AC/DC! Τέσσερα γράμματα και μία ιστορία που τα συνοδεύει εδώ και πενήντα χρόνια. Ο τρόπος να κρατιέσαι για πάντα νέος ήτοι Young (ενδιαφέρουσα επιλογή λέξεως – βγαίνει και σε επώνυμο μαθαίνω) μέσω της μουσικής. Το ατελείωτο και ανελέητο boogie και η σχολική στολή, το καθαρόαιμο Ροκ και τα κερατάκια, το κόκκινο ή μαύρο ταυράκι Gibson και οι τραγιάσκες, το «τσουπ-παπ-τσουπ-παπ» στα τύμπανα, οι λεωφόροι, τα κανόνια, κάτι Ρόουζι με όλα τους τα καλά, οι μοχλοί, οι μύγες, τα ξυράφια, τα τρένα, ο ηλεκτρισμός…

Ακούω μουσική, κουνάω ρυθμικά το κεφάλι μου, χτυπάω το πόδι μου στο πάτωμα – καμιά φορά και τα δύο – και παράλληλα… χαζεύω! Χαζεύω φωτογραφίες, διαβάζω κάτι αγαπημένο, μπαίνω στο διαδίκτυο να μάθω κάτι ή να θυμηθώ κάτι άλλο. Και οι πέντε που ακούγονται σαν ένας αλλά και σαν ένα εκατομμύριο, παίζουν και τραγουδούν και μου προσφέρουν μουσική. Ψυχαγωγία. Την ψυχή μου σε νότες.

Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια; Οι AC/DC γιόρταζαν το 2020 την έλευση του δέκατου έβδομου στούντιο δίσκου τους και την επιστροφή εκείνων που τους έλειψαν για λίγο καιρό. Η μπάντα με τα διακόσια εκατομμύρια πωλήσεις σε όλο τον κόσμο, το συγκρότημα με τα ρεκόρ σε όλες τις λίστες και τα top ten, top 100, 200, πέντε δις. Το σχήμα με το χαρακτηριστικό μουσικό αποτύπωμα. Η απόλυτη διασκεδαζομηχανή. Οι άνθρωποι που γίνονται κτήνη στη σκηνή και το κάνουν ακόμα και τώρα, που έχουν γεράσει (στα χαρτιά). Γιατί η Φύση υπαγορεύει αλλιώς. Γιατί το μυαλό έχει ξανανιώσει και διατηρείται σε μόνιμη εφηβεία. Γιατί η σκανδαλιά δεν έχει ηλικία.

Το “Power Up” θα κάνει τη φασαρία του, θα φιλοξενήσει διάφορες γνώμες, θα γίνει αντικείμενο σχολίων, μονολόγων, διαλόγων και θα πάρει τη θέση του στην ιστορία. Θα κοιτάξει το “Back In Black”, θα του χαμογελάσει και θα του φωνάξει «Είμαστε αδελφάκια»! Και θα έχει δίκιο, έτσι δεν είναι;

Το είχαμε ακούσαμε τότε, γράψαμε γι’ αυτό, το ξανακούσαμε, ανταλλάξαμε απόψεις… Μας αρέσει, δεν σας αρέσει, δεν μας αρέσει, λέξεις, μπλα, σκέψεις, ξανά μπλα. Ό,τι κι αν πούμε είναι πολύ λίγο. Η ουσία είναι αλλού. Βρίσκεται στις ψυχές και τα μυαλά κάποιων ανθρώπων που δεν αντέχουν αν δεν δημιουργήσουν μουσική και αν δεν την επικοινωνήσουν. Να μας κάνουν να  θυμόμαστε με αγάπη τις συναυλίες τους, να μας κάνουν να χαζέψουμε τα βίντεο, να ακούσουμε ξανά το δίσκο, να διαβάσουμε και πάλι τις δηλώσεις των μελών. Και οι δηλώσεις είχαν να κάνουν με ένα δίσκο που είναι αφιερωμένος κάπου.

Ο Jeff Waters είχε πει κάποτε πως ο ολοκληρωμένος κιθαρίστας πρέπει να συγκεντρώνει τρία χαρακτηριστικά. Να παίζει ρυθμικά, να σολάρει, να συνθέτει. Για τον Malcolm Young κάτι τέτοιο δεν ισχύει, μια και ο εν λόγω έκανε τόσο τέλεια τα δύο από τα τρία, που κανένα, μα κανέναν όμως, δεν ενδιέφερε αν σόλαρε ποτέ ή αν μπορούσε να σολάρει ή κι εγώ δεν ξέρω τι. Και αυτός ο δίσκος, φίλοι και φίλες, είναι αφιερωμένος σε εκείνο τον άνθρωπο, που δυστυχώς, εδώ και πέντε χρόνια, δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας. Ο δημιουργός, ο εκπληκτικός συνθέτης, ο εξαιρετικός ρυθμικός κιθαρίστας, θα ζει για πάντα στις καρδιές μας και θα είμαστε ευτυχείς που τον κρατάμε πάντα ζωντανό.

«Όταν φοράω τη σχολική στολή, γίνομαι ο ‘άλλος’» λέει το αειθαλές πειραχτήρι. Και γελάει. Το ίδιο και μεις. Όταν βλέπουμε το διαβολάκο να παίζει, παρέα με τα αδέλφια του και – τώρα πια – το ανίψι του, γελάμε, συγκινούμαστε και ανατριχιάζουμε. Σαν να μας χτυπάει ρεύμα. Τριφασικό. Σαν μας χτυπάει στη ραχοκοκαλιά. Δεκατρείς φορές. Σαν τα χτυπήματα μιας καμπάνας…

Κώστας Κούλης