Σουέλ! @ Θέατρο 104

Είναι ένα πανέμορφο μοτίβο τέχνης και όπου το έχω δει, το έχω αγαπήσει. Διευρυμένος μονόλογος, μία ζευγαριά λέξεων που μου ήλθε στο επιτόπου, της οποίας δεν διεκδικώ την πατρότητα και την οποία προτείνω, μέχρι να μου πουν ότι δεν μπορώ πλέον, έτσι ώστε να συνεχίσω να προτείνω. Ένα τέτοιο ομορφάκι παρακολούθησα, μέσω αυτής της παράστασης.

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Μία καθηγήτρια αγγλικών ζει κάπου στην πόλη, λίγο κοντά μας, ίσως πιο μακριά μας, μπορεί και τρεις συγκοινωνίες πέρα από μας. Η πανδημία της τσακίζει τη ζωή στα δυο. Πλύσιμο των χεριών, μάσκες, σόσιαλ ντίστανσινγκ. Έτσι, με γερούνδιο, για να λέμε ότι εντρυφούμε στις γλώσσες των βαρβάρων. Μία οικογένεια μετακομίζει στο από κάτω διαμέρισμα. Τα παιδιά ετοιμάζονται για το σχολείο από τις επτά. Έλα όμως που η πρωταγωνίστριά μας είναι ΜΗ πρωινός τύπος. Να πάει να παραπονεθεί; Να πάει. Θα την καταλάβουν; Θα της δώσουν τη δέουσα σημασία; Στο σχολείο φρόντισε να πάρει την απογευματινή βάρδια, για να γλυτώσει το πρωινό ξύπνημα. Εδώ; Στην πολυκατοικία; Τώρα τι;

Ένας ευαίσθητος άνθρωπος, με λίγο-πολύ τα χάλια που έχουμε κι εμείς. Λίγη περισσότερη ανασφάλεια, λόγω του ιού. Ένας άνθρωπος με καλή ψυχή, που το συνειδητοποιεί στην πορεία. Αγαπά τον συνάνθρωπό της. Θέλει το καλό του. Πίσω από τον χαρακτήρα, η κυρία Ελπίδα Τοπάλογλου. Γλυκύτατη, με πανέμορφη αφέλεια, με άνεση και κατανοητά λόγια. Ο καναπές εξαφανίστηκε και έγινε καρέκλα παραλίας. Η αφήγηση μας πήρε από την πόλη και μας πήγε στο νησί. Δυόμισι ώρες από την Αθήνα. Έλα όμως που εμείς δεν θέλουμε να μπούμε στο καράβι…

Την παρατηρώ να μιλά, να γελάει, να διερωτάται. Τι ήταν αυτό που της έτυχε τώρα; Και μέσα στον χαμό του χαμού, που άλλαξε τις ζωές μας τα τελευταία δύο και βάλε χρόνια. Τι ήταν αυτό που της έλαχε και πώς να το διαχειριστεί; Έλα μου όμως που είναι απόγονος πειρατών η εν λόγω και δεν μασεί από κακοτοπιές. Η Μπαρμπαρούσου θα τα κάνει και θα τα φτιάξει όλα όπως πρέπει. Το κείμενο του κυρίου Θοδωρή Τσαπακίδη, ένα πραγματικά σύγχρονο, όμορφο και συγκινητικό κείμενο, μετέφερε με μαεστρία στη σκηνή ο ίδιος ο δημιουργός και εκεί πλέον η Τοπάλογλου φρόντισε να απογειωθεί. Παρατήρησα το κοινό στο μπιζάρισμα. Άκουσα τα «Καλό, ε;» φεύγοντας από το θέατρο. Και δεν το άκουσα μόνο από ένα στόμα.

Δίπλα της, σε σημεία της ροής, δύο ακόμα κυρίες. Οι Μαρία Μπαταγιάννη και Κατερίνα Προκόπη, οι οποίες φρόντισαν να δέσει το γλυκό και να σερβιριστεί έτσι όπως το είχαμε ονειρευτεί. Φωνές, κινήσεις, στιχομυθίες, χαμόγελα. Η μαμά κάτι πρέπει να πει στο λουλούδι της. Το κρατά για το ταξίδι στην Αθήνα ή πριν από αυτό;

Το κρατά για όποτε θέλει. Η συγκίνηση είναι διάχυτη καθόλη τη διάρκεια της παράστασης. Είναι στην ουσία μία μεταμόρφωση. Η καθηγητριούλα μετατρέπεται από ένα άτομο μόνο του, σε γονέα. Μεταμορφώνεται σε έναν άνθρωπο που αγωνιά και πονά για έναν άλλο άνθρωπο. Η ηθοποιός μας το δίνει τόσο απλά, τόσο απτά, τόσο γλυκά, τόσο απέριττα. Γίνεται μέρος της ιστορίας, γίνεται κομμάτι της, αφηγητής και κοινωνός. Το πλασματάκι έγινε κοτζάμ κοπελάρα, φοιτήτρια πια. Και η υπερήφανη μαμά… έγινε ο δρόμος, το μέσο και ο προορισμός. Και της αρέσει. Πολύ!

Κώστας Κούλης

Κείμενο/ Σκηνοθεσία: Θοδωρής Τσαπακίδης
Σκηνικά/Κοστούμια: Βασίλης Μπαρμπαρίγος
Φωτισμοί/Video: Τάσος Παλαιορούτας
Μουσική: Γεωργία Συριοπούλου
Επιμέλεια κίνησης: Δημήτρης Ράπτης
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου – Γεωργία Συριοπούλου
Παραγωγή: BLANDA ΑΜΚΕ
Ερμηνεύουν: Ελπίδα Τοπάλογλου, Μαρία Μπαταγιάννη, Κατερίνα Προκόπη