Γνώση σημαίνει ευθύνη…

Ένα role playing παιχνίδι μέσα σε ένα άλλο role playing, όλα αυτά μέσα σε μια παράσταση, όλο τούτο μέσα σε κάτι που δεν είναι εύκολο να προσδιορίσω. Το τρίτο κουδούνι βρίσκει τους ηθοποιούς να έχουν ήδη ξεκινήσει. Παντού στη σκηνή λεκάνες τουαλέτας. Και ένα τραπέζι μεγάλο στη μέση. Τα πολυεδρικά ζάρια σε ετοιμότητα. Ποιος είναι να ρίξει; Και ποιοι είναι να παίξουν;

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

To κείμενο του Alistair McDowall μετέφρασε ο κύριος Θωμάς Μοσχόπουλος, ο οποίος συν-σκηνοθετεί. Αν και το έργο είναι σύγχρονο, του 2014 μόλις, ο κύριος Μοσχόπουλος πάει την απόδοση ένα βήμα πιο πέρα. Χρησιμοποιεί φράσεις και λέξεις του σήμερα και μάλιστα των σύγχρονων πιτσιρικάδων. «Τι φάση;», «Είναι τύπου…» και λοιπά, που ακούω συνέχεια στον δρόμο, στο λεωφορείο, παντού. Και οι ηθοποιοί παίζουν πάνω σε αυτή τη μετάφραση με τρόπο που φέρνει στον νου ταινία. Το «εισαγωγικό μπάσιμο» με την αφήγηση για συγκεκριμένη σκηνή της πρώτης ταινίας Indiana Jones ανάμεσα στους δύο από τους ήρωες, εν μέσω κοτομπουκιών, είναι τουλάχιστον εμπνευσμένη.

Παρακολουθώ τους ηθοποιούς πώς κινούνται, πώς συνομιλούν, πώς παίζουν ενώ «παίζουν». Πανδύσκολες ασκήσεις συγχρονισμού κατά διαστήματα. Και κατεβατά μονολογικά, τα οποία εντυπωσιάζουν για την ταχύτητα και την ταχυγλωσσία. Δεν θα πάω στον κάθε ηθοποιό ξεχωριστά. Θεωρώ ότι ήταν απλά κομμένοι και ραμμένοι στους ρόλους τους, όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του. Και αυτό δείχνει ένα πράγμα και ένα πράγμα μόνο. Δουλειά. Δουλειά, δουλειά, δουλειά, με αυτή τη σειρά και αυτή τη συνοχή. Πέρα από το προφανές του τάλαντου, είναι διαυγές το πόσο έχουν κουραστεί γι’ αυτή την παραγωγή οι επτά επί σκηνής.

Φουτουριστικό το μοτίβο, μέσα στο σήμερα όμως. Πώς γίνεται αυτό; Η μαγεία του θεάτρου και των συντελεστών του υποθέτω. Η Pomona είναι πραγματικό μέρος, βρίσκεται στο Manchester και μάλλον δεν έχει την παραμικρή σχέση με το Θέατρο των Ονείρων. Είναι ένα τσιμεντένιο ορνιθοσκάλισμα, εγκαταλειμμένο από θεούς και ανθρώπους, το οποίο ίσως κάποτε αποτελέσει αξιοθέατο για τους μυημένους στα θεατρικά και δη τους φίλους και θαυμαστές του συγγραφέα. Η ιστορία κινείται γύρω από μία κοπέλα που έχει εξαφανιστεί κάπου εκεί. Και οι επτά παίζουν γύρω από την εξαφάνιση. Ο θρύλος του Κθούλου, μία ατμόσφαιρα αλά Sin City, αλλά και η αδιόρατη σκιά του William Blake; Δεν έχω ιδέα πώς μου βγήκε αυτό, αλλά όση ώρα έκανα για να πάω από το θέατρο στο σπίτι, μου «έγραφε» στον νου μία και μόνο φράση. «Υπάρχουν δώδεκα εντολές, υπάρχουν δώδεκα κατηγορίες. Δώδεκα και οι παγανιστές που έχουν χαρτογραφήσει τον ουρανό».

Τα κοστούμια, τα οποία έχουν σχεδιαστεί από την κυρία Όλγα Εβσέεβα, είναι απλά καταπληκτικά. Από τα πιο «συντηρητικά» ως τα πιο «ακραία», μου έκαναν τρομερή εντύπωση. Ιδίως η Κήτον είναι απίστευτη, με εκείνο το δαιμονικό backpack της και την όλη φροντισμένη εμφάνιση. Από κει και πέρα, πάμε σε ένα σύμπλεγμα εφέ και ήχων, που κάνουν το έργο ταχύ, τραχύ και ερωτεύσιμο. Οι επτά τους, οι κυρίες Στεφανία Ζώρα, Ειρήνη Μακρή και Αναστασία Στυλιανίδη και οι κύριοι Σίμος Κακάλας, Άλκης Μπακογιάννης, Γιώργος Παπαπαύλου και Φώτης Στρατηγός, συντελούν στο να δούμε μία παράσταση που μάλλον προβαρίστηκε στο μέλλον και στη συνέχεια κάποια DeLorean ανέλαβε να τη φέρει στα χωροχρονικά μέρη μας.

Η κάθαρση δεν είναι η συνήθης. Πρόκειται για ένα τέλος πριν το «τέλος». Και εκεί που θεωρούσαμε πως πάμε για έναν επίλογο που να επεξηγεί με κάποιον τρόπο κάτι, είδαμε το απίστευτο κομπλάν του σκηνοθέτη. Τι συνέβη στην αδελφή της εξαφανισμένης; Η Όλι ποια είναι τελικά; Τι είναι τελικά; Το να θες να καλύψεις μία ολόκληρη πόλη με κάτι είναι φυσικό, ενώ με κάτι άλλο είναι ανωμαλία, ακόμα κι αν εκείνα τα δυο δεν… Όχι, θα το αφήσω έτσι, να σας τρελάνω ακόμα περισσότερο.

Το RPG που εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια σας, μπορεί να σας θυμίσει ιστορίες του δικαστή Dredd. Μπορεί να σας φανεί σαν ένα επεισόδιο σειράς με παρόμοιες ιστορίες. Εδώ όμως μιλάμε για LiVE, δεν έχουμε ούτε σκηνές γυρισμένες ξανά και ξανά, δεν έχουμε εξακόσιους πενήντα ανθρώπους να παρεμβαίνουν κάθε είκοσι δεύτερα, για να προσθέσουν εκείνο ή να αλλάξουν το άλλο. Το εξαιρετικό σετάρισμα του θιάσου έκανε αυτή την παράσταση κάτι άλλο. Και ως κάτι άλλο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Αν αυτό είναι το θέατρο του μέλλοντος, το χαιρετίζω με μεγάλο ενθουσιασμό. Αγωνία, ένταση, χιούμορ, μαύρο χιούμορ, μυστήριο, από μηχανής τέρατα και άνθρωποι που φλερτάρουν με μια ατσαλόπροκα απ’ άκρη σ’ άκρη.

Κώστας Κούλης

Μετάφραση: Θωμάς Μοσχόπουλος
Σκηνοθεσία: Sigurdur F3, Θωμάς Μοσχόπουλος
Σκηνικά-Κοστούμιια-Προβολές: Βασίλης Παπατσαρούχας
Μουσική: Δημήτρης Παπατσαρούχας
Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
Σχεδιασμός ήχου: Λευτέρης Δούρος
Βοηθός σκηνοθέτη: Παύλος Παυλίδης
Επιμέλεια κίνησης: Αυγουστίνος Κούμουλος
Κατασκευή κοστουμιών: Όλγα Εβσέεβα
Ειδικές κατασκευές: Δήμητρα Καίσαρη
Γραφιστική επιμέλεια: Χρυσούλα Κοροβέση-Μάριος Γαμπιεράκης (Mavra Gidia)
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Φωτογραφία αφίσας: Γεράσιμος Μαυρομμάτης
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Στεφανία Ζώρα, Σίμος Κακάλας, Ειρήνη Μακρή, Αναστασία Στυλιανίδη, Άλκης Μπακογιάννης, Γιώργος Παπαπαύλου, Φώτης Στρατηγός
Κατάλληλο για 16+
Μέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη έως Σάββατο 21:00 και Κυριακή 19:00
Διάρκεια: 100 λεπτά

Εισιτήρια:
Πέμπτη & Παρασκευή:
Κανονικό: 20 € / Φοιτητικό, Ανέργων, ΑμεΑ: 15 € /
Ομαδικές κρατήσεις (15+ άτομα): 15 € – Πληροφορίες στο ταμείο του θεάτρου
Σάββατο & Κυριακή:
Κανονικό: 22 € / Φοιτητικό, Ανέργων, ΑμεΑ: 18 € /
Ομαδικές κρατήσεις (15+ άτομα): 18 – Πληροφορίες στο ταμείο του θεάτρου
Προσφορά εισιτηρίων : φοιτητικό εισιτήριο για νέους έως και 30 ετών και κατοίκους περιοχής (Αμπελόκηποι, Ιλίσια, Γουδί και Ζωγράφου)

Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/pomona/
Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.