«Δεν με ρωτάει τώρα, τη βγάζει ή δεν τη βγάζει. Ρωτάει πόσα δέντρα κάψανε»…

Καθόμασταν ο ένας αντίκρυ από τον άλλο. Κοιτάζαμε τους τοίχους, τα εξώφυλλα των δίσκων. Έπαιζε το “Stranger In A Strange Land”. O άνδρας χωρίς όνομα, με εξωσκελετό cyborg. Δέκα χαρτιά πάνω στο τραπέζι. Κι αντί για τζόκερ… ο χάρος. Το ρολόι δείχνει – μόνιμα – ένδεκα και πενήντα οκτώ.

Του προτείνω να δημοσιεύσουμε ένα άρθρο που να ασχολείται με κάποιο από τα τραγούδια του. Προτείνω «Το Δέντρο». Με κοιτάει. Μετά κοιτά το πάτωμα. Δίπλα στο στερεοφωνικό μία φωτογραφία της κόρης του.

Κερνάει. Σκουντρίζει. Με κοιτάει σαν αδελφός. «Όχι, Κώστα. Όχι αυτό». Δεν θέλει με τίποτα. Ξορκίζει δαίμονες, αποφεύγει να εξωραΐζει. Το τραγούδι «Το Δέντρο» αναφέρεται σε ευαισθησίες δικές του, φωτογραφίζει όμως και τη Φύση. Και όταν εκείνη εκδικείται, αυτός εδώ δεν θέλει να σκέφτεται «Εγώ σας τα ‘λεγα». Το απορρίπτει εκ προοιμίου.

«Θα βάλουμε το ‘Καλοκαιριάτικα’, φίλε». Του αρέσει η εποχή. Δηλώνει κι ο ίδιος Καλοκαιρινός. Τα μπάνια, οι βόλτες, το καρπούζι με φέτα… Και από δίπλα η μουσική. Πάντα αυτή. Μόνο αυτή.

Η Φύση εκδικήθηκε. Η ανθρώπινη βλακεία, η ανθρώπινη ματαιοδοξία, ο δόλος και η εγκληματική αδιαφορία, μίλησαν. Το πήρα αυτό εδώ και το έκανα άρθρο. Και μαζί διαμαρτυρία. Πύρινο κλάμα για όλα αυτά που έγιναν, μερικές ώρες μόνο πριν. Ήλθε η φλόγα. Τα ξήλωσε όλα πάλι. Άφησε τον άνθρωπο με δάκρυα, χωρίς ελπίδα, με ουλές, χωρίς αύριο. «Το Δέντρο» δεν θα γιατρευτεί. Ούτε κι ο άνθρωπος. Ο δίσκος κοντεύει να τελειώσει. Ο Αλέξανδρος θα σταματήσει να αναπνέει στη Βαβυλώνα. Εκείνο το τραγούδι το είχε γράψει τότε, σχεδόν προφητικά θα έλεγε κανείς. Και απόδιωχνε πάντα τις κακές σκέψεις. Να παραμείνει μυθοπλασία. Να μην γίνει ποτέ πραγματικότητα.

Ακούστε το τούτο εδώ. Ακούστε «Το Δέντρο». Σκεφθείτε. Μην πείτε κάτι. Αφήστε το να φύγει. Καλύτερα. Γιατί ο πόνος θα αργήσει…

Κώστας Κούλης