– Γεια σας, είμαι ο Lars Ulrich και πάντα ήθελα να σας γνωρ…

– Τι πράγμα; Arse Ulrich;

– Όχι, όχι! Είμαι ο LARS…

– Καλά, ναι… Roger, έλα λίγο!

Κάπως έτσι αφηγούνται την ιστορία – αν είναι πραγματική φυσικά και όχι τσίου νίαου – με τον πανδιάσημο drummer των Metallica και τη συνάντησή του με τους Deep Purple. Επειδή οι Διόσκουροι Gillan και Glover δεν αφήνουν τίποτα να πέσει κάτω, δεν υπήρχε περίπτωση να περάσουν στο ασχολίαστο το «καλωσόρισμα» του Δανού superstar. Τυπικό βρετανικό φλέγμα και αστείρευτο χιούμορ, το οποίο μπορεί εύκολα να παρεξηγηθεί. Αυτά είναι ψιλά γράμματα βέβαια, ο Lars και οι Purple είναι φίλοι, με τον Ulrich μάλιστα να προλογίζει για τους μέγιστους Βαθύμωβους, όταν μπήκαν στο καραγκιοζιλίκι του Rock & Roll Hall Of Shame, αλλά και όταν παρέλαβαν το ύψιστο βραβείο Polar, το «αντίστοιχο» Nobel για τη μουσική. Και ο μικρός στο δέμας και υπέρ-δαιμόνιος L-arse, χαιρόταν δυο φορές για τα κατορθώματα των φίλων του.

Θα μου πείτε τώρα «Καλά, βρε καρντάση μου… Ωραία όλα αυτά, αλλά τι σχέση έχουν με τον τίτλο που έδωσες στο άρθρο σου»; Α, το shoegazing λέτε; Ε, μα! Κοιτάει ο άλλος τα παπούτσια του όταν παίζει και το βαφτίζουν «είδος μουσικής». Μήπως έχουμε ξεφύγει; Αλλά πάλι… πάντα είχαμε ξεφύγει. Αυτή η ιστορία υφίσταται εδώ και σαράντα χρόνια περίπου. Και οι άλλες βλακείες, τύπου grunge, djent και υπολοίπων βλακειών (δις), κρατούν εδώ και δεκαετίες. Πάντα θα υπάρχει κάποιος «δημοσιογράφος», που κάτι θα προσέξει, θα γράψει κάτι αδιάφορα ανάλογο – ή ανάλογα αδιάφορο αν θέλετε – και θα δημιουργήσει ιστορία από το πουθενά. Θέτε να κοιτάζουμε τα παπούτσια μας όταν παίζουμε μουσική; Ναι… Ε, να μην σας χαλάσω το χατίρι.

Το 1989 οι Queensryche κάνουν περιοδεία στην Ιαπωνία. Πέντε συναυλίες κι ένα τσούρμο συνεντεύξεις και εμφανίσεις στην τηλεόραση. Αν επισκεφθείτε το youtube, θα βρείτε μία εκτέλεση του “Speak”, το οποίο είναι, ελέω τηλεόρασης φυσικά, play back, παρά το γεγονός ότι η μπάντα είναι φουλ στημένη και θα μπορούσε για πλάκα να γκρεμίσει το στούντιο. Και εκεί ο Tate, ο οποίος βαριέται την ψυχή του εκείνη την ώρα, κάνει ένα καταπληκτικό shoegazing. Χαζεύει τα παπούτσια του, το πάτωμα, περιμένει υπομονετικά να περάσουν τα τρία-τόσα λεπτά και να τελειώσει η παρωδία. Όταν είσαι μουσικαράς, σε ενδιαφέρει μόνο να παίζεις Live. Το λέω για να το εμπεδώσουμε. Γιατί έχουμε χορτάσει μουτράκια, κουνηματάκια, υπονοούμενα και κονσέρβα με ουσία μηδέν. Ναι; Ο τύπος που το δημοσίευσε πάντως, όντας γατόνι και επειδή γούσταρε, αφαίρεσε το ηχητικό του κλιπ και πρόσθεσε το πραγματικό ηχητικό, από ένα από τα LiVE της μπαντάρας στην Ιαπωνία. Η οποία, σύμφωνα με την αγαπημένη μας Popstar Sandra, είναι μακριά! Μάστα… έβγαλα υλικό για ακόμα δύο επεισόδια. Παμάλ…

Κώστας Κούλης

Πιο άκυρος πρόλογος, πεθαίνεις…