Το χειρότερό μου; Να κάνεις συνέντευξη με μια μπάντα που έχει είκοσι πέντε χρόνια ιστορία και να τη ρωτάς βλακείες. Καλά, ακόμα κι αν έχει είκοσι πέντε λεπτά ιστορία, αν τη ρωτάς βλακείες, πάλι για τα πανηγύρια είσαι. Οι Watain υπάρχουν από 1998, έχουν επτά στούντιο δίσκους, ανήκουν σε τεράστια δισκογραφική, έχουν LiVE δίσκους, ΕΡ και η κουβέντα πάλι στρέφεται στην κακομεταχείριση ζώων. Επειδή, λέει, η μπάντα, λέει, εμφανίζεται με αίματα, λέει και κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι το αίμα περιστεριών ή σκυλιών, λέει. Ρε, δεν μου πάτε να απαυτό; Λέω!

Τους είχα δει στη σκηνή το 2019. Βγήκαν, έπαιξαν και αυτό που μου έμεινε; Πάμε να ξαναδιαβάσουμε τις αράδες; Τι λέτε;

« …ανάβουν οι φωτιές πάνω στους ανάποδους σταυρούς, η τράπεζα που είχε στηθεί εκεί μπροστά από τα τύμπανα άρχισε να «λειτουργεί» και οι τρίαινες, που πάντα θα θυμίζουν το αρχικό γράμμα της σουηδικής μηχανής, ξεκίνησαν να φωτίζουν τον χώρο. Η μπάντα εισβάλει με στολάρες, βαμμένα πρόσωπα και τον Erik Danielsson να κρατά μια δάδα, η οποία έδωσε σπίθα στους σταυρούς που αναφέραμε πιο πάνω. Τι μας μένει από τους Watain, πέρα από το ότι έπαιξαν σαν να μην υπάρχει αύριο, πέρα από το ότι ίδρωσαν όλο το venue, πέρα από το ότι εξ ολοκλήρου ευθύνονται για πολύ κόσμο που δεν θα ένιωθε τη ραχοκοκαλιά του την επόμενη ημέρα; Η περισσή ευγένειά τους. Ο τρόπος που απευθύνονται στον κόσμο είναι πραγματικά για σεμινάριο. Με ένα σετ που έδειξε πράγματα από τα πρόσφατα και τα πιο πίσω, με εξαιρετικό ήχο και την καλύτερη των διαθέσεων, οι Σκανδιναβοί πήραν κεφάλια! LiVE με σήμα του ένα κοινό που πέρασε καταπληκτικά. Πάντα τέτοια»!

Χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι άλλο; Κάτι καινούργιο; Φυσικά και διάβασα την ιστορία μεταξύ John Joseph και μέλους των Watain, κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στην Αυστραλία. Δεν ασχολούμαι με ιστορίες που αναρτιούνται από/στα μπακάλικα. Οι Watain έχουν κατ’ επανάληψη δηλώσει ότι είναι εντελώς αντίθετοι με όλους εκείνους που κακομεταχειρίζονται τα ζώα και κάπου εκεί σταματά το παραμύθι. Μήπως να εστιάζαμε στη μουσική καλύτερα; Μήπως, λέω τώρα…

To 2022 κυκλοφόρησε η πλέον πρόσφατη δουλειά των Σουηδών, το άλμπουμ “The Agony & Ecstasy Of Watain”. Ακούγοντας τα πλέον πρόσφατα, σκέφτηκα να πάω βόλτα γύρω στα δέκα χρόνια πίσω. Όταν έβγαινε στις αγορές το “The Wild Hunt”. Το είχαμε παρουσιάσει τότε.

«Το ομώνυμο κομμάτι μπαίνει αργά… βασανιστικά… και αυτό. Άρρωστα φωνητικά, παρέα με το θέμα που συνοδεύει. Και για να μη νομίζετε ότι όλα είναι αργά, το “Outlaw” μπουκάρει και πρόκειται για κλασσική καφρίλα του είδους, με αρχιτρέξιμο και ανάλογο ύφος. Σακάτεμα στα δέρματα και riffάρες του θανάτου! Τι λένε οι οπαδοί του είδους; Θα πλησιάσουν; Θα επενδύσουν; Αξίζει τον κόπο; Αξίζει»!

Αξίζει λοιπόν. Ο ακραίος ήχος έχει τους δικούς του φίλους, τους δικούς του κανόνες και τις δικές του κανονιές. Όταν πήγα να τους δω τότε, νομίζω πως πέτυχα ένα, το πολύ δύο γνωστά μου άτομα στο venue. Είναι φυσικό, αυτό το κοινό είναι συγκεκριμένο και δεν ανήκω στο εν λόγω. Δεν έχουμε κοινά ερεθίσματα. Επειδή όμως οφείλω να ξέρω πέντε πράγματα, για να αποφεύγω τις κακοτοπιές και επειδή ο κόσμος είναι γεμάτος ορνιθοσκαλίσματα ανθρώπων που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που γράφουν, φροντίζω να ξεστραβωθώ. Το ίδιο θα επιθυμούσα και για μερικούς ακόμα που βρίσκονται κάπου μεταξύ «Το τυρί, κουμπάρε» και «Εγώ τα ξέρω όλα, εσείς δεν ξέρετε τίποτα». Κι όπως η μάζα είναι το μέτρο της αδράνειας, έτσι και η ηλιθιότητα είναι το μέτρο της έπαρσης. Οι Watain είναι εδώ για να παίξουν και να περάσουμε καλά. Έχουν το show, έχουν τα φόντα, έχουν όλα εκείνα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που μπορούν να εγγυηθούν μία επιτυχημένη βραδιά.

Στις 3 Νοεμβρίου κυκλοφορεί ο LiVE δίσκος των Watain “Dire In Fire – Live In Hell”. Θα ακούσουμε, θα γράψουμε. Ελάτε να περιπλανηθούμ παρέα στον ακραίο ήχο. Μόνο κέρδος θα έχετε. Μόνο κέρδος θα έχουμε.

Κώστας Κούλης