Η μητέρα του Τόνι (Αποστόλης Ψαρρός) και της Στέλλας (Ευγενία Παναγοπούλου) ζει σε έναν οίκο ευγηρίας. Πάσχει από άνοια. Τα παιδιά της την επισκέπτονται για να γιορτάσουν τα γενέθλιά της.
Κουβαλούν δώρα, τούρτα, αλλά εκείνη τους κοιτάζει με βλέμμα απλανές. Είναι απούσα. Η Στέλλα προσπαθεί να πιαστεί από ένα βλέμμα, μια κίνηση, για να πιστέψει ότι η μητέρα της τους αναγνωρίζει. Ο Τόνι έρχεται σε σύγκρουση μαζί της, πιθανότατα από φόβο, αντιμετωπίζει ρεαλιστικά την κατάσταση και δεν αφήνει τον εαυτό του να ανοιχθεί. Προκαλεί συνεχώς την προσοχή της αδερφής του. Ύποπτα συμπτώματα υποπίπτουν στη δική του προσοχή και ο ίδιος φοβάται ότι μπορεί να έχει κληρονομήσει τη νόσο. Έχει και μια σκυλίτσα που της έχει δώσει το όνομα της μάνας του και πάσχει και εκείνη από άνοια. Βρίσκεται στη ζώνη του λυκόφωτος.
Η Στέλλα είναι ευαίσθητη, έχει μια γλυκιά υπόσταση και είναι γεμάτη ελπίδα. Δεν την έχει εγκαταλείψει, παρόλη την κατάσταση της μητέρας της. Τα δυο αδέρφια ταλαντεύονται συνεχώς, μοιράζονται, συγκρούονται, όπως συμβαίνει σε κάθε οικογένεια. Αντιμετωπίζουν την κατάσταση με διαφορετικό τρόπο, αλλά την αντιμετωπίζουν μαζί. Το ημερολόγιο της μητέρας τους γίνεται η αφορμή να έρθουν πιο κοντά, να μπουν στη θέση της και να βιώσουν τη δική της πάλη, για να μην χάσει τον εαυτό της και την ταυτότητά της.
Η καθημερινότητα αλλά και τα προβλήματα, προσωπικά και οικογενειακά, τους φέρνουν πιο κοντά. Γίνονται ο ένας το στήριγμα του άλλου.
Η παράσταση Ρίτα είναι η γλυκόπικρη μαύρη κωμωδία της Μarta Buchaca, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη χώρα μας. Τα σκηνικά είναι παιχνιδιάρικα, δίνοντας απλά έμφαση στον ανθρώπινο παράγοντα, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούν μια κωμική αύρα γύρω τους.
Ο Αποστόλης Ψαρρός σκηνοθετεί την παράσταση με ευαισθησία και χιούμορ. Ο τρόπος που υποδύεται τον Τόνι είναι γήινος, ζωντανός, τωρινός. Σίγουρα κάπου θα τον έχετε συναντήσει. Ίσως πάλι να είστε και εσείς οι ίδιοι. Η αμεσότητα του ρόλου αλλά και η σκηνοθετική άποψη του Αποστόλη, καταφέρνει να κεντρίσει συνειδήσεις. Η άνοια χτυπά γύρω μας συνεχώς, ενώ εμείς ζούμε «ασφαλείς» μέσα στον μικρόκοσμό μας. Είναι μια πραγματικότητα που επιλέγουμε να μην δούμε. Γιατί άραγε;
Η Ευγενία Παναγοπούλου είναι υπέροχη στον ρόλο της Στέλλας. Καθρεπτίζει με όλο της το είναι την ψυχοσύνθεση της ηρωίδας της. Γίνεται κωμική, γίνεται ευάλωτη, ακροβατεί συναισθηματικά, όπως εκείνη.
Η Στέλλα, μέσα από το ημερολόγιο, που αναφέρουμε πιο πάνω και επηρεασμένη από τη νόσο, κοιτά τη ζωή της και κάνει τον απολογισμό της. Ίσως κάποια από τα ξεσπάσματα που παρακολουθούμε να είναι συνέπεια όλων αυτών. Άλλωστε, μην γελιόμαστε, όταν βιώνεις κάτι τόσο τραγικό, είναι αναπόφευκτο να γίνει κάτι τέτοιο.
Η παράσταση μας χάρισε δυνατές στιγμές δράματος και κωμωδίας. Έθεσε σκέψεις και προβληματισμούς που πήραμε μαζί μας σαν ένα δώρο ζωής. Είναι μια παράσταση που σας προτείνουμε να δείτε άμεσα!
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments