Θεώμενοι: Γένεσις Νο 2 @ Πλύφα

Πέντε ηθοποιοί. Νεότατοι, διαβασμένοι, κουμπωμένοι, με την προσοχή τους τεταμένη στους ρόλους, αλλά και τρελοκομεία, ελέω ενθουσιασμού, άνεσης στην αποστήθιση και τρελής δουλειάς. Το έχουν ματώσει τούτοι εδώ. Την έχουν μουσκέψει στον ιδρώτα τη φανέλα. Εβδομήντα πέντε λεπτά συνεχούς κίνησης, συνεχούς ομιλίας, συνεχών ατακών και διαλόγων. Και όσοι νομίζετε ότι κάνουν το μακρύ τους και το κοντό τους, για κουνήστε λίγο το κεφάλι σας! Αυτά τα παιδιά έχουν δουλέψει τόσο πολύ, που το τίγκα οργανωμένο και καλουπωμένο φαίνεται εντελώς αυθόρμητο.

Τους παρακολούθησα με προσοχή, αφού μόνο αυτούς αξίζει να παρακολουθείς. Οι στιχομυθίες, οι ρουτίνες οι χορευτικές, ο τρόπος προσέγγισης του άλλου από τον έναν. Η μία σκηνή μετά την άλλη. Η γυναίκα του Λωτ, ο Θεός και οι κοινές εμφανίσεις τους. Η αλατόστηλη και το υπέρτατο καλό, το οποίο καμουφλάρεται κάπως. Δεν είναι και τόσο υπέρτατο, δεν είναι και τόσο καλό. Ο Θεός μάλλον κατ’ όνομα είναι Θεός. Στην ουσία πρόκειται για ένα πλάσμα που μάλλον βαρέθηκε την υπέρ-έκθεση (sic) τόσων χιλιάδων ετών.

Το κείμενο μιλάει για έναν εξανθρωπισμένο Θεό, σχεδόν επαναστάτη, εμείς όμως θα εστιάσουμε στους ηθοποιούς, αφού ο Βιριπάεφ απλά εμφανίζει συνθέσεις λέξεων. Μαριτίνα Κουτσοχιώνη, Τάσος Κωλέτσης, Διαλεκτή Πουρσανίδου, Βασίλης Σταματάκης, Χαριτίνη Χαριτωνίδου. Οι κυρίες και οι κύριοι του θιάσου, οι πραγματικοί ήρωες του έργου, οι οποίοι μάλιστα εναλλάσσονται σε σκηνές και ρόλους, χωρίς να είναι από πριν συνεννοημένοι. Μιλάμε για απίστευτη ιδέα και εδώ αποδίδουμε τα εύσημα στη σκηνοθέτιδα, την κυρία Καλή Βοϊκλή, η οποία το έκανε όλο και πιο δύσκολο, με το αποτέλεσμα και το γκελ του στο κοινό να δείχνει ότι οι πέντε τους πάνε περίπατο στο πάρκο!

Η μουσική της κυρίας Βίκης Καπετανοπούλου ανεβάζει παλμούς και ωθεί τους ηθοποιούς σε ένα μεταίχμιο πρόζας και χορού, φέρνοντας μπροστά στο κοινό μία εναλλακτική πρόταση, η οποία χρήζει προσοχής. Πέρα από την κλασσική «Μα τι λένε τώρα;» αντίδραση, θα είναι να καλό να δούμε την παράσταση από μία άλλη γωνία. Αυτή της διδασκαλίας ρόλων και της απόδοσης ενός κειμένου που δεν θα το αγόραζες, ως βιβλίο, ούτε τρεις λίρες από τα HMV. Και μην θεωρήσετε ευτελές το ποσόν, όσον αφορά την ποιότητα του βιβλίου. Για τόσα χρήματα έχω αγοράσει τη βιογραφία των Beatles και των Motorhead, κατά συνέπεια…

Κατά καιρούς ακούω ότι το θέατρο είναι η τέχνη των ηθοποιών. Μπορεί ο σκηνοθέτης να είναι μεγαλοφυία, μπορεί το κείμενο να θερίζει και να σπέρνει, εν κατακλείδι όμως οι ηθοποιοί θα το πάρουν από τα Τάρταρα και θα το κάνουν φως. Εδώ πάλι… Οι πέντε αυτοί ταλαντούχοι άνθρωποι, οι οποίοι – ξαναλέω – έριξαν ΠΟΛΥ ιδρώτα κατά τη διάρκεια του έργου, κατάφεραν και έκαναν αρεστό ένα κείμενο αμφιβόλου αξίας. Τους αξίζουν πολλά μπράβο, τους αξίζουν πολλοί έπαινοι, τους αξίζει να πάμε να δούμε και να χειροκροτήσουμε.

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.