Οι Metallica είναι και θα είναι πάντα η Heavy Metal μπάντα με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην ιστορία του ιδιώματος. Το τεράστιο τέρας, με τα εκατό κεφάλια και τα χιλιάδες άκρα, που έχει παίξει παντού στη Γη και μπορεί να κάνει Live ακόμα και στο Φεγγάρι! Συναυλία στη Ανταρκτική; Φυσικά! Τρεις συναυλίες μέσα σε μία μέρα; Ναι! Από κει και πέρα αναλαμβάνουν τα σχόλια ορατών τε και αοράτων, στην ουσία όμως οι Metallica μπορούν να είναι υπερήφανοι για πολλά πράγματα. Προσωπικά δεν μου λείπουν καθόλου, δεν με απασχολούν και δεν μου αρέσουν κιόλας, αλλά αυτό είναι εντελώς άσχετο και εντελώς δικό μου θέμα. Είναι τεράστιοι, είναι υπέρτατοι, είναι κορυφαίοι και διαθέτουν έναν μπροστάρη που θα λατρεύουμε για πάντα.

Κατά τα άλλα… Δεν θα το σκεφτώ δυο φορές αν μου ζητήσετε να τους λοιδορήσουμε. Ναι, ναι, μέσα με τα μπούνια. Για παράδειγμα, τι σκατά σκέφτονταν όταν έκαναν το “Lulu”; Και τέτοια χαζοχαρούμενα. Μπορούμε να το πάμε τραγούδι-τραγούδι, μπορούμε να αναφερθούμε σε διάφορες άκομψες στιγμές τους. Σε διάφορα κομμάτια που να μην συμπαθήσαμε και τόσο ή και καθόλου. Σε ένα τραγούδι μόνο θα εστιάσω και δεν θα πω τίποτα. Θα βάλω τα ακουστικά μου και θα πατήσω το κουμπάκι να πάει η ένταση στο συν άπειρο και θα καταραστώ εξακόσιες εξήντα έξι φορές που δεν έχω μαλλιά, για να κοπανηθώ όπως πρέπει.

“Creeping Death”. H χρονιά 1984, ο δίσκος “Ride The Lightning” και η τετράδα ολόκληρη υπογράφει τη σύνθεση. Οι δέκα πληγές του Φαραώ, η ταινία «Οι Δέκα Εντολές», ο θάνατος που σέρνεται και δη η τελευταία πληγή, όταν Άγγελος θανάτου αναλαμβάνει να σκοτώσει κάθε πρωτότοκο Αιγύπτιο παιδί… Ένα από τα καλύτερα riff ΟΛΩΝ των εποχών, η ίδια η μανία σε νότες και ένας τρόπος να τσαλακώσεις ανεπανόρθωτα τον σβέρκο σου σε κάτω από επτά λεπτά. Όταν ήμουν πιτσιρικάς και το άκουσα για πρώτη φορά… Νομίζω ότι με πονούσε ο αυχένας μου για μια βδομάδα. Βλέπετε, η πρώτη φορά ακολουθήθηκε από δεύτερη και στο καπάκι από τρίτη και πολύ γρήγορα φτάσαμε στο διψήφιο. Η πρώτη φορά κράτησε καμιά ώρα… Ο πόνος περισσότερο…

Από τότε πέρασαν τριάντα-φεύγα χρόνια. Η άποψη παρέμεινε. Το καλύτερο τραγούδι των Αμερικανών. Κι ας έχουν γράψει δεκάδες ύμνους. Κι ας έχουν ρεπερτόριο για δέκα ώρες LiVE και μηδενικές απώλειες λόγω βαρεμάρας. Με αυτό είχαν ξεκινήσει – φυσικά – τη συναυλία τους στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης και είχα μείνει κάγκελο, είχα την αίσθηση πως με είχε χαστουκίσει Κύκλωπας. Και εκείνο το “Die-Die”, με το κοινό να εξίσταται… Βλέπετε τι καλά γράφει ο Hammett; Μια και μιλάμε για τον lead κιθαρίστα των Γιάνκηδων, να πούμε μόνο πως στο τραγούδι εκείνο φιλοξενείται ένα από τα καλύτερα σόλο του, μπορεί και το καλύτερο στην καριέρα του, πριν πέσει στη λούμπα του Wah και μας σπάσει τα νεύρα μ’ αυτό για τις επόμενες δεκαετίες. Όχι τίποτα άλλο, αλλά επειδή συχνά ακούω ότι ο KRK είναι λίγος… Ρε, για ξεπεζέψτε λιγάκι! Και πάρτε αυτό το σόλο για μελέτη.

Το έχω ακούσει σχεδόν σε ό,τι έκδοση υπάρχει στο διαδίκτυο. Σε ό,τι διασκευή υπάρχει. Εκείνο το LiVE στο Seattle το 1989 είναι φωτιά, με τον Hetfield να κάνει την εκπληκτική παύση ανάμεσα στο αρχικό θέμα και τη riffάρα και να γελάει διαβολικά. Αυτά είναι! Εγώ όμως λέω να σας πάω μια βόλτα μέχρι το San Diego του 1992. Σε εκείνη τη συναυλία οι Metallica μας παρουσίασαν ένα “Creeping Death” τόσο κοντά στο στουντιακό και τόσο παθιασμένο, που ίσως να είναι και η καλύτερη εκτέλεση έβερ. Ο Lars σέβεται τη δουλειά του στο άλμπουμ και παίζει με τον ίδιο τρόπο και η μπάντα σκοτώνει!

Μην φοβάστε καθόλου. Δεν αλλάζει ομάδα ο Maidenάς. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση. Άλλωστε ποτέ μου δεν σύγκρινα αυτές τις δύο μπάντες. Οι Maiden είναι το Έβερεστ του Μέταλ. Οι άλλοι είναι απλά απίστευτα μοσχοπουλημένοι. Δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης. Και δεν πρέπει άλλωστε. Μουσική μας προσφέρουν αμφότεροι. Το καλό μας θέλουν αμφότεροι. Ναι; Σας αφήνω και πάω να ξανακούσω το “Creeping Death” και να σιχτιρίσω ξανά τον εαυτό μου, που δεν έχω πλέον το μαλλί για να διαλύσω τον σβέρκο. Σουρεάλ, ξεσουρεάλ, ΑΥΤΟ ήταν το σενάριο πάντα!

Παιδικός φίλος μου, τραγουδώντας και παραφράζοντας, απέδωσε κάποτε την πασίγνωστη γέφυρα ως εξής. “Die, die, my hand, three people cross the land, killing four horse men”. Μπορεί να προκαλεί το γέλιο η προσέγγιση, αλλά αν το σκεφτείς σαν ταινία… Ε; Υπέρ-παραγωγή!

Κώστας Κούλης