Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο και το riff του “The Fun Palace” από την κεντρική του πλατεία, περίπου τριάντα τέσσερα (εντάξει, τριάντα τρία και μισό) χρόνια πριν. Ο Jeff Waters υπογράφει ένα από τα κορυφαία Μέταλ τραγούδια όλων των εποχών και όσοι ανακαλύψαμε τους Annihilator από τη γέννησή τους, όσοι έχουμε ακούσει τα demo και τις πρώιμες δουλειές, υποκλινόμαστε στη μεγαλοφυία του Καναδού μουσικού. Αγόρασα τον δίσκο μερικές μέρες μετά την κυκλοφορία του, τον χάζευα σε όλη τη διαδρομή από τη Σωκράτους μέχρι τα Σελήνια Σαλαμίνας και όταν η βελόνα έπεσε… δεν ξανασηκώθηκε! Πρώτο κομμάτι αυτό! Μία ιστορία τρόμου, μία αφήγηση για ένα κολαστήριο και το «επόμενο» μετά το αστραπόβροντο του “Alice In Hell”.

Με το που έσκασε στα ηχεία… Δεν μπορώ απλά να το περιγράψω… Ήταν σαν να σε διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα – υποθέτω τουλάχιστον. Τα σκασίματα, τα κιθαριστικά, το rhythm section, η φωνή μετά. O Coburn Pharr κάνει πράματα και θάματα και η χροιά του είναι απίστευτη. Ίσως το μοναδικό πράγμα που είναι πιο απίστευτο από αυτό το ηχόχρωμα να είναι το πάθος με το οποίο τραγουδά. Έχω γράψει για όλο το “Never, Neverland”, είναι από τα άλμπουμ που αγαπώ πολύ, αυτό όμως το συγκεκριμένο τραγούδι… Δεν υπάρχει περίπτωση να το αντικαταστήσει κάποιο άλλο τραγούδι του Waters στην καρδιά μου. Ούτε καν το “W.T.Y.D.”, ούτε καν το “King Of The Kill”.

Όσο για το σόλο του “The Fun Palace”… Εκεί να δείτε τι γίνεται… Θεματικό στην αρχή του, αλυσοπρίονο στη συνέχεια, με τον mastermind της μπάντας να δείχνει πόσο μεγάλος και πόσο γάτος κιθαρίστας είναι. Συνδυάζει μοναδικά την καψούρα του σόλο με την ταχύτητα και την έμπνευση. Παρόλα αυτά, θα ήθελα να σημειώσω πως παίζει όλο εκείνο το riffομάνι του κομματιού να είναι πιο δύσκολο από το σόλο! Έχω μιλήσει με πολλούς κιθαρίστες και όλοι τους έχουν παραδεχθεί πως είναι πραγματικό αγγούρι να παιχτεί αυτό το πράγμα, πόσο μάλλον να παιχτεί και να αποδοθούν τα φωνητικά παράλληλα. Και ο Waters το κάνει αυτό, κάνοντας δεύτερα φωνητικά και αστειευόμενος με τον κόσμο, λες και πάει να αγοράσει φρούτα από τη λαϊκή! Τον έχω δει σε επιδείξεις και clinic και είναι απόλυτα εκνευριστικό το πόσο άνετα το έχει όλο τούτο.

Ίσως να είναι και από τις λίγες περιπτώσεις που μετανιώνω που δεν έχω μαλλιά πλέον. Στα νιάτα μου έλιωνα από το headbanging, όσο έπαιζε όλο αυτό και κάποιες φορές θυμάμαι ότι από την πώρωση και από το χτύπημα, έβρισκα στο έπιπλο του στερεοφωνικού, στο τραπέζι παραδίπλα, στον τοίχο καμιά φορά… Ναι, με το κεφάλι! Εννοείται! Κάτι θα μου ‘μεινε από όλες εκείνες τις στούκες, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα.

Κάποια στιγμή, σε μία από συνεντεύξεις που μου έχει παραχωρήσει ο Waters, του είπα για τη λατρεία μου για το “The Fun Palace” και τα διάφορα «ατυχήματα» κατά τη διάρκεια της ακρόασης. Γέλασε, μου είπε κάποια πράγματα και στη συνέχεια… «Δικέ μου, πεινάω… Τι λες να έχει για φαγητό»; Μμμ… Kraf Dinner;

Κώστας Κούλης