Αν σας αρέσουν τα ψυχολογικά θρίλερ, τότε σίγουρα έχει πέσει στα χέρια σας κάποιο βιβλίο της Πατρίσια Χάισμιθ. Έχει ένα μοναδικό τρόπο να σου κρατά το ενδιαφέρον.
Ο ταλαντούχος Κύριος Ρίπλει παρουσιάζεται στο θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια. Ο Τόμ Ρίπλει (Μιχάλης Συριόπουλος) λαχταρά τη μεγάλη ζωή, την αναγνώριση, τον πλούτο. Είναι όμως ένας απλός φουκαράς στη Νέα Υόρκη, που με δυσκολία τα βγάζει πέρα. Όταν ο εκατομμυριούχος Χέρμπερτ Γκρίνλιφ του προτείνει να φύγει για την Ιταλία, με σκοπό να πείσει τον γιο του Ντίκι (Μιχαήλ Ταμπακάκης) να επιστρέψει στην Αμερική με όλα τα έξοδα πληρωμένα, αρπάζει κυριολεκτικά την ευκαιρία από τα μαλλιά. Προσποιείται ότι γνωρίζεται με τον Ντίκι από το Πρίνστον και διεισδύει εύκολα στη ζωή του. Ο τρόπος ζωής του νεαρού τον σαγηνεύει. Γίνεται εμμονικός με τον Ντίκι, τον ακολουθεί παντού, τον μιμείται, τον θαυμάζει και τον μισεί ταυτόχρονα. Η συγγραφέας Μάρτζι Σέργουντ (Ήβη Νικολαΐδου), αλλά και ο σκηνοθέτης Φρέντι Μάιλς (Ιωάννης Αθανασόπουλος), φίλοι του Ντίκι, προειδοποιούν τον φίλο τους για την εμμονή του Τομ, εκείνος όμως δεν δίνει σημασία, μέχρι την στιγμή που πιάνει ο ίδιος τον Τομ να τον μιμείται σε μια «εξόρμησή» τους. Αντιλαμβάνεται μεμιάς όλα εκείνα για τα οποία τον προειδοποιούσαν οι φίλοι του και με έντονο τρόπο ζητά από τον Τομ να φύγει και να επιστρέψει στην Αμερική. Ο Ρίπλει βλέποντας να χάνεται η ευκαιρία να ζήσει τη μεγάλη ζωή, επιτίθεται στον Ντίκι και τον σκοτώνει. Χάρη στο ταλέντο του στην πλαστογραφία και την υποκριτική, εξαπατά τις αρχές αλλά και τους δυο επιστήθιους φίλους του Ντίκι και ξεκινά να ζει, προσποιούμενος τον Ντίκι. Η ευτυχία του όμως δεν κρατά για πολύ…

Η παράσταση είναι καθηλωτική. Ο Πέτρος Ζούλιας έχει δώσει μεγάλη σημασία στο στήσιμο των χαρακτήρων. Σαν ένα κουβάρι που ξετυλίγεται σιγά σιγά, ξεδιπλώνει τις ψυχοσυνθέσεις των ηρώων γήινα, στρωτά και δημιουργεί εντάσεις και σασπένς που σου κόβουν την ανάσα.
Βρήκα τρομερά έξυπνη την ιδέα του φαντάσματος, αλλά και τον κλειστοφοβικό τρόπο που «κέντησε» την παράσταση. Τα σκηνικά της Άννας Ζούλια χρησιμοποίησαν τον χώρο σαν ένα μεγάλο καμβά, «ζωγραφίζοντας» όλες τις περιοχές που κινείται το έργο. Τα κοστούμια του Νίκου Αποστολόπουλου είχαν μια απίστευτη φινέτσα και αναδείκνυαν όλο τον θίασο.

Η Ήβη Νικολαΐδου, η Μάρτζι της παράστασης και ο Ιωάννης Αθανασόπουλος σε διπλό ρόλο, έπαιξαν εξαιρετικά. Είχαν ένταση, ενέργεια και μια στιβαρή αύρα που σε μαγνήτιζε. Ο Μιχαήλ Ταμπακάκης στον ρόλο του Ντίκι ήταν μοναδικός. Έδωσε βαρύτητα στον ρόλο, πριν και μετά τον φόνο (όχι, δεν θα αποκαλύψω περισσότερα). Στις σκηνές με τον Μιχάλη Συριόπουλο, τον Ρίπλει της παράστασης, υπήρχε τρομερή χημεία. Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον, ήταν σαν προέκταση του ίδιου νου, του ίδιου σώματος.

Άφησα τελευταία τη συγκλονιστική ερμηνεία του Μιχάλη Συριόπουλου, καθώς έδωσε πραγματικό ρεσιτάλ. Ήταν τόσο δυνατός στη σκηνή, τόσο εκφραστικός, είχε «δεθεί» με τον ρόλο βαθιά. Ήταν τόσο καλά κουμπωμένος στον ρόλο, που σε κάποιες στιγμές ακόμα και το βλέμμα του υποδήλωνε τη διαταραγμένη προσωπικότητα του ήρωα που υποδυόταν. Ακροβατούσε και διόγκωνε τον ρόλο με κάθε κίνηση.
Πολλά συγχαρητήρια σε όλο το επιτελείο για την εξαίσια αυτή παράσταση που προτείνω να δείτε άμεσα.
Μαίρη Ζαρακοβίτη

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments