Θεώμενοι: Βασιλιάς Ληρ @ Θέατρο Arroyo

Από πότε η φράση «Σ’ αγαπώ σαν το αλάτι της Γης» νοείται ως βλασφημία; Από πότε η ανιδιοτελής αγάπη είναι δεκανίκι στον «αγώνα» για την εύνοια ενός γονιού; Το θεόρατο έργο του επίσης θεόρατου δημιουργού από το Στράτφορντ μεταφέρεται στη θεατρική σκηνή ξανά, αυτή τη φορά με τη σκηνοθετική υπογραφή του κυρίου Σταύρου Λίτινα, ο οποίος έχει αναλάβει και τη δραματουργία, μέρος των χορογραφιών, τη μουσική επιμέλεια και τα σκηνικά και κουστούμια. Μία άπειρα δημιουργική κολεκτίβα, που βρίσκει το καθρέφτινο είδωλό της στην ομάδα που φρόντισε τις χορογραφίες. Συνεπικουρούν οι κυρίες Φανή Δεμέστιχα, Τζέσικα Καϊμπαλή, Μαρία Μανδραγού, Ηλέκτρα Χρυσάνθου και ο κύριος Τάσος Μπεκιάρης. Οι πρωταγωνίστριες πλάθουν οι ίδιες το πώς και το γιατί της κίνησής τους.

Μπαρόκ και Νταρκ Ροκ συνδυασμοί και χρώματα κατά τη διάρκεια της παραγωγικής διαδικασίας, εξαίρετο αποτέλεσμα των φωτισμών της κυρίας Στέλλας Κάλτσου. Ηθοποιοί που έχουν το χάρισμα της αβίαστης και απρόσκοπτης εκφοράς λόγου, με πεντακάθαρα μοτίβα και πινελιές κινηματογραφικής αγωγής και ροής. Η κυρία Βάσια Κατσιγιάννη υποδύεται μία Κορντέλια έξω από το κουτί, αλλά και τόσο κοντά στους ορισμούς του πρωτότυπου. Είναι η γλυκύτητα που ξεχειλίζει, είναι ο θεματικός επαναπροσδιορισμός ενός ανθρώπου που αγαπά χωρίς να ζητά ανταλλάγματα, είναι ο φρενήρης ρυθμός μίας ασίγαστης επιθυμίας. Στον ρόλο των αδελφών της, της Ρέγκαν και της Γκόνεριλ, οι κυρίες Φανή Δεμέστιχα και Ηλέκτρα Χρυσάνθου αντίστοιχα. Εμπνευσμένες ερμηνείες από δύο πρωταγωνίστριες, που ενσωματώνουν εις εαυτόν το καλούπι της καρατερίστας και της ιδανικής ρολίστας. Μου θύμισαν συγκρότημα οι τρεις τους και μάλιστα παλιό και καλό και γεμάτο εϊτίλα.

Θα πρέπει οπωσδήποτε να προσέξετε τις κυρίες Άνια Βασιλείου και Τζέσικα Καϊμπαλή, ως Έντγκαρ και Έντμοντ αντίστοιχα, οι οποίες κινούνται σε δύο αντρικούς χαρακτήρες με τέτοιο τρόπο, ώστε κανένας θεατής να μην αναρωτηθεί. Πιο πολύ ήταν σαν «Τι έπαθαν ετούτοι εδώ και οι φωνές τους έχουν απαλύνει τόσο»; Χειρίστηκαν με αριστοτεχνία την όλη ερμηνεία τους, υποδύθηκαν με τέτοιο ενθουσιασμό, που ανέβασαν από μόνες τους τον πήχη. Την όμορφη αυτή τριάδα κλείνει η κυρία Μαρία Μανδραγού στον ρόλο του Γελωτοποιού, η οποία στηρίζει με άχθος-παραλληλισμό του γνήσιου τάλαντου και της εμφαντικής ευκολίας. Ένας εκκωφαντικός χαρακτήρας εν μέσω δημιουργικών σιωπών.

Στον ρόλο του βασιλιά Ληρ συναντάμε τον κύριο Σταύρο Λίτινα. Εκνευριστικά υπέροχος; Απίστευτα λυρικός, στα όρια του επικού; Πήρε έναν μέγιστο ρόλο, τον έκανε δικό του, είναι Ηλίου φαεινότερο ότι το καταχάρηκε και γέμισε τις ψυχές μας και το υπόλοιπα ένατα του εγκεφάλου μας. Ο τρόπος και η απόδοση… Τροφή για το μυαλό, σκέψη για τη σκέψη μας. Ένας θαυματοποιός μέσα σε ένα θέατρο.

Παράλληλα, δύο πολύτιμοι αρωγοί επί σκηνής. Η κυρία Αλίνα Αναστασιάδη στο πιάνο και η κυρία Δανάη Κατσαμένη στο τραγούδι, έκαναν το χαλί το μουσικό να είναι και ιπτάμενο. Και οδήγησαν σε νέους δρόμους την τέρψη των αυτιών μας, σαν αόρατη ραφή του κειμένου και των ερμηνειών.

Χόρτασα μία παράσταση. Και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Είναι το βαθυμπλέ που αναδύεται και συγκλονίζει; Δεν θα μάθω ποτέ. Δεν θα το επιδιώξω κιόλας, γιατί το θέαμα από μόνο του βάζει τέτοιες φρούδες αναζητήσεις στο ψυγείο της λήθης και αυτό ΕΙΝΑΙ το ζητούμενο. Εντόπισα μερικούς θεατές που μάλλον κατά τύχη ήταν στην αίθουσα και σκέφτομαι να το κάνω θέμα ξανά σε επόμενο editorial. Την προτείνω αυτή την παράσταση. Την προτείνω σε όλους και όλες εσάς, που θέλετε να δείτε τον απόλυτο συσχετισμό απώλειας αγάπης και αγάπης πέρα από την απώλεια. Πολλοί υποστηρίζουν πως η κόλαση είναι κατ’ ουσίαν η πλήρης εγκατάλειψη από θεούς και ανθρώπους. Εδώ ζούμε την αυτή εικόνα, με την πλαισίωση της απόλυτης αγάπης. Πέρα από τον θάνατο, μέσα στη ζωή, δίπλα στον άνθρωπο.

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.