Παρατηρώντες: Roberto Zucco @ ΠΛΥΦΑ

Έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν ενδιαφέρεται για κανέναν. Κανείς. Οι άντρες έχουν ανάγκη τις γυναίκες κι οι γυναίκες έχουν ανάγκη τους άντρες. Αγάπη όμως, αγάπη δεν υπάρχει.

Η ιδέα ότι οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται πραγματικά ο ένας για τον άλλον, αλλά συνδέονται μόνο από ανάγκες και επιθυμίες, αποτυπώνει μια απογοήτευση και έλλειψη πίστης στη συναισθηματική σύνδεση. Ωστόσο, η φράση αυτή λειτουργεί και ως πρόκληση για σκέψη. Είναι πράγματι έτσι οι ανθρώπινες σχέσεις ή πρόκειται για μια οπτική που αναδύεται από την απογοήτευση και τη μοναξιά;

Το έργο «Ρομπέρτο Τσούκο» του Μπερνάρ-Μαρί Κολτές είναι ένα σκοτεινό, υπαρξιακό δράμα, που αναδεικνύει την ένταση ανάμεσα στο άτομο και την κοινωνία. Η παράσταση επικεντρώνεται στην ιστορία ενός πραγματικού κατά συρροή δολοφόνου, του Ρομπέρτο Τσούκο και εξετάζει θέματα μοναξιάς, ελευθερίας και ανθρώπινης βίας. Η πλοκή ακολουθεί τον Ρομπέρτο Τσούκο, έναν νεαρό που δρα ανεξέλεγκτα και απρόβλεπτα, σκοτώνει χωρίς φαινομενικό λόγο και προκαλεί αναστάτωση στους ανθρώπους που συναντά. Ο Κολτές χρησιμοποιεί τον χαρακτήρα του Ρομπέρτο για να θίξει βαθύτερα ερωτήματα για τη φύση του ανθρώπου και τα όρια της ελευθερίας. Το έργο προβληματίζεται πάνω στην έννοια της αυτοκαταστροφής και του καταναγκασμού, με τον πρωταγωνιστή να συμβολίζει έναν άνθρωπο σε πόλεμο με τον ίδιο του τον εαυτό και τον κόσμο.

Η ομάδα MONKS επικεντρώνεται στην καινοτομία και τη δημιουργία μιας έντονης θεατρικής εμπειρίας. H παράσταση χαρακτηρίζεται από μια ιδιαίτερα προσεγμένη σκηνοθετική προσέγγιση, που αξιοποιεί απλά σκηνικά, φωτιστικά και ζωντανή μουσική επί σκηνής, συχνά δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα σχεδόν κινηματογραφική. Ο κύριος Σιώνας δίνει έμφαση στη λεπτομέρεια, κάνοντας το θέαμα πολυεπίπεδο και με διακριτικές αισθητικές αναφορές, τόσο σε κλασικές όσο και σε σύγχρονες μορφές τέχνης. Ο δυναμισμός της, η πειραματική της διάθεση και η προσήλωση σε υψηλές καλλιτεχνικές αξίες την καθιστούν μια ομάδα που προσφέρει μια παράσταση όχι μόνο για ψυχαγωγία, αλλά και για βαθιά αναστοχαστική εμπειρία.

Η προσέγγιση είναι λιτή και ωμή, χωρίς υπερβολές ή στολίδια, ώστε να υπογραμμιστεί η ένταση και η βία του κειμένου. Ο σκηνοθέτης καλείται να δημιουργήσει έναν εσωτερικό κόσμο, που αντανακλά τον κατακερματισμένο ψυχισμό του πρωταγωνιστή, μέσω έντονου φωτισμού και σκοτεινών σκηνικών. Οι σκηνές εναλλάσσονται γρήγορα, σχεδόν σαν εφιάλτης, διατηρώντας το κοινό σε μια κατάσταση συνεχούς αγωνίας. Η επιτυχία της παράστασης έγκειται στην ικανότητα των πέντε νέων αυτών και ταλαντούχων ηθοποιών, που μεταφέρουν τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στη βία και την ευαισθησία. Ιδιαίτερα απολαυστική ήταν η επιλογή των ηθοποιών να εναλλάσσουν τους ρόλους συνεχώς κατά τη διάρκεια της παράστασης. Η συνεχής αυτή αλλαγή έδωσε μια δυναμική και φρεσκάδα στη σκηνή, κάνοντας το θέαμα πιο ζωντανό και πολυδιάστατο. Κάθε εναλλαγή προσέφερε νέες αποχρώσεις στους χαρακτήρες και εμπλούτισε την αφήγηση, επιτρέποντας στο κοινό να δει διαφορετικές πτυχές των ρόλων και των ίδιων των ηθοποιών. Αυτή η σκηνοθετική επιλογή ενίσχυσε την αίσθηση του συλλογικού και έδωσε μια αίσθηση ρευστότητας στην παράσταση, διατηρώντας την προσοχή και το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτα. Η παρουσία του μουσικού στη σκηνή δεν ήταν απλώς συνοδευτική. Ενσωματώθηκε οργανικά στην πλοκή, λειτουργώντας σαν ένας επιπλέον χαρακτήρας που επηρεάζει τη συναισθηματική φόρτιση των σκηνών και συνδέει το κοινό με τον κόσμο του έργου. Ειδικά το σαξόφωνο, με τον ιδιαίτερο ήχο του, ανέδειξε τις πιο σκοτεινές και δραματικές στιγμές.

Το «Ρομπέρτο Τσούκο» δεν είναι μια εύκολη θεατρική εμπειρία. Είναι ωμό, είναι ακραίο. Προσφέρει όμως μια βαθιά υπαρξιακή ματιά στον σκοτεινό ψυχισμό του ανθρώπου. Η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες αποδίδουν το απαιτούμενο βάθος και η παράσταση αφήνει έντονη εντύπωση στο κοινό, πυροδοτώντας ερωτήματα για τη φύση της ανθρώπινης βίας και της κοινωνικής απομόνωσης.

Το Θέατρο ΠΛΥΦΑ ξεχωρίζει για την αντισυμβατική του ταυτότητα, την οποία υποστηρίζει έμπρακτα με τις παραστάσεις που φιλοξενεί. Για τους λάτρεις της εναλλακτικής και πειραματικής σκηνής είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες χώρους στην Αθήνα.

Φένια Φελέκου

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.