Waiver by This Is Nowhere

This Is Nowhere

Waiver

2024 – Ouga Booga And The Mighty Oug Recordings

Οκτώ όγδοα. Τούτατα-τούτατα-τούτα και όλα τα όργανα αρχίζουν να χτίζουν και να χτίζονται γύρω από τον ρυθμό. Οι σαγρέ κιθάρες και τα φωνητικά με το περισσό βάθος και τα δεύτερα από πίσω. Πολύ καλή ευκαιρία να χτυπηθείς λιγάκι. Πολύ καλή ευκαιρία να χτυπηθείς πολύ. Το εναρκτήριο “An Escapist’s Ideal” κλέβει την παράσταση από το πρώτο δευτερόλεπτο. Εξαιρετική ιδέα-λ και άλλο τόσο εξαιρετικό στήσιμο.

Τους αρέσει η αγγλική σκηνή; Τους αρέσει η Αμερικανιά; Τους κάνει κάτι η Θεσσαλονίκη, η ιδιαίτερη πατρίδα τους; Δεν επιθυμώ να απαντήσω γιατί το μπασοτύμπανο του “Awake=Exiled” με έβαλε στην πρίζα και το sequencer αυτό πάλι… Πάμε να κοπανηθούμε γερά! Κάνουμε κέφι την πόλη του Μάντσεστερ; Ίσως και το γειτονικό Όλνταμ; Συγγνώμη, έχουν σπουδάσει πάνω κει τα παιδιά; Μήπως είναι κομμάτι της ένδοξης νεολαίας που πήγαινε στο «Μύκονος» και έπαιζε τάβλι και είχε κάτι υπέροχο να θυμάται από το “Bouzouki by night”;

To “Wilderness (Part III)” είναι διαφορετικό. Είναι μια ροκιά που κινείται σε New Wave κύκλους και δεν τη νοιάζει κιόλας. Είναι μία alternative σφαλιάρα σε όλους εκείνους που νόμισαν ότι «Πάει, αυτό ήταν, τελείωσε»… Η μπάντα φιλτράρει σε ένα λεπτό όλες τις επιρροές της και βάζει από πάνω το δικό της, το ξεχωριστό της υβρίδιο. Είναι πρωτότυπη ιστορία; Μαζί σας! Προσυπογράφω και προχωρώ. Μια στιγμή… Τι λένε εδώ; This is a waiver, and nowhere to go; Μας ξετρελάνατε μόλις τώρα!

Το “Temperance” ξεκινά με ένα κιθαριστικό θεματικό με λασπωμένες κιθάρες, μπάσο από τη σκηνή του Seattle και… Και μόλις γυρίσαμε τον μισό πλανήτη σε τέσσερα τραγούδια. Η δύναμη της μουσικής, έτσι; Τα διπλογραμμένα φωνητικά μας πάνε σε πιο σκοτεινές συνοικίες και μας αρέσει πολύ έτσι. Ίσως να προσπεράσαμε το Pike Market, ίσως να βρεθήκαμε 2^nd and Virginia. Ίσως να σταματήσαμε για να φτύσουμε ξεδιάντροπα μια τσίχλα και να την κολλήσουμε στον τοίχο, εκεί στο Post Alley. Ταξιδευτής μεγάλος η μελωδία των παιδιών.

Το τέταρτο άλμπουμ τους μπορεί να είναι και το καλύτερό τους ως τώρα. Ως το πέμπτο τους δηλαδή, το οποίο εκτιμώ πως θα είναι ακόμα καλύτερο. Συνεχώς προοδεύουν, συνεχώς δημιουργούν. Να, πάρτε για παράδειγμα το “478”. Τι να είναι τώρα αυτό; Η εκστρατεία του Παυσανία στην Κύπρο, ο τρόπος για να κάνεις καλύτερη την αναπνοή σου ή κάποιο ημιμόνιμο βερνίκι; Μάλλον χάσαμε σε όλα, αλλά κερδίσαμε ένα κομμάτι που μπουκάρει με διπλά φωνητικά επίσης και λειτουργεί σαν ηχητικός πανζουρλισμός; Brit χιτάκι; Θα μπορούσε και μάλιστα πολύ άνετα. Και πήρατε χαμπάρι εκείνη την τσαχπινιά, που κάνει το θέμα να κρατά πέντε χρόνους;

Το λογοπαιγνιακό “Mo(u)rning Shots (Bittersweet)” θα μπορούσε να στείλει τους Cure να τσακωθούν με τους Subways. Το μοτίβο στα τύμπανα, ο τρόπος που ακούγονται οι κιθάρες και οι φωνές… Το εξάλεπτο “Rainbows” πάλι, είναι πιο κοντά στο supeRock (μπορείτε να το λέτε και Stoner, αλλά να ξέρετε πως πολύ μας στενοχωρείτε, αφού θεωρούμε πως ο όρος είναι άθλιος, άξεστος και καταχρηστικός και – εννοείται – απόλυτα υποτιμητικός για το είδος). Ονειρεύομαι σαν ανόητος λοιπόν και εδώ έχουμε ένα δείγμα πολυμορφίας και άνεσης του σχήματος να ανακατεύει την τράπουλα και να εμφανίζει τα χαρτιά που θέλει πάνω-πάνω. Διαστημικό το όλο μοτίβο και θα έλεγα πιστό στην κληρονομιά που μας άφησε το “Planet Caravan”.

To “Changa Tar Concrète”, με το οποίο κλείνει το άλμπουμ, είναι ένα τρελοκομειακό ιντερμέδιο θορύβου και πλυντηριακής κονστρουκτίβας, ένα σκυρόδεμα από πίσσα και μία instrumental φρενίτιδα, μεταφρασμένη σε αξίες, νότες και πολύ συναίσθημα. Τώρα, εσείς απ’ έξω σκέφτεστε ή/και λέτε «Πάει, την ψώνισε ο κοντός. Ό,τι να ‘ναι, όπως να ‘ναι». Λοιπόν, εγώ θα βάλω εδώ ένα στοίχημα. Όσοι παίζετε μουσική, πάτε και τζαμάρετε αυτό εδώ. Αν βαρεθείτε, χάνω ό,τι θέτε. Αν όμως δεν βαρεθείτε… Μωρέ, όταν λέω ότι παίζω εκ του ασφαλούς.