Θεώμενοι: One more for the road @ Vault

Ο Θοδωρής Βουρνάς επιστρέφει με ένα ακόμα για τον δρόμο. Μέρος δεύτερο, με παλιές και καινούργιες ιστορίες, ολοκαίνουργιους ηθοποιούς και ένα θεότρελο κείμενο, υπογεγραμμένο από τον κύριο Γιώργο Αράπογλου (Αθήνα, 2012 μ.Χ.). Για τους μυημένους και υποψιασμένους με την προηγούμενη διαδρομή, τα πράγματα (δεν) παραμένουν ως έχουν. Ναι, τα κινητά τηλέφωνα αποτελούν μέρος της παράστασης. Όχι, τα κινητά τηλέφωνα δεν μπορούν να αποσπούν την προσοχή των ηθοποιών. Είναι κάπως λεπτές οι ισορροπίες, αλλά κάτι θα κάνουμε. Ή όχι…

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.

Κάποιες ιστορίες λοιπόν τις είχαμε απολαύσει την προηγούμενη φορά. Τώρα μας δίνεται η ευκαιρία να τις δούμε με το καινούργιο «καστ». Ο Βουρνάς σκηνοθετεί με τιμιότητα, ανακατεύει την τράπουλα και χρησιμοποιεί τη σκηνή και τις θέσεις των θεατών. Τι, δεν θέλατε έναν πρωταγωνιστή ανάμεσά σας; Όσον αφορά τις ιστορίες τώρα, φυσικά και υπάρχουν και «νέα περιστατικά», τα οποία δένουν με τα παλιά και δημιουργούν μία παράσταση ανάλαφρη, κωμική, πικρή σαν τη ζωή ώρες-ώρες και με τον προβληματισμό να παίζει στο πίσω μέρος του μυαλού. Είναι πολύ ωραίο που γελάμε, είναι όμως εξίσου ωραίο που προβληματιζόμαστε.

Ο κύριος Παναγιώτης Γερακάρης είναι ο μουσικός που δεν κατάφερε να «πιάσει», ο σύντροφος που μάλλον απογοήτευσε στη σχέση του, ο θαμώνας «για τον δρόμο», διάφοροι τύποι ανθρώπων, γκροτέσκων και μη. Βγάζει γέλιο, βγάζει σκέψη και πείθει για την προσπάθειά του και την ερμηνεία του. Στέκεται αρκετά υψηλά, όσον αφορά την αντοχή στην ταχυγλωσσία και σίγουρα το διασκεδάζει. Όπως και οι συμπρωταγωνιστές του. Ο κύριος Βλάσσης Μανάτος είναι η ήρεμη δύναμη του θιάσου – ΝΟΤ! Το έμπα του είναι επεισοδιακό, οι μεταμορφώσεις του, ελέω χαρακτήρων, ακόμα πιο εντυπωσιακές και σε εκείνη τη σκηνή, που υποδύεται τον – ας τον χαρακτηρίσουμε «όχι και τόσο σπίρτο» – ηθοποιό… Πραγματικά απολαυστικός!

Ο κύριος Αριστείδης Ψυλιάκος είναι ο έτερος ταχύγλωσσος του θιάσου. Πνευματώδης, ήπιος αλλά και εκρηκτικός, με θανατηφόρες ατάκες και απίστευτες εκφράσεις, δίνει και εκείνος τη δική του ερμηνεία με πολλή δύναμη και όσο πιο τίμια γίνεται. Μας αρέσει το πώς κινείται, το πώς μαγκώνει και το πώς πετάει τις α-λα Monty Python φράσεις, ουκ ολίγες καθόλη τη διάρκεια της παράστασης και μοιρασμένες στους τέσσερις πρωταγωνιστές. Η κυρία της παρέας, Άννα Χριστίνα Μαστοράκου (έλα, πες, Θοδωρή, το μεσαίο όνομα είναι τρικ ή πραγματικότητα;), είχε τη χαρά να ακούσει το όνομά της να εκφέρεται από όλους τους άλλους ηθοποιούς στη σκηνή και μάλιστα αρκετές φορές. Όμορφη, πικάντικη και προσηλωμένη στον κάθε φορά χαρακτήρα της, βγάζει ένα πολύ κωμικό αποτέλεσμα, με – ίσως – αποκορύφωμά του τον νταλκά της για τις (νέες) ερωτικές προτιμήσεις του συντρόφου της – τι λέγαμε πιο πάνω – ή την επισταμένη ανησυχία της για το πότε θα πάει στο κομμωτήριο για ανταύγειες. Ανησυχία δεν τη λες κιόλας, πιο πολύ μας έκανε σε «Κάτσε να κάνω τατιάνα την παράσταση με αυτό που θα πω». Και το πέτυχε απόλυτα, προς τέρψιν των θεατών φυσικά.

Ωραία τετράδα, γεμάτη κέφι και ενθουσιασμό. Ένα έργο που το χαρήκαμε, το ξαναβλέπουμε ευχαρίστως και το προτείνουμε σε φίλους και γνωστούς. Απλός ο λόγος. Νέοι άνθρωποι στο θέατρο, νέες δυναμικές και απλόχερα το γέλιο. Γιατί να μην πούμε ναι στις φρέσκες προτάσεις;

Κώστας Κούλης