Παρατηρώντες: Το τυχερό λαχείο @ Θέατρο 104

Η Λουκία Ανάγνου πήρε το διήγημα του Αντόν Τσέχωφ και το πέρασε στο τώρα. Το πέρασε στο σήμερα, με έναν ποιητικό, γλυκό και αλμυρό παράλληλα λόγο. Το διάνθισε με μουσική και τραγούδι και το αποτέλεσμα;

Μια παράσταση πλούσια σε γλύκα, σε συναίσθημα, σε σκέψεις και ομορφιά.

Ο Ιβάν, όχι ο Τρομερός αλλά ο Ντμίτριτς, δουλεύει ως υπάλληλος σε τράπεζα και ζει με τη σύζυγό του Μάσιπ σε ένα μικρό διαμέρισμα. Εκείνη έχει ένα μικρό παντοπωλείο, με το οποίο, λόγω της ανέχειας, δύσκολα τα βγάζει πέρα. Είναι ερωτευμένοι όμως, κάνουν όνειρα και ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον. Κάθε εβδομάδα αγοράζουν λαχείο και να που μάλλον ήρθε η στιγμή να κερδίσουν. Αλήθεια πώς θα διαχειρίζονταν μία τέτοια κατάσταση;

Μπροστά μας ο Ιβάν (Νικόλας Μπράβος) και η Μάσιπ (Χρύσα Κολοκούρη). Ζουν τον έρωτά τους, οι προστριβές τους αλατοπίπερο και η γλύκα που σκορπούν ο ένας στον άλλο είναι από μέλι. Εκείνος κάθεται στο πιάνο, τραγουδά και εκείνη σιγοντάρει.

Τα μάτια λάμπουν, οι καρδιές ενώνονται και η ευτυχία ρέει στο μικρό τους δωμάτιο.

Όλα όμως αλλάζουν όταν βρίσκονται να κρατούν στα χέρια τους το λαχείο που κερδίζει πεντακόσιες χιλιάδες. Η διαμάχη για το πώς θα τα χρησιμοποιήσουν όλα αυτά τα χρήματα ξεσπά. Ο Ιβάν, πιο συντηρητικός, σκέφτεται να επενδύσουν σε σπίτια. Καμία εξτραβαγκάνζα, ένα σπίτι για να μένουν και ένα εξοχικό. Θέλει διακαώς να γίνει πατέρας, ενώ η Μάσιπ θέλει να σπουδάσει, να γυρίσει τον κόσμο, να ζήσει με όλα όσα έχει να προσφέρει η ζωή.

Η σύγκρουση είναι μετωπική και αφήνει το ζευγάρι να ατενίζει τελικά ένα διαφορετικό μέλλον.

Η Χρύσα Κολοκούρη ήταν εκπληκτική στον ρόλο της Μάσιπ. Γέμιζε τον χώρο με την οντότητα της ηρωίδας που υποδυόταν. Την έκανε τρισδιάστατη, της έδωσε χρώμα, την «έντυσε» με συναισθήματα, αποκαλύπτοντας όλες τις διαστάσεις του χαρακτήρα της.

Ο Νικόλας Μπράβος, αυτό το πολυτάλαντο αγόρι, μας εντυπωσίασε με τη φωνή του. Γλυκιά, μελωδική, πλήρως εναρμονισμένη με τον ρόλο του Ιβάν. Έγινε οικείος, ακούμπησε δίπλα μας όλες τις ατέλειες του χαρακτήρα του με χάρη και περίσσιο συναίσθημα. Χαθήκαμε στα λόγια του, εμβαθύναμε και – μην σας πω – ταυτιστήκαμε κιόλας μαζί του σε αρκετές στροφές του ήρωά του.

Η μουσική του Νίκου Τσόλη και τα φώτα του Γιώργου Αντωνόπουλου χρωμάτιζαν μοναδικά την παράσταση. Η σκηνοθεσία της Λουκίας Ανάγνου εντόπισε τα θέματα που απασχολούν το έργο, αλλά τα προσέγγισε με μια πιο ανθρώπινη και γλυκιά ματιά. Μέσα από τον έρωτα τον δυο ηρώων άντλησε και πρόβαλλε τα όνειρα, τις προσδοκίες τους, τη ματαιότητα των υλικών πραγμάτων, τις κοινωνικές αντιθέσεις, δίνοντας το έναυσμα στον θεατή να κάνει τη δική του ενδοσκόπηση για το τι τελικά είναι αληθινό, τι αξίζει σε αυτή τη ζωή και τι κάνουμε εμείς για να το πετύχουμε.

Καλά τα λαχεία και τα πλούτη, δεν λέω, αλλά καλύτερα να δώσουμε προτεραιότητα σε όσα έχουν διάρκεια και αληθινή αξία, όπως οι ανθρώπινες σχέσεις, η συναισθηματική σύνδεση και η επικοινωνία, έναντι των επιφανειακών επιθυμιών για πλούτο ή εξωτερική επιτυχία.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Συντελεστές:

Διασκευή/σκηνοθεσία: Λουκία Ανάγνου

Πρωτότυπη μουσική: Νίκος Τσόλης (tsolimon)

Επιμέλεια κίνησης: Γεωργία Σταυρίδου

Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Αντωνόπουλος

Ενδυματολογία: Αναστασία Κάππα

Φωτογραφίες: Αναστασία Γιαννάκη

Τrailer: Συμεών Τσακίρης

Επικοινωνία: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας

Παίζουν: Νικόλας Μπράβος, Χρύσα Κολοκούρη

Info:

Τοποθεσία: Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Αθήνα (σταθμός μετρό – Κεραμεικός)