Θεώμενοι: Ευτυχισμένες ημέρες @ Θέατρο OLVIO

Ήταν μία ευτυχισμένη ημέρα. Ήταν μια ημέρα διαφορετική από τις άλλες. Ή ήταν ίδια, όπως όλες οι άλλες; Εγώ θα τη μοιραστώ μαζί σας, γιατί η ευτυχία πρέπει να μοιράζεται. Ή μήπως όχι;

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Η Γουίνι βρίσκεται θαμμένη μέσα στα πράγματά της, που την περιβάλλουν καθημερινά. Βρίσκεται εκεί και νοιώθει ασφαλής να προσπαθήσει «να διάγει την ημέρα της». Παρέα της έχει τον Γουίλι, που όμως σέρνεται διαρκώς στον χώρο. Δεν της μιλάει ιδιαίτερα, παρά μόνο όταν εκείνη το ζητήσει. Βέβαια, το μόνο που θα της πει είναι μερικοί τίτλοι από τη σημερινή εφημερίδα. Δεν την απασχολεί. Αρκεί να τον ακούσει να αντιδρά όταν εκείνη θέλει. Δεν θα σταματήσει να μιλάει. Ακατάπαυστα! Πάντα περιμένει το ρολόι να χτυπήσει για να ξυπνήσει και αντίστοιχα να σημάνει την ώρα του ύπνου. Βούρτσισε τα δόντια της; Χτένισε τα μαλλιά της; Και αν όχι, άλλαξε κάτι; Μάλλον όχι. Ας το κάνει. Και ας έχει γίνει ήδη.

Στιγμές μιας καθημερινότητας που έχει φτιάξει και περιγράφει, γιατί μάλλον είναι ακόμα μία ευτυχισμένη ημέρα. Τίποτα καινούργιο, αλλά και όλα όπως πρέπει, για να «βγει» η ημέρα. Αν πει το καθημερινό της τραγούδι άλλη στιγμή από αυτή που το κάνει καθημερινά, θα αλλάξει κάτι; Ας μην το πει, ας κρατήσει τη συνήθεια που έχει. Ευτυχώς που έχει τον Γουίλι μαζί της. Είναι εκεί για να ξέρει ότι κάποιος την ακούει. Αόρατος σχεδόν. Δεν ξέρει αν τον χρειάζεται, αλλά είναι εκεί. Κι όμως στιγμές της ημέρας θέλει να την κάνει να νοιώσει ξανά ποθητή, όπως τότε.

Ήρωες μια ιστορίας που στηρίζεται στην ανθρώπινη ύπαρξη και στην ανάγκη του μοιράσματος. Ύπαρξης με ατελείωτες στιγμές, που θέλουμε να μοιραστούμε, για να γίνουν και να είναι ευτυχισμένες. Επανάληψη και ρουτίνα, αλλά αξίζει να προσπαθείς για μία ακόμα στιγμή, που θα κάνει την ημέρα σου ευτυχισμένη.

Ένα έργο σε μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ, από ένα συγγραφέα που σου δημιουργεί ερωτηματικά, αναζητήσεις, ερωτήσεις. Ο Σάμιουλ Μπέκετ θέλει να μας περάσει το μήνυμα ότι οι ευτυχισμένες ημέρες μας είναι σύνολο πολλών πραγμάτων και πρέπει να τα μοιραζόμαστε. Πάνω σε αυτό το σκεπτικό στηρίχτηκε και ο Δημήτρης Κανέλλος, για να μεταφέρει στη σκηνή του Olvio αυτές τις ημέρες. Και το κατάφερε με ένα σκηνικό λιτό, θα πει κανείς, αλλά τόσο γεμάτο, όσο και η καθημερινότητα της ηρωίδας. Ένα σπίτι στοιβαγμένο σε ένα σημείο και η πρωταγωνίστριά μας επάνω στη στοίβα. Από εκεί μιλάει, περιγράφει, θυμάται και προσπαθεί να «διάγει την ημέρα της». Ο υπόλοιπος κενός χώρος διαθέσιμος για τον Γουίλι, που απλώς υπάρχει, περιφέρεται και ακολουθεί τις οδηγίες της Γουίνι. Τα πράγματα που είναι στη σκηνή συμπληρώνουν τις λέξεις.

Ο Γιάννης Οικονομίδης (Johnny O) μιλάει με τις σιωπές του σε όλη τη διάρκεια του έργου και συνοδεύει εκφραστικότατα τη συνύπαρξη με τη Νατάσα Παπαμιχαήλ. Η ίδια θα αποδώσει τον μονόλογό της με ομορφιά στον λόγο και στην κίνηση. Κινείται ασταμάτητα με το πρόσωπο και τα χέρια της και σου δείχνει ότι οι λέξεις καλύπτουν μαζί με τις χειρονομίες. Κοστούμια όμορφα ντύνουν το ζευγάρι, που θα χορέψει στη γλυκιά μελωδία του «Μα είσαι εδώ και μ ’αγαπάς».

Πάρης Μακρίδης