή και ήχο σε όλες μας τις αντιδράσεις. Απίστευτος ο ήχος της κιθάρας του Τόλη Μότσιου. Καταιγιστικός! Στα τύμπανα αλυχτούσε ο Ντίνος Ρούλος.

Το setlist ήταν μαγικό, ακούσαμε πολλά αγαπημένα τραγούδια σε τέλειο ήχο τόσο από την ηχοληψία του χώρου όσο και από την τελειομανική άποψη και απόδοση της μπάντας.

Δεν μπορώ να σας περιγράψω με λόγια τι έγινε όταν μπήκαν οι πρώτες νότες του “ Baby, God Is Dead” ή όταν ξεκίνησε το “Sweet Knife” (προσωπικός νταλκάς) ή ακόμα όταν έπαιζαν τα “The Dog That No-One Wanted”, “Dead Rock Commandos” και “Great Hallucinations”.

Θα προσπαθήσω να σας περάσω όσο καλύτερα μπορώ το mood και το feeling. Μια Τεχνόπολη χορωδία, μια Τεχνόπολη που χόρευε, τραγουδούσε με όλη τη δύναμη της ψυχής της, που απολάμβανε τον ρυθμό, τη μουσική, τη γρεζάτη φωνή. Όλοι εκστασιασμένοι. Η βραδιά έκλεισε υπέροχα με το “Children Of The Sun” από το άλμπουμ “Dead Rock Commandos”, που φέτος κλείνει έντεκα χρόνια κυκλοφορίας.

“We still have a lot of way to go

Try to remember that in this we’re together

We still have a lot of time to do

Just remember, we’re born free forever”

Η μουσική είναι το καλύτερο δώρο που μας έχει δοθεί και μετά από μια τέτοια μαγευτική συναυλία, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε την επόμενη φορά που θα τους ξαναδούμε στη σκηνή!

Trigger Happy, Baby, God is Dead, Forever Stoned, All Around (Satanic Drugs From Outer Space), Use, Never Know (Supersonic), Sweet Knife, Cursed, Sad Side of the City, The Dog That No-One Wanted, Zombie Hour, Dead Rock Commandos, Great Hallucinations, Children Of The Sun

Εις το επανιδείν Nightstalker, σας αγαπάμε πολύ!

Κώστας Κούλης, Μαίρη Ζαρακοβίτη