Παρατηρώντες: Τα πνεύματα του Χιλλ Χάους @ Αγγέλων Βήμα

Ο Τζον Μόνταγκιου, διδάκτωρ και ερευνητής του παραφυσικού, έχει βάσιμες υποψίες ότι στο μέγαρο με το όνομα Hill House, το οποίο βρίσκεται στην περιοχή… Δεν θα μάθουμε ποτέ την περιοχή. Σε αυτό το μέγαρο λοιπόν, παρατηρούνται παραφυσικές «αναταράξεις» και «δραστηριότητες». Θεωρεί ότι είναι καλό να δει τη μεγάλη εικόνα σε αυτό το θέμα και στέλνει τρεις επιστολές, με το ίδιο ακριβώς θέμα, σε τρεις διαφορετικούς αποδέκτες. Τρεις μήνες συγκατοίκησης στο εν λόγω κτίριο. Όλα τα έξοδα διαμονής και διατροφής πληρωμένα και μία μικρή αμοιβή, εν είδη αποζημίωσης για τον καιρό που θα δαπανήσουν εκεί.

Οι τρεις «ανυποψίαστοι» καταφθάνουν στο μέγαρο και σχεδόν άμεσα αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά με την όλη κατάσταση και ότι κάτι πλανιέται στην ατμόσφαιρα και δεν έχει τις καλύτερες των προθέσεων. Όπως αντιλαμβάνονται – οι δύο εκ των τριών συν τον διδάκτορα – πως η τρίτη της παρέας, η Ελεονώρα, δεν είναι και το πλέον φυσιολογικό άτομο στον κόσμο. Υπάρχει ένα πνεύμα στο σπίτι, αλλά μάλλον του αρέσει να τη φωνάζει με το όνομά της…

Το θρυλικό κείμενο της Shirley Jackson φρόντισε με περισσή επιμέλεια η κυρία Ανδρονίκη Αβδελιώτη, η οποία υπογράφει και τη σκηνοθεσία του έργου. Η ίδια θέλησε να κάνει κινηματογραφικό το μοτίβο και το κατάφερε με πολύ εντυπωσιακό τρόπο. Η αρχική σκηνή – πιο πολύ σεκάνς τη λες – με τον «επισκέπτη» έξω από την πόρτα του μεγάρου, σε στυλ “Enter at your own risk”, είναι απίστευτη! Θέλω να βγάλω φωτογραφία αυτή ακριβώς τη στιγμή και να την κάνω αφίσα σε μέγεθος Maiden backdrop. Καθόλη τη διάρκεια της παράστασης, η σκηνοθέτιδα έχει σκεφτεί ευρηματικούς τρόπους για να «πάει» σε άλλους χώρους, πέρα του καθιστικού. Και με τη χρήση των εξαιρετικών φωτισμών (βασικό χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου θεάτρου) του κυρίου Βασίλη Κλωτσοτήρα, το επιτυγχάνει απόλυτα.

Ο κύριος Θάνος Κρομμύδας, στον ρόλο του Λουκ, είναι πειστικότατος. Στην αρχή νομίζεις ότι πρόκειται για επηρμένο δανδή, ο οποίος γνωρίζει ότι δεν περνά απαρατήρητος από τις γυναίκες και ότι εκείνες μπορούν να αποτελέσουν «θηράματα», πλην όμως μας εκπλήσσει πολύ ευχάριστα με το ήθος και τους τρόπους του. Είναι απόλυτα τίμια η προσέγγιση και όλος ο τρόπος έκφανσης. Η κυρία Μάιρα Ξύδη, στον ρόλο της κυρίας Dudley, της οικιακής βοηθού, είναι πραγματικά καθηλωτική. Την αντιπαθήσαμε αμέσως, εννοείται και σε αυτό φταίει μονάχα εκείνη και η υποκριτική της δεινότητα. Κατάφερε και έχτισε έτσι τον ρόλο της, που κατόρθωσε να μας απασχολήσει πολύ, ακόμα κι όταν δεν ήταν παρούσα στη σκηνή. Άραγε, να είναι εκείνη το σκοτεινό πρόσωπο πίσω από…

Στον ρόλο της Theodora συναντάμε την κυρία Αλεξάνδρα Στεργίου. Πολύ ωραίο παράστημα, εντυπωσιακή παρουσία και ωραία χροιά. Κινήθηκε με άνεση σε όλα όσα πρόσταζε ο χαρακτήρας της, ήταν αινιγματική και κατά τι «ακανθώδης», ήταν όμως και ευαίσθητη και γλυκύτατη, όπου απαιτήθηκε. Μου άρεσε πολύ η κίνησή της και ο τρόπος που κοιτούσε τους συνομιλητές της. Στον ρόλο του διδάκτορα βρίσκουμε τον κύριο Κωνσταντίνο Ρόδη. Μελετημένος, κλινικός όπου πρέπει, με τρόπο που βοήθησε στην εξέλιξη του έργου, με αντιδράσεις φυσικές και φυσιολογικές. Όταν οι ηθοποιοί μιλούσαν ο ένας στον άλλο σε δεύτερο πλάνο… Αυτό ήταν μία εξαιρετικά εφευρετική κίνηση, η οποία πρόσθεσε κατά πολύ στη διάνθιση του κειμένου.

Η κυρία Αβδελιώτη υποδύεται την Ελεονώρα. Πλάσμα περίεργο. Υπερβολικά ευαίσθητο και τραγικά κεντρικό. Μιλάει δυνατά, κατεβάζει ένταση, στέκεται, ξαπλώνει, λιποθυμά… Είναι η ηθοποιός που έχει την ευχέρεια να βάζει διάφορα πράγματα σε κάθε ρόλο, γνωρίζοντας ότι κάθε προσθήκη είναι ουσιαστική και λειτουργική για την πλοκή. Το έργο μας άρεσε και μάλιστα πολύ. Για ένα πολύ απλό και ουσιαστικό λόγο. Όλα είναι εκεί, μπροστά σου. Όλη η αφήγηση είναι εκεί, ξεκάθαρη και γλαφυρή. Δεν χρειάζεται κανένα βοήθημα, κανένα υποπόδιο.

Πέρασαν δύο ώρες και κανείς δεν κατάλαβε τίποτα. Πέρασαν δέκα ντουζίνες λεπτά και κάποιος θα μπορούσε να πει «Θα ήθελα και κάτι περισσότερο». Ίσως αυτή να είναι και η μαγεία του θεάτρου. Ότι ποτέ δεν είναι αργά. Προτείνουμε να επισκεφθείτε και εσείς το Hill House. Θα αισθανθείτε μοναδικά παγιδευμένοι. Και δεν θα θέλετε να φύγετε. Όταν καν όταν εκείνη βάλει μπροστά τη μηχανή…

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.