Μια και απόψε ξεκινά η περίφημη The Future Past Tour, η οποία ελπίζουμε να είναι η πιο ελληνική όλων των εποχών, λέμε να ασχοληθούμε με ένα από τα καλύτερα παιδιά των Maiden και της πιάτσας γενικότερα.

Όπως και οι περισσότεροι από εσάς, έμαθα τον Janick Gers από τη συμμετοχή του στο “Tattooed Millionaire” του Bruce Dickinson. O Άγγλος με την πολωνική καταγωγή είχε παίξει κιθάρα στο “Bring Your Daughter To The Slaughter”, στην έκδοση που φιλοξενείται στο soundtrack της ταινίας «Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες Νο 5». Όσοι έχουν το ντεμπούτο του Dickinson, μάλλον θα έχουν προσέξει ότι κάτω από τη φωτογραφία του Janick και το όνομά του γράφει “Now with Iron Maiden”. Ο Gers είχε καταφέρει να κάνει τη συμφωνία της ζωής του. Είχε γίνει μέλος της μεγαλύτερης Μέταλ μπάντας του πλανήτη και είχε ακόμα μία ευκαιρία να δείξει σε μια μεγάλη μερίδα του Μέταλ κοινού τις συνθετικές και εκτελεστικές του ικανότητες.

Από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει πάνω από τρεις δεκαετίες. Ο Janick είναι παρών, έχει γράψει υπέροχα τραγούδια για τους Αυτοκράτορες και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, όσον αφορά τη σκηνική του παρουσία. Αεικίνητος, αειθαλής και με τρελή ενέργεια, κάνει ΤΑ κόλπα με την κιθάρα, φέρνοντας στο νου φαντεζί κινήσεις αλά Malmsteen και George Lynch. Όσον αφορά τον τρόπο συμπεριφοράς του, μόνο καλά λόγια έχουμε ακούσει, ο άνθρωπος είναι πολύ χαμηλών τόνων.

Όποτε έφταναν στα αυτιά μου, από πολύ κόσμο, στη χώρα μας αλλά όχι μόνο, ιστορίες που τον βαφτίζουν «κουλό» και «λίγο» για τους Maiden, απλά χαμογελούσα. Ήταν οι πρώτοι μήνες μετά τη «μεταγραφή», το θεώρησα φυσιολογικό να υπάρχει και αυτό το στοιχείο διάχυτο. Τα χρόνια όμως περνούσαν και η «γνώμη» παρέμενε. Ο Janick εξακολουθούσε να γράφει αριστουργήματα για τους μικροκαμωμένους Εγγλέζους, ο λαός όμως δεν ήταν εντελώς ευχαριστημένος. Ακούγονταν διάφορα. Μέχρι ότι το καλώδιο της κιθάρας του δεν οδηγούσε σε ενισχυτή. Ότι απλά ήταν πάνω στη σκηνή και δεν ακουγόταν. «Τι να ακουστεί; Αφού δεν παίζει». Άποψη που υποστηρίχτηκε πολύ. Μέχρι και δημοψήφισμα είδα. Περιοδικό του χώρου δημοσίευσε την ιστορία με τον ενισχυτή, εν είδη ερωτήματος. Και ζητούσε την άποψη το κόσμου. Ευτυχώς, με το που έκραξαν δυο τρεις οπαδοί, το εμετικό εκείνο άρθρο, το ίδιο το περιοδικό το απέσυρε. Φυσικά, πρόλαβα και το έσωσα στον υπολογιστή μου, έτσι για να θυμάμαι κακεντρέχειες, κακίες και βλακείες. Μαζί.

Ώστε ο Janick Gers ΔΕΝ παίζει. ΔΕΝ είναι καλός. Μάλιστα… Και δεν το πρόσεξαν οι White Spirit. Που στο “Cheetah”, single από τον πρώτο και μοναδικό δίσκο που κυκλοφόρησαν (το κομμάτι δεν βρίσκεται στο άλμπουμ δυστυχώς), όλοι έγραψαν τότε ότι ήταν πιο Blackmore και από Blackmore, εξαίροντας την εκτελεστική του ικανότητα, ιδίως στο σόλο. Έστω λοιπόν ότι δεν το πρόσεξαν οι All Star GogMaGog, μια και το project αυτό δεν πήγε πουθενά. Μήπως ΔΕΝ το πρόσεξε ο Ian Gillan; Δύο άλμπουμ έκαναν μαζί και τα έχω και τα έχω ακούσει και παίζει θαυμάσια πράγματα εκεί μέσα. Μήπως ΔΕΝ το πρόσεξε ο Fish, σε δουλειά του οποίου συμμετείχε ο Gers;

Μάθαμε λοιπόν πως ο Janick κατάφερε, με «τέχνη υποκριτική» ίσως (;) να ξεγελάσει υπέρτατους μουσικούς. Αντιλαμβάνομαι επίσης ότι πολύς κόσμος θα ήθελε να είναι οι Maiden πάντα πέντε, έτσι όπως τους λάτρεψε στις τεράστιες κυκλοφορίες του ’80. Σε πολλών το μυαλό υπάρχουν έτσι και η πραγματικότητα τους «απογοητεύει». Η ουσία όμως βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται στην αγαπημένη σας/μας μπάντα ένας καλλιτέχνης που όλα αυτά τα χρόνια είναι συνεπής, διδάσκει ήθος και έχει αποδείξει ότι είναι τεράστιος συνθέτης και μουσικός. Και αν δεν είναι σολίστας σαν τον Murray… Και λοιπόν; Κανείς δεν είναι σαν κι εκείνον. Ούτε καν ο Smith, που είναι εδώ και πολλά χρόνια ένας θεόρατος μουσικάνθρωπος. Είναι πιθανόν στα αυτιά μερικών να ακούγεται παράταιρος. Και είναι πιθανόν να συμβαίνει αυτό επειδή τα συγκεκριμένα αυτιά έτσι θέλουν να λειτουργούν.

Μετά τη μεγαλειώδη εμφάνιση των Maiden στη Μαλακάσα τον Ιούλιο του 2018, είχα ακούσει πάλι διάφορα για τον Janick. Προτίμησα να μην ασχοληθώ. Προτίμησα να εστιάσω στα σοβαρά. Ο καλλιτέχνης αυτός ιδρώνει και ματώνει για να περάσει καλά ο κόσμος και να συνεχίσει να έχει τόσο ψηλά το συγκρότημα στο οποίο ανήκει εδώ και τετρακόσιους περίπου μήνες. Όλα τα υπόλοιπα είναι μιζέριες. Και σε αυτή την περίπτωση, η καλύτερη «τάπα» είναι μία δήλωση του Gers, από το “Flight 666”. “If you like our music, God bless you… And if you don’t like it, you know what? God bless you, too”!

Κώστας Κούλης