Κανείς δεν άκουσε ούτε μία λέξη απ’ αυτά που είπες…
Τριάντα χρόνια πριν, σε μια γειτονιά, διάφοροι άνθρωποι μπλέκουν σε μία ιστορία χωρίς όνομα. Μοναδικός μάρτυρας, τότε και τώρα, μία ακακία, η οποία ανθεί χειμώνες και χειμώνες, δίπλα σε ένα παγκάκι. Καινούργιο πρόσωπο στην περιοχή. Η νεοφερμένη προσπαθεί… Να βρει τα πατήματά της, να κάνει φιλίες… Τα καταφέρνει… και ανακαλύπτει, κάποια στιγμή, ότι η κολλητή της θα την εγκαταλείψει.
Fast forward, τριάντα χρόνια μετά. Οι πρωταγωνιστές επιστρέφουν στον τόπο του «εγκλήματος». Η γειτονιά έχει παρακμάσει και τα υπάρχοντα σπίτια βαίνουν προς το να γίνουν «μοντέρνα διαμερίσματα». Οι φιλενάδες, άσπονδες και μη, έχουν να δώσουν τον δικό τους αγώνα. Και ο αγώνας ΔΕΝ θα είναι αμφίρροπος.
Το κείμενο της κυρίας Μαρίας Χίου έρχεται να ανεβάσει στη σκηνή ο κύριος Νάσος Τσάκαλος, ο οποίος μετατρέπει στη σκηνή της Κόκκινης Αίθουσας του Θεάτρου της Ημέρας σε ένα παρκάκι και φέρνει με μαεστρία και λειτουργικότητα οκτώ ηθοποιούς σε ένα έργο, το οποίο εξερευνά τον άνθρωπο, την κακία μέσα του, την καλοσύνη μέσα του και την «ειρηνική» συνύπαρξή τους. Οκτώ ηθοποιοί υποδύονται τους ήρωες του έργου, εκείνη την εποχή και την τωρινή, κινούμενοι σε ένα μοτίβο που αποτυπώνει το ξετύλιγμα ενός κουβαριού και της ιστορίας που ανυπομονεί να βγει απ’ το ντιβανομπάουλο. Τη μουσική υπογράφει η κυρία Σιμέλα Εμμανουηλίδου, η οποία φροντίζει να ποτίσει το δρώμενο με μελωδίες που καρφώνονται στο μυαλό και ζυμώνεται με το ίδιο το έργο, αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι του.
Τους χαρακτήρες σε νεαρή ηλικία υποδύονται οι κυρίες Άννα Καψάλλα, Σοφία Γιαννουλάτου και Αθηνά Αλχαζίδου, οι οποίες κινούνται στη σκηνή όπως ακριβώς υποδεικνύουν οι ρόλοι τους. Είναι νεαρά κορίτσια, το αίμα βράζει μέσα τους και δεν υπάρχει το «όχι» σαν απάντηση σε αυτά που ζητούν. Θυμώνουν και ηρεμούν, πυρώνουν και κρυώνουν, τσακώνονται και φιλιώνουν σε δευτερόλεπτα, μπορεί όμως και για πάντα. Τις παρακολουθούσα στις στιχομυθίες και διαπίστωσα ότι πρόκειται για ανθρώπους που αποδίδουν με μεγάλη τιμιότητα. Κάθε μια τους κούμπωσε στον ρόλο της και έπαιξε σαν να είναι εκείνη ο ρόλος της.
Στον ρόλο του πατέρα της μίας εκ των ηρωίδων συναντάμε τον κύριο Στέλιο Κάσδαγλη. Επιβλητικός, κλινικός και κυνικός, κερδίζει τις εντυπώσεις με τον τρόπο που προσπαθεί να περισώσει τα προσχήματα, σε μια ιστορία που έχει πολλούς αποδέκτες. Τι κρύβει και τι περίεργα τηλεφωνήματα είναι αυτά που κάνει και δέχεται; Ο ίδιος δεν κρύβει την αινιγματική ύπαρξή του, απλά την «προωθεί». Και τα γεγονότα τον επιβεβαιώνουν. Η Μαρία Χίου έχει γράψει ένα κείμενο, το οποίο διακλαδώνεται, απλώνεται και μαζεύεται, βάζοντας στο στόχαστρο το κακό που κάνουν οι άνθρωποι και το οποίο ζει για πάντα, μέσα από χαρακτήρες που δεν είναι υπέρ-άνθρωποι, που δεν έχουν ιδιαίτερες δεξιότητες. Είναι όμως άνθρωποι. Και αυτό μετρά πάνω απ’ όλα.
Τις δύο φίλες της Λίνας, του προσώπου που προσπαθούσε να κάνει μία φιλία να κρατήσει και την είδε να εξαϋλώνεται μπροστά στα μάτια της, υποδύονται, στην παρούσα εποχή – τριάντα χρόνια μετά – οι κυρίες Άννα Αποστόλου και Αντιγόνη Ράπτη. Διέκρινα μία τρομερή άνεση στην ερμηνεία τους, ήταν αμφότερες πειστικότατες και κινήθηκαν στη σκηνή με τρόπο που στήριξε απόλυτα την ομάδα και το έργο. Η εκφορά τους και η όλη κίνησή τους ήταν πραγματικά ξεχωριστές.
Στον ρόλο της Λίνας η ίδια η συγγραφέας. Η Μαρία Χίου αφηγείται και παίζει, γεμίζει και αδειάζει ανάλογα με την περίπτωση, χαμογελά, απελπίζεται και απειλεί και όλα αυτά με φόντο την Ακακία. Είναι ειλικρινής και γνήσια σε αυτό που κάνει. Στον ρόλο του συζύγου της και γερακιού των εργολάβων, ο κύριος Κωνσταντίνος Σωτηρίου, ο οποίος θα καταφέρει με ευκολία να σας κάνει να τον αντιπαθήσετε, έτσι όπως χειρίζεται τα του ρόλου του και αυτό δείχνει πόσο καλά ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του αυτού ρόλου. Του το είπα και λίγο μετά το πέρας της παράστασης, όταν ο θίασος «Σαν Υποκριτές» ήλθε στο φουαγιέ, για να συνομιλήσει με όσους ήλθαν να παρακολουθήσουν.
Είναι μία συγκινητική παράσταση, η οποία, όπως με χαρά μου έμαθα, είναι sold out για τα επόμενα Σάββατα και που πραγματικά ελπίζω και πιστεύω ότι θα ήταν καλό να επεκταθεί για μερικά ακόμα. Το μυστικό της Μιμόζας χρειάζεται να το μάθει κι άλλος κόσμος. Όπως χρειάζεται να μάθει κι άλλος κόσμος για αυτή την παράσταση και να έλθει να δει, για να χαρεί την επιτυχία μίας ομαδικότατης δουλειάς. Καλοτάξιδη!
Κώστας Κούλης
0 Comments