Η ομάδα Sussurus Theatre Group παρουσιάζει το έργο «Μιστέρο Μπούφο» του Ντάριο Φο, σε σκηνοθεσία Γιώτας Σερεμέτη στο Θέατρο Άβατον. Με τη βοήθεια της Γιώτας Δημητριάδη – την οποία και ευχαριστούμε θερμά για την οργάνωση και το στήσιμο αυτής της συνέντευξης – συνομιλήσαμε με τον Σταύρο Μόσχη για την παράσταση, το θέατρο και την προσωπική του διαδρομή.

Πώς ήρθες σε επαφή με την παράσταση και τι σε τράβηξε ώστε να πάρεις μέρος σε αυτή;
Πριν έρθει το καλοκαίρι που μας πέρασε σκεφτόμουν τι να προτείνω στα παιδιά να δουλέψουμε για αυτόν τον χειμώνα. Έτσι, ξαναδιάβασα το «Μιστέρο Μπούφο» του Ντάριο Φο και το πρότεινα. Άρεσε στην ομάδα και προχωρήσαμε! Στο έργο με συγκινεί η σύνδεση της πίστης με την πολιτική και η κριτική απέναντι σε αυτά τα δύο, με όλη την καυστικότητα της γραφής του Φο.
Πόσο καιρό έχουν πάρει οι πρόβες;
Ξεκινήσαμε την «ιστορική» για εμάς 11η Αυγούστου, όπου, λίγο πριν την πρεμιέρα, λέγαμε μεταξύ μας «Πότε ήταν 11 Αυγούστου»;
Πώς χειρίστηκες τον ρόλο και πώς εστίασε σε σένα ο σκηνοθέτης;
Στην παράσταση έχουμε επιλέξει να αφηγηθούμε έξι ιστορίες και έχουμε και οι τέσσερεις διαφορετικούς ρόλους από ιστορία σε ιστορία. Έτσι, έχουμε δουλέψει τον κάθε ρόλο και την κάθε στιγμή ξεχωριστά, ακολουθώντας αυτό που μας συγκίνησε όταν ξεκινήσαμε και τις διαβάσαμε για πρώτη φορά.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να μπεις σε ένα ρόλο; Ποια είναι η δική σου διαδικασία;
Μου αρέσει που ακολουθούμε οι ηθοποιοί αυτό που προτείνει ο σκηνοθέτης κάθε φορά. Έτσι και σ’ αυτή την παράσταση, εμπιστευτήκαμε τον δρόμο που μας πρότεινε η Γιώτα, όπου σκοπός μας είναι να αφηγηθούμε την ιστορία όσο πιο καλά της αξίζει να ειπωθεί. Κι επίσης, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα υπόθεση όταν τα πρόσωπα ζωντανεύουν επί σκηνής, όταν αυτά αρχικά είναι κάποια λόγια σε ένα χαρτί! Αρχικά, μελετώντας, προσπαθώ να κατανοήσω τι λέει το κάθε πρόσωπο και τι προσπαθεί να πετύχει. Έπειτα αυτό ολοκληρώνεται με το σώμα ολόκληρο και φτάνει κάποτε να είναι ένα πρόσωπο σαν αυτά που φοβόμαστε ή σαν αυτά που μας συγκινούν ή σαν αυτά που γελάμε όταν τα βλέπουμε…
Πώς πήρες την απόφαση να γίνεις ηθοποιός;
Δεν έχω και πολλή ενδιαφέρουσα ιστορία. Από μικρός αυτό έλεγα και δεν καταλάβαινα, ούτε τι είναι, ούτε πως γίνεται, ούτε κι αν θα τα καταφέρω κι όλα αυτά που σκέφτονται οι μεγάλοι.

Πόσο δύσκολο είναι για έναν νέο άνθρωπο να έχει την ευκαιρία να δείξει τι αξίζει στο σανίδι;
Δεν ξέρω. Μάλλον πιστεύω πως η ευκαιρία και η αξία έχουν να κάνουν με το πόση προσπάθεια καταβάλλουμε και πόσο κόπο ή μεράκι βάζουμε στα πράγματα. Και στο θέατρο και στη ζωή ή τις σχέσεις. Κι όλα αυτά, αν πρέπει να πω, πόσο εύκολα ή δύσκολα είναι, μάλλον δύσκολα τα βλέπω. Και γι’ αυτό είναι ωραία στο τέλος.
Τηλεόραση, θέατρο, κινηματογράφος. Ποιο από τα τρία θα έλεγες ότι αγαπάς περισσότερο;
Νιώθω μια αγάπη για τη δουλειά μας, την υποκριτική, που θα ήθελα να τη γνωρίσω όσο πιο πολύ γίνεται. Μέχρι στιγμής έχω κάνει μόνο θέατρο, αλλά δεν απορρίπτω τίποτα και θα προσπαθώ για το παρακάτω, γιατί σίγουρα έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
Δράμα ή κωμωδία επιλέγεις και γιατί;
Αυτά είναι τα δύσκολα! Μου αρέσει πολύ το αστείο και να κάνω τους ανθρώπους να γελάνε. Μερικές φορές παραπάνω κι απ’ το παραπάνω! Από την άλλη, υπάρχει κάτι που με γοητεύει σ’ αυτό που λέμε συγκίνηση, η οποία μπορεί και μας ενώνει. Και ζω και έτσι, να πω την αλήθεια, μπορώ να συγκινηθώ τόσο εύκολα, όσο μπορώ και να ξεκαρδιστώ. Μπορεί και με το ίδιο συμβάν καμιά φορά! Άρα, μάλλον, επιλέγω και τα δύο, αν υποθέσουμε πως είναι δύο.
Γιατί πιστεύεις ότι τα τελευταία χρόνια γίνονται τόσες πολλές παραστάσεις;
Δεν πρέπει να έχω δυο χρόνια που βγήκα από τη σχολή μου και κατέβηκα στην Αθήνα. Πράγματα με το που ξεκίνησα κι εγώ να συναντιέμαι με ανθρώπους και φίλους και να φτιάχνουμε παραστάσεις, αντιλήφθηκα πως η παραγωγή είναι τεράστια. Και από γνωστά θέατρα και από μικρές και νέες ομάδες, όπως η δική μας. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι οι άνθρωποι σαν εμάς, που τώρα ξεκινήσαμε, είμαστε αποφασισμένοι και θέλουμε πολύ να δουλέψουμε σε αυτόν τον χώρο και να κάνουμε αυτή τη δουλειά. Και με αυτό το «θράσος», μαζευόμαστε, διαβάζουμε, συμφωνούμε και ξεκινάμε δουλειά!
Τι σε θυμώνει στο θέατρο και τι αγαπάς;
Θυμώνω με την αδικία που μπορεί να συναντάμε οι νέοι ηθοποιοί καμιά φορά, και αγαπώ την κοινή ανάσα ηθοποιών και θεατών, όταν αυτή συμβαίνει.
Τι θα έλεγες σε εκείνους που ψήφισαν το προεδρικό διάταγμα 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022);
Η δουλειά στο θέατρο και την τέχνη, είναι εργασία. Με κοπιαστικές σπουδές, με κανόνες, με τεχνική, με ανθρώπους που εργάζονται και αμείβονται ή δεν αμείβονται και πρέπει να διεκδικούν την αμοιβή τους, πάνω και πίσω απ’ τη σκηνή και οφείλουμε να την αντιμετωπίζουμε ως τέτοια. Γιατί δεν είμαστε απλώς κάποιοι που περνούν καλά και διασκεδάζουν όταν κάνουν πρόβα, ούτε είναι το χόμπι μας δουλειά, ούτε λατρεύουμε τα φώτα και τελειώνει εκεί η ιστορία μας, ούτε είναι εύκολο. Εργαζόμαστε. Και καμιά φορά με φοβερό κόπο. Η υποβάθμιση όλων αυτών, με αφετηρία την υποβάθμιση των σπουδών, είναι ένα από τα πολλά που έχουν συμβεί και μας αφήνουν άφωνους. Όμως δε θα ξεχνάμε και δε θα ξεχάσουμε τον αγώνα που ακολούθησε μετά…
Μαίρη Ζαρακοβίτη
0 Comments