Το είδα και το ξαναβλέπω. Και μετά το ξανά-ξαναβλέπω. Και μετά το ξανά-ξανά… Καταλαβαίνετε, έτσι; Ομολογώ ότι δεν περίμενα ότι οι Monty Python θα επισκέπτονταν ένα θριλεράτο μοτίβο, αλλά η κυρία Αννέτα Παπαθανασίου, η οποία έχει αναλάβει και τη μετάφραση, πέρα από τη σκηνοθεσία, με έβαλε στη θέση και για την ακρίβεια, με κάρφωσε εκεί, αφού χειροκροτούσα σαν παλαβός στο μπιζάρισμα και – από μέσα μου – παρακαλούσα να πουν οι ηθοποιοί «Τι λέτε; Να το ξαναπαίξουμε μία»; Φευ… Ο ευσεβής πόθος θα μεταμφιεστεί σε μεταγενέστερη επίσκεψη.

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Ο Ρίτσαρντ Χάνευ είναι ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας. Τριάντα επτά χρονών, με παρελθόν στην Αφρική, όσον αφορά τα της δουλειάς και της περιπέτειας, που έχει επιστρέψει στο Λονδίνο και πλήττει. Θανάσιμα. Έχει χαράξει το 1935 και υπάρχουν διάχυτες φοβίες και ραδιοαρβύλες – μία λέξη – ότι πάμε για πόλεμο. Οι Ευρωπαίοι καγχάζουν, αλλά το αυγό το φιδιού επωάζεται και ο βηματισμός της χήνας δοκιμάζεται από διάφορων ειδών μελανοχίτωνες. Η κυρία που μόλις γνώρισε σε μία έξοδό τους στο θέατρο και η οποία θέλει να έλθει σπίτι του, δεν θα έχει το καλύτερο των τελών (δεν μιλάμε για κυκλοφορία) και ο ίδιος θα βρεθεί να τρέχει, για να σωθεί, να βρεθεί στη Σκωτία και να κονταροχτυπηθεί για την αθωότητά του.

Μέχρι εδώ καλά. Έλα όμως που οι δαιμόνιοι συντελεστές πήραν την πασίγνωστη Χιτσοκική ταινία, πάτησαν στην θαυμάσια θεατρική διασκευή του Πάτρικ Μπάρλοου και την έκαναν ένα θεατρικό θέαμα για να ευφρανθούμε και να γελάσουμε. Να ευφρανθούμε και να γελάσουμε ΠΟΛΥ όμως. Τα πανέξυπνα γκαγκς και οι εμπνευσμένοι τρόποι απόδοσης τοποθεσιών και χώρων μας ξετρέλαναν! Φλερτάρει με τη μαύρη κωμωδία, τη σάτιρα, φλερτάρει με τον νωτιαίο μας και τον εγκεφαλονωτιαίο μας και δεν ξέρω άλλες λέξεις να τελειώνουν σε ιαίο, ωέο… Από τα πρώτα λεπτά παρατηρώ ότι το μοτίβο είναι τέτοιο που θα μας καταλάβει και θα μας κρατήσει την καλύτερη συντροφιά. Και όχι μόνο ευχαριστηθήκαμε τη συντροφιά… την αποζητούμε ακόμα.

Ο κύριος Σαράντος Γεωγλερής είναι άψογος σαν Ρίτσαρντ Χάνευ – λογοπαίγνιο με το honey ίσως – και δείχνει ότι περνά καταπληκτικά στη σκηνή. Βγάζει γέλιο, βγάζει αγωνία, το κανιβαλίζει όταν το επιβάλει το κείμενο και γίνεται τρομερό αξεσουάρ της μηχανής που βρίσκεται πάνω στη σκηνή. Μιλάμε για τέσσερις ηθοποιούς, οι οποίοι υποδύονται εκατό ρόλους! Είπατε κάτι; Μήπως το σκεφτήκατε;

Η κυρία Στυλιανή Κλείδωνα είναι η μοιραία γυναίκα, η αφελής πλην έντιμη αγρότισσα, η ξινή συνεπιβάτιδα, η λατρεμένη σύντροφος, όλα σε ένα! Όμορφη, δυναμική, με άψογη εκφορά λόγου και τρελή έφεση να είναι και εκείνη τρελοκομείο, όποτε χρειαστεί. Η ατακάρα της «Στάθη, κανόνισε!» θα μου μείνει μάλλον για όλη τη σεζόν ως ό,τι καλύτερο άκουσα σε κωμωδία. Είναι εντελώς σουρεάλ, είναι εντελώς πύθωνας και μάλιστα να, με το συμπάθιο.

Και πάμε σε ένα απίστευτο δίδυμο, το οποίο μας χάρισε άφθονα το γέλιο. Το κύριο βάρος εναλλαγής ρόλων πέφτει στους δύο κυρίους, τον Χριστόφορο Μπαρμπαγιάννη και τον Στάθη Λαγκάδα. Ο πρώτος θα λάμψει, ιδίως σε γυναικείους ρόλους, θα δώσει το δικό του ρεσιτάλ και δεν θα σταματήσει ούτε στο μπιζάρισμα! Φοβερός, κινητικότατος, φρενήρης κατά διαστήματα και πανέξυπνα ντελικάτος. Ο δεύτερος θα γίνει από βοσκός μέχρι αστυνομικός και μυστικός πράκτωρ, θα μας συμπαρασύρει στο γέλιο και θα μας μουρλάνει με τα διάφορα «εφέ», καθόλη την εξέλιξη της παράστασης. Θυμηθείτε μου δύο σκηνές. Αυτή του καταρράχτη, εκείνη του ρυακιού και την άλλη, της βροχής. Πώς είπατε; Είναι τρεις οι σκηνές που ανέφερα; Δικό μου το άρθρο, φωτιά τοΥ βάνω και τοΥ καίω άμα θέλω. Μην σας πω ότι και λίγες είπα…

Κωμωδιάρα θεοπάλαβη και πανέμορφη, ανάμεσα στις τρεις καλύτερες της σεζόν και μάλιστα για πλάκα και με πολλή άνεση. Και το γέλιο βγαίνει αυθόρμητα και βασισμένο στο ΚΑΛΟ χιούμορ. Δεν υπάρχουν χοντράδες, δεν υπάρχουν βωμολοχίες, δεν υπάρχουν «εκβιασμοί» για εύκολο γέλιο. Μόνο τέσσερις ηθοποιοί, που λειτουργούν σαν ομάδα που σαρώνει τα τρόπαια και μία πλειάδα συντελεστών που ΞΕΡΕΙ να κάνει θέατρο και να φροντίζει να περνάει καλά το κοινό. Άριστα – δέκα! Και Στάθη… Κανόνισε!

Κώστας Κούλης

Συγγραφέας: Τζον Μπάκαν
Θεατρική Διασκευή: Πάτρικ Μπάρλοου
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Αννέτα Παπαθανασίου
Ηθοποιοί: Σαράντος Γεωγλερής, Χριστόφορος Μπαρμπαγιάννης, Στυλιανή Κλείδωνα, Στάθης Λαγκάδας
Σκηνικά – Κοστούμια: Ομάδα Ορίζοντας – Δέσποινα Βολίδη
Χορογραφία – Κίνηση: Βρισηίδα Σολωμού
Μουσική επιμέλεια: Μαρία Χριστίνα Κριθαρά, Εύη Γιαννακοπούλου
Φωτισμοί: Θανάσης Ρουμελιώτης
Φωτογραφίες: Γιάννης Γιαννακόπουλος
Κατασκευές: Χρήστος Ξενιτόπουλος – Ολυμπία Μπασκλαβάνη
Παραγωγή: Θεατρική Εταιρία Ορίζοντας
Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου | Art Ensemble

Πληροφορίες
Θέατρο ELIART: Κωνσταντινουπόλεως 127, Βοτανικός, τηλ.: 210 3477677
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15
Πρεμιέρα: Τρίτη 13 Δεκεμβρίου
Διάρκεια 90’
Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ, 12 ευρώ για φοιτητές, ανέργους, άνω των 65
Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/ta-39-skalopatia/
και στο Ταμείο του θεάτρου