Θεώμενοι: 4.48 Psychosis @ Vault Theatre Plus

4:48. «Θυμάμαι τώρα». Τώρα θυμάμαι. Αντιγράφω από το μεγαλύτερο concept (ήτοι θεματικό) άλμπουμ ΟΛΩΝ των εποχών και προχωρώ σε μία διάσταση μετά-δυστοπικής πραγματικότητας. Ο άνθρωπος και το μυαλό του. Όταν εκείνο καταρρέει, τότε όλα χάνονται. Η ηρωίδα της ιστορίας μας υποφέρει. Είναι καταθλιπτική, είναι αυτοκτονική, είναι αυτοκαταστροφική. Η αγωγή που της έχει δοθεί, μάλλον δεν εξυπηρετεί ούτε καν το «Παρηγοριά στον άρρωστο, μέχρι να βγει η ψυχή του»… Το ρολόι μετρά αντίστροφα πλέον. Και εκείνη θυμάται… ότι πρέπει να πατήσει το κουμπί… Η συγγραφέας Sarah Kane υπογράφει τη νεκρολογία της. Κυκλοφορεί την εξόδιο ακολουθία της σε βιβλίο, ένα μόλις χρόνο πριν φύγει από τη ζωή.

Ο πρωτομάστορας των αποδόσεων, ο κύριος Αντώνης Γαλέος, έχει αναλάβει τη μετάφραση και η εξαιρετική σε όλες τις δουλειές της, η κυρία Ελένη Σκότη, υπογράφει τη σκηνοθεσία.

Η κυρία Pavlina Styl, η οποία έχει επιμεληθεί τη διασκευή, καθώς και τη δραματουργική επεξεργασία, είναι μία άκρως ενδιαφέρουσα καλλιτέχνιδα. Την έχω δει να τραγουδά και είχα περάσει πολύ καλά και τώρα την παρατηρώ στη σκηνή. Εννοείται πως ο μονόλογος εμπεριέχει μελωδικές στιγμές. Ο χαρακτήρας της άδει μέσω “Somewhere Over The Rainbow” και “My Heart Belongs To Daddy”, μεταξύ άλλων, για να με κάνει να αναρωτηθώ. Μήπως θα ήταν καλό να έβαζε και το “The Girl From Ipanema” στο «σετλίστ»; Δεν θα πήγαινε τέλεια με τον εσωτερικό κόσμο της;

Φορώντας ένα φουστάνι, του οποίου τα μανίκια το μετατρέπουν κατά διαστήματα σε ζουρλομανδύα (έξοχη επιλογή από την κυρία Ματίνα Μέγκλα), η Παυλίνα αφηγείται την ιστορία του χαρακτήρα της. Αναφέρεται στις εμμονές της, στις ροπές και τα κολλήματά της. Αναφέρεται στην ώρα. Δώδεκα λεπτά πριν τις πέντε. Σαράντα και οκτώ λεπτά μετά τις τέσσερις. Πρωινές ώρες, εννοείται. Εκεί που οι σκιές παλεύουν να κρατηθούν στον κόσμο μας. Εκεί που το φως είναι ακόμα στην «εξορία». Σηκώνεται και πέφτει. Κυλιέται και κάθεται. Γελά και κλαίει με έναν εντελώς δικό της τρόπο. Είναι ένας κλαυσίγελος κατ’ ουσίαν, ο οποίος φλερτάρει παραπληρωματικά με την τρέλα. Η οποία τρέλα… Είναι μετά των πυλών, είναι μαζί και χώρια της.

Η Παυλίνα τραγουδά. Εκείνο το “Daddy” το προφέρει τόσο ναζιάρικα, τόσο γλυκά, τόσο pussycatα, τόσο Marilynάτα… Η Παυλίνα προζάρει. Ξέρετε τι… Τη βλέπω και την ακούω. Και ενώ είναι μία πολύ εντυπωσιακή γυναίκα, δεν ασχολούμαι καθόλου με την εμφάνισή της. Την έχει μπλοκάρει η ερμηνεία της. Μία ερμηνεία τίμια, κλειδωμένη στον χαρακτήρα, μία ερμηνεία που αξίζει να παρακολουθήσετε. Προφανώς, θα πρέπει να απονείμουμε τα εύσημα και στην κυρία Σκότη για τη σκηνοθεσία και τον τρόπο που χρησιμοποίησε τον χώρο, για να ελιχθεί με αυτό τον τρόπο η πρωταγωνίστρια, όπως θα πρέπει να εξάρουμε την κυρία Μόνικα Κολοκοτρώνη, η οποία φρόντισε την κίνηση της καλλιτέχνιδας. Στη σκηνή, δεσπόζει εκείνο το «ψηφιακό ρολόι», με την ένδειξη της ώρας… 04.48. Και δεν κινείται τίποτα. Και δεν αλλάζει κανένας αριθμός.

Η κυρία Στυλ μας έκανε δώρο μία παράσταση που προβληματίζει, που γεμίζει με ερωτήματα, που φέρνει ίσως τον άνθρωπο πιο κοντά στον συνάνθρωπό του. Χειρίστηκε ένα απαιτητικό μοτίβο, μέσω ενός κειμένου που ψυχογράφησε έναν χαρακτήρα στο χείλος του γκρεμού. Κανείς δεν ξέρει τι βάθος έχει το κενό. Ξέρει όμως ότι είναι εκεί. Όπως ξέρετε κι εσείς πού μπορείτε να πάτε, για να βιώσετε την ψύχωση όταν αγκιστρώνεται και όταν δεν αφήνει να φύγεις, παρά μόνο όταν το «φευγιό» δεν έχει επιστροφή.

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.