Παιδικό θέατρο: Η ξεχασιάρα Μελίσσα @ Θέατρο Βρετάνια

Η Μελίσσα – και ουχί η μέλισσα, το τονίζω – χάθηκε. Είναι ξεχασιάρα (όχι πολύ… να, τόσο δα) και δεν θυμάται να επιστρέψει. Δεν μπορεί να γυρίσει στην κυψέλη – για μήπως στην Κυψέλη – και κάπως έτσι… βρέθηκε στο Σύνταγμα! Στο Θέατρο Βρετάνια, σε έναν από τους πιο όμορφους καλλιτεχνικούς χώρους των Αθηνών, ανεβαίνει μία παράσταση για όλα τα παιδιά. Μία παράσταση για μία μέλισσα και έναν ολόκληρο πλανήτη. Γιατί ο λόγος που ανεβαίνει αυτό ακριβώς το έργο, είναι πολύ σοβαρός.

Οι μέλισσες είναι υπεύθυνες για ένα μεγάλο κομμάτι της λειτουργίας της Φύσης. Και αυτό που λαμβάνουμε από τις οργανώσεις που ασχολούνται μαζί τους, είναι ότι ο άνθρωπος τις οδηγεί προς εξαφάνιση. Και τη στιγμή που οι μέλισσες έλθουν πρόσωπο με πρόσωπο με το αδιέξοδο, θα αρχίσουν να βαράνε οι καμπάνες για το ανθρώπινο γένος. Καλά, γιατρειά δεν φαίνεται να υπάρχει, όμως… Τα παιδιά αυτού του κόσμου… Κάτι μπορεί να γίνει, ξεκινώντας από αυτά, ναι;

Η κυρία Άννα Γαρεφαλάκη έχει γράψει το κείμενο, έχει σκηνοθετήσει και πρωταγωνιστεί. Είναι η Μελίσσα και όπως μας είπε η ίδια, σε συνέντευξη που μας παραχώρησε πρόσφατα, αυτό το έργο είναι η δική της κραυγή για την ανίερη πράξη κατά των μελισσών και το δικό της κάλεσμα για τα παιδιά, που μόνο αυτά μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Τα παιδία έδωσαν λοιπόν το παρών, συντροφιά με τους γονείς τους και το Κυριακάτικο μεσημέρι έγινε κατά τι πιο φωτεινό, πιο λαμπερό και πιο ελπιδοφόρο.

Μαζί με τη Μελίσσα, χαρήκαμε στη σκηνή τον κύριο Δημήτρη Σαγιάννη στον ρόλο του Γλύκα, ενός κηφήνα που αγαπά το παιχνίδι, τη χαρά και τη συντροφικότητα. Που αγαπά την ίδια την αγάπη. Και αυτό πέρασε, μέσω της διαδραστικής πρακτικής της παράστασης. Οι μπόμπιρες και οι μπομπιρίνες ανέβηκαν στη σκηνή, για να παίξουν μαζί με τους πρωταγωνιστές. Πούντο-πούντο το δαχτυλίδι και περνά-περνά η Μελίσσα – και ουχί η μέλισσα, το τονίζω – και η πιτσιρικαρία φώναξε και περπάτησε και διάλεξε ανάμεσα σε μήλο και πορτοκάλι.

Παρατηρώντας τη δράση, διαπιστώνω δύο πράγματα. Πρώτα απ’ όλα, το ότι το έργο εστιάζει σε θεμελιώδεις αξίες, όπως η φιλία, η αλληλεγγύη, η αγάπη, η φροντίδα… Και δεύτερο, το ότι η ίδια η παράσταση ζητά από το κοινό της να είναι ενεργό, καθόλη τη διάρκειά της. Ένα εξαιρετικό κείμενο, το οποίο αποδίδεται επίσης εξαιρετικά, από δύο ηθοποιούς που πραγματικά αγαπούν αυτό που κάνουν. Μαζί τους στη σκηνή ο μουσικός Αντώνης Νταχλί, ο οποίος χρωμάτισε με νότες όλες τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις των δύο πρωταγωνιστών.

Κάποια στιγμή θα αντικρύσετε μία «περίεργη» φιγούρα να περνά από δίπλα σας, ενώ εσείς βρίσκεστε στη θέση σας, στον χώρο του θεάτρου. Θα μπορούσε να είναι ο Άλμπερτ Αϊνστάιν; Θα μπορούσε σίγουρα. Ας αρκεστούμε να αποκαλέσουμε αυτόν τον άνθρωπο ως «Φωνή της λογικής». Η οποία λογική υπαγορεύει το αυτονόητο. Δεν ενοχλούμε τους υπόλοιπους συγκατοίκους μας στη Φύση. Δεν ενοχλούμε, γιατί η Φύση θα μας ενοχλήσει. Και όταν η Φύση ενοχλεί… Τότε ο άνθρωπος ψάχνει τρύπα να κρυφτεί.

Πολύ όμορφη παράσταση, ενδείκνυται και προτείνεται άνετα και χωρίς πολλά-πολλά. Πάρτε το παιδάκι σας, το ανιψάκι σας, τα παιδιά των φίλων σας και τους φίλους σας και πάτε να δείτε, να ακούσετε, να μάθετε, να προβληματιστείτε. Ναι, εννοείται πως θα βγάλετε φωτογραφία το σπλάχνο σας, όταν εκείνο ερωτάται για το αν προτιμά το ένα την ημέρα σε σχέση με το ευγενέστατο εσπεριδοειδές, αλλά θα σας μείνει και η γεύση πως μετά από τούτη την παράσταση, όλοι γίναμε λίγο πιο πολύ σοφοί. Τόσο σοφοί ώστε να φροντίσουμε να μην ξαναχαθεί καμία μέλισσα και καμία Μελίσσα. Ποτέ.

Κώστας Κούλης

Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.