Παρατηρώντες: Όσο κρατάει το ταξί @ Θέατρο Αυλαία

Η Μαρίνα μόλις ξύπνησε. Το όνειρο μόλις άρχισε. Το αν θα εξελιχθεί σε εφιάλτη είναι θέμα «συνισταμένων». Πρωινός καφές, πλύσιμο, δόντια, μπάνιο, ρούχα, παπούτσια, τσιγάρο. Πρωινό, μαζί με τον καφέ ή ό,τι απέμεινε από κείνον. Στριφτό, για να το καπνίζει για πολλές ώρες ή παραπάνω απ’ όσο το άλλο, το «κανονικό». Και ανάμεσα σε όλα τούτα, πέντε χιλιάδες σκέψεις. Πού πάει, τι κάνει, πού βρίσκεται; Πού είναι εκείνος;

Το κείμενο υπογράφει η κυρία Λενιώ Αναστασίου και όπως μας είπε σε συνέντευξη που μας παραχώρησε λίγες ημέρες πριν την πρεμιέρα, το έργο έχει να κάνει τον άνθρωπο, με τις διαδρομές του, με τις ευαισθησίες του, με τον κόσμο γύρω του, ο οποίος δεν είναι πάντα φιλικός ή είναι πάντα εχθρικός. Η κυρία Ελένη Δελή, η οποία υποδύεται την ηρωίδα της ιστορίας μας, είναι κουμπωμένη στον ρόλο της, ο οποίος μπορεί να έχει γραφτεί για εκείνη, αλλά η ίδια αποδεικνύει και υποδεικνύει τον τρόπο και τη λειτουργία, την άνεση και τη συμμετρία.

Η εισαγωγή είναι ζωγραφικός πίνακας. Ο τρόπος που «αναδύεται» η πρωταγωνίστρια είναι για σεμινάριο και όσοι και όσες παρακολουθήσετε, θα παρατηρήσετε πως πρόκειται για μία καλοκουρδισμένη παράσταση, από την αρχή ως το τέλος. Το πώς ακολουθεί η μουσική και το πώς μπαίνουν τα διάφορα εφέ, το πώς τα φώτα προκαλούν τις αισθήσεις. Τρομερή δουλειά από την κυρία Κατερίνα-Μαρία Σαλταούρα, η οποία έχει επιμεληθεί και το σκηνικό. Στη συνέχεια η Αναστασίου, πήρε πάνω της και τη σκηνοθεσία και δημιούργησε μία παράσταση που αναπνέει. Δεν υπάρχει ούτε δευτερόλεπτο που να μην έχει τη σημασία του και τον σκοπό του, καθόλη τη διάρκεια της ροής, δεν υπάρχει ούτε στιγμή που να μην σημαίνει κάτι για την ιστορία που αναπτύσσεται επί σκηνής.

Η κυρία Δελή είναι ανθρώπινη, είναι κρυστάλλινη απέναντί μας, είναι ο αφηγητής και ο πάσχων. Ο βήχας της ακόμα ακόμα, η «παρακαταθήκη» του στριφτού, είναι ένα θέμα για συζήτηση από μόνο του. Στην αρχή ελαφρύς και «γατίσιος», όπως λένε οι παλιοί, στη συνέχεια βαρύς και «γαϊδουρόβηχας». Η έλευσή της στη μεγάλη πόλη, η δικαιολογία για να μην πάει στη δουλειά μια μέρα, το μαγαζί με τα υπέροχα φουλάρια, ο κουναβίσιος λαιμός της και η απουσία εκείνου…

Ο κύριος Δημήτρης Κυριακόπουλος υπογράφει τη μουσική του έργου και θα πρέπει να πούμε ότι έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Όχι μόνο έχει βάλει διάφορα θέματα με διάφορα όργανα (πιάνο, πλήκτρα, τσέλο, διάφορα εφέ), τα οποία συνθέτουν μία ατμόσφαιρα γήινη αλλά και νουάρ, ακόμα και θρίλερ, βρίσκεται και ο ίδιος επί σκηνής ή πίσω από τη σκηνή, με την κιθάρα του, ώστε να παίξει κάποια θέματα ζωντανά, ενώ έχει και ένα ρόλο στην παράσταση, υποδυόμενος εκείνον. Μεστός και με καθαρή άρθρωση, προσφέρει εκείνο ακριβώς το τσικ που θέλει το έργο για να ξύσει ελαφρά την ψυχή.

Πήραν ένα ταξί μαζί. Κάθε στάση σε φανάρι σήμαινε και λιγότερο χρόνο μέχρι το πέρας της διαδρομής. Πρώτα κατέβαινε εκείνη, ο έτερος συνέχιζε. Γίνεται να μην κατέβει; Γίνεται να συνεχίσουν την πορεία μαζί; Δείτε αυτή την παράσταση. Δείτε το εσώτερο ενός ανθρώπου που θέλει να κοιτά έναν άνθρωπο στα μάτια και να του κρατά το χέρι και ούτε καν αυτό είναι εφικτό. Δείτε και παρατηρήστε δίπλα σας. Πολύ δίπλα σας.

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.