Μια από τις πιο δυνατές παραστάσεις αυτής της σεζόν, σας περιμένει στο Θέατρο Τέχνης Κ. Κουν.
Θέμα της; Η Αγάπη! Η αγάπη χωρίς όρια, χωρίς φραγμούς, χωρίς τον ενθουσιασμό της νιότης. Η αληθινή ένωση δυο ψυχών σε ένα κοινό ταξίδι.
Η Γεωργία (Μαριέττα Σγουρδαίου) και ο Αντώνης (Παντελής Παπαδόπουλος) κλείνουν πενήντα χρόνια γάμου. Μια ολόκληρη ζωή μαζί, με τα καβγαδάκια και τις διαφορές τους. Με τις γλυκές τους καλημέρες, με τα χαμόγελα και τα γλυκόλογα. Πενήντα χρόνια που η αγάπη τους μεγαλώνει, ανθίζει, γίνεται δένδρο δυνατό, σε όποιον αέρα και να βρεθεί απένταντι.
Η Γεωργία αρχίζει να ξεχνά, να μπερδεύει πράγματα και καταστάσεις. Ο Αντώνης πιστεύει ότι είναι επόμενο, όντας ηλικιωμένοι και δεν δίνει μεγάλη σημασία. Η κόρη τους (Κωνσταντίνα Τάκαλου), που έρχεται να τους δει, αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα της κατάστασης της μητέρας της και παρόλη την άρνηση του πατέρα, επισκέπτεται έναν γιατρό (Μάρκος Κώτσιας). Η μητέρα της πάσχει από άνοια και βρίσκεται σε τέτοιο στάδιο, εκεί που δεν υπάρχει γυρισμός. Συμβουλεύει την κόρη να κοιτάξει εναλλακτικές, κάτι που ο Αντώνης αρνείται. Η Γεωργία θα μείνει σπίτι της, στον οικείο χώρο της και ο Αντώνης θα τη φροντίζει. Διώχνει ακόμα και τη νοσοκόμα, που η κόρη προσέλαβε για να βοηθήσει.
Ο Αντώνης αφήνει πίσω τη θλίψη και γίνεται ο ιππότης της Γεωργίας του. Θα τη συντροφεύσει σε όλο αυτό με πυγμή και δύναμη. Δεν θα σταματήσει ούτε στιγμή να την αγαπά, να της φέρεται με τρυφερότητα, να της θυμίζει όλα όσα εκείνη ξεχνά. Η αγάπη του ξεχειλίζει από πράξεις. Μέχρι την τελευταία στιγμή…
Ο Παντελής Παπαδόπουλος χειρίζεται τον ρόλο του Αντώνη με έντονα συναισθηματικό τρόπο. Είναι μοναδικός και διογκώνει συνεχώς τις σκέψεις μας. Αν η αγάπη είναι αυτό που βλέπουμε μέσα από τα μάτια του, τότε είμαστε σε λάθος δρόμο. Η Μαριέττα Σγουρδαίου είναι εξαιρετική στον ρόλο της Γεωργίας. Αποτυπώνει με περίσσιο τάλαντο τη γυναίκα που χάνει σιγά σιγά την ταυτότητά της, το είναι της. Η Κωνσταντίνα Τάκαλου, η κόρη του έργου, έχει έναν απίστευτο μαγνητισμό. Ταυτίζεσαι μαζί τους ολοκληρωτικά.
Η παράσταση είναι αφιέρωμα στη μνήμη της γιαγιάς και του παππού της σκηνοθέτιδας και δραματουργού Ελένης Ευθυμίου. Είναι τόσο ζωντανή η σκηνοθετική της άποψη, που σε κάνει να αναριγείς. Είναι τόσο δυνατά τα συναισθήματα που προκαλεί στον θεατή, που τα δάκρυα συχνά κυλούν χωρίς να το καταλαβαίνεις. Δεν έχει τύχει στα τόσα χρόνια που παρακολουθώ θεατρικά έργα να νοιώσω τόσο βαθιά μια παράσταση, που να φτάσει αν με επηρεάσει μέρες. Πόσα ερωτήματα, πόσες απορίες, πόσοι απολογισμοί απορρέουν από όλο αυτό που παρακολούθησα…
Είναι τόσο δυνατό όλο αυτό που βιώνεις, που δεν γίνεται να μην σε επηρεάσει. Δεν γίνεται να μην βάλεις κάτω τη ζωή σου και να την κάνεις φύλλο και φτερό.
Ευχαριστώ όλους τους συντελεστές για την τόσο ολοκληρωτικά υπέροχη παράσταση που παρακολούθησα και η οποία έγινε φάρος για τη ζωή μου από εδώ και πέρα.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Μία παράσταση στη σκιά του προεδρικού διατάγματος 85/2022 (ΦΕΚ 232/Α/17-12-2022), με το οποίο τα πτυχία καλλιτεχνικών σπουδών εξισώνονται με απολυτήριο λυκείου. Θα θέλαμε πολύ να μάθουμε το όνομα εκείνου που σκέφτηκε και έπεισε και τους άλλους να γίνει κάτι τέτοιο. Θα επανέλθουμε.
0 Comments